Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Needs

I need therapy and a job. Just so I can pay for my therapy. 

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

http://m.imdb.com/title/tt2505294/


Μερικές φορές σκέφτομαι πως όλα θα ήταν πιο εύκολα αν ήμουν
λιγότερο καλή,
λιγότερο προσεκτική,
λιγότερο ψυχαναγκαστική.

Θα φύγεις κι εσύ. Όλοι φεύγουν.

Αυτό το συναίσθημα που νιώθεις μια βαθιά στενοχώρια να σε πλακώνει, αλλά για μια στιγμή μόνο, σαν να βγάζεις το κεφάλι σου έξω από το νερό και αναρωτιέσαι, γιατί νιώθω έτσι ? Όμως το μυαλό σου δεν έχει συγκεκριμένη απάντηση να σου προσφέρει. Ψαχουλεύεις και τσιμπάς παλιές πληγές να δεις μήπως άνοιξαν ξανά και σε δηλητηριάζει το αίμα. Ούτε εκεί, δεν βρίσκεις την πηγή του αισθήματος που σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο αδύναμος και τρομαγμένος. Γιατί ξέρεις που οδηγεί όλο αυτό. Δεν είναι η πρώτη φορά που ψάχνεις, δεν είναι η πρώτη φορά που δεν βρίσκεις απάντηση. Μένεις ανίκανος μπροστά στο ίδιο σου το είναι, να περιμένεις "'να περάσει", λες και είναι κάποιο κρυολόγημα. Δεν είναι όμως. Είναι πολύ πολύ πιο βαθύ από μια απλή αρρώστια του σώματος. Είναι μέσα σου, στη ψυχή σου κάτι έχει αρρωστήσει, κάτι είναι χαλασμένο και έχει σαπίσει. Οτιδήποτε άλλο έρχεται σε επαφή μαζί του, μολύνεται, σαπίζει και τελικά πεθαίνει. Δεν βλέπεις όμως το αίμα, ούτε σε πνίγει η μυρωδιά του σάπιου πνεύματος. Το μόνο που νιώθεις είναι μια γνώριμη λύπη, ένα πόνο τόσο βαθύ και οικείο που έχει γίνει σχεδόν μουδιασμα. Μερικές φορές σε ξεπερνάει βέβαια και το στήθος σου βαραίνει, δεν μπορείς να ανασάνεις. Ακόμα κι αυτό έχεις μάθει πια να το ελέγχεις. Είναι κομμάτια σου όλα. Ίσως από τα λίγα κομμάτια της ζωής σου που πάντοτε επιστρέφουν. Είναι πιστά και δεν σου κάνουν κόλπα..ξέρεις πότε και πως θα σε χτυπήσουν. Απλά μετά από τόσες φορές δεν βρίσκεις το γιατί. "Γιατί να έρχονται ακόμα. Νόμιζα ήμουν καλά....". Τελικά η μόνη απάντηση που βρίσκω είναι ότι ποτέ δεν έφυγαν. Η στενοχώρια μου, με την μοναξιά και τα αξημέρωτα βράδια της πάντα με κυνηγάνε. Όταν βρίσκουν άδεια θέση έρχονται δίπλα μου. Αλλιώς περιμένουν υπομονετικά να αδειάσει η θέση τους γιατί ξέρουν, όπως και εγώ, ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, κάποιος θα φύγει.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

δεν εξηγείται αλλιώς.

Ίσως η ψυχοσύνθεση μου είναι τόσο νοσηρή 
που στ'αλήθεια αξίζω την βάναυση συμπεριφορά σου. 

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

What could've been

Ή μάλλον θα το προσπαθήσω πολύ να μην είναι ήρεμο γιατί δεν μας αξίζει το ήρεμο. Μας αξίζει το δύσκολο και το πανέμορφο που όλοι κοιτούν και το ζηλεύουν αλλά εμείς το έχουμε και τους κοιτάμε γελώντας με δύο μπίρες αγκαζε στα βραχακια να μιλάμε για ότι θες και να έχουμε την Αθήνα στα πόδια μας. Και μετά θα κάνουμε έρωτα σε ένα αμάξι σε ένα τρελά κεντρικό δρόμο να μας βλέπουν όλοι και να μας κοιτούν με μισό μάτι και βλέμμα απαξίωσης, να σκέφτονται για μένα ότι είμαι πορνη και για εκείνον ότι είναι λιγουρι. Και γω να γελάω και να φωνάζω από την ηδονή που θα νιώθω στο σώμα και στο μυαλό μου. Και εκείνος να ανασαινει βαριά και να λέει το όνομα μου. Και όταν τελειώσουμε, να γελάσουμε τόσο πολύ με τους περαστικούς. Να περάσει ένας αστεγος να μας κάνει μια χειρονομία και να του κλείσω το μάτι. Να τον πιάσω και να τον φιλήσω σαν να μην υπάρχει αύριο. Και να αγγίξω ξανά το στήθος του γιατί όσο και να το νιώθω ποτέ δεν είναι αρκετό. Να νιώθω το δέρμα του να γεμίζει τις παλάμες μου και να καυλώσω ξανά. Να με σταματήσει λέγοντας "πάμε σπίτι. Θέλω να σου κάνω πολλά"  και να χαθουμε πάλι. Να οδηγεί και να του κρατώ το χέρι που έχει για τις ταχύτητες, να ακούμε μποφίλιου ή οτιδήποτε άλλο στο τέρμα με τα παράθυρα ανοιχτά και εγώ να νιώθω λες και θα σκάσω από ευτυχία. Να φτάσουμε σπίτι και να μην κοιμηθουμε καθόλου. Και το πρωί που θα με ξυπνήσει γιατί θα έχει δουλειά και θα πρέπει να φύγει και θα μου φτιάξει πρωινό και θα μου πει πως δεν γίνεται να βρεθούμε αργότερα γιατί έχει μπάλα θα θυμώσω λίγο αλλά θα μου περάσει γιατί θα με γλειφει μέχρι να μου περάσει. Και όταν φύγω τελικά θα πάρω τη Δ. να της πω πόσο τον αγαπώ και ότι θέλω να μείνουμε μαζί για πάντα και θα με κοροϊδεύει και θα γελάω και δεν θα με νοιάζει τίποτα. Θα χαμογελώ σε άγνωστους, θα είμαι σαν το χαζοχαρούμενο.  Αλλά πιο πολύ θα τρελαίνομαι με την ιδέα ότι μου έδωσε άλλη μια ευκαιρία και τελικά είχα δίκιο. Είχαμε τόσα να δώσουμε ακόμα. Και μόλις βάζω τα κλειδιά στη πόρτα του σπιτιού να μου έρχεται μήνυμα του " έχω ακόμα τη γεύση σου. Με τρελαίνεις." και γω να λιώνω ξανά... Και όλα αυτά να μην σταματούν ποτέ, γιατί οι ευκαιρίες δεν σταματούν ποτέ. Να με θέλει τρελά να τον θέλω 10 φορές περισσότερο. Να τσακωνομαστε και να γίνεται χαμός και φασαρία και βρισιές και μετά να πέφτουμε στο κρεβάτι μέχρι να μας περάσει. Να μην σταματήσουμε ποτέ να προσπαθούμε και να μην είμαστε καθόλου ηρεμοι όταν πρόκειται να χαλάσει αυτό που έχουμε. Να πολεμάμε κάθε μέρα συνέχεια για μας. Όσο πιο δυνατά και όσο πιο σθεναρά μπορούμε. Γιατί έτσι μόνο θα είμαι ήρεμη.. Αν ακούω φασαρία και ξέρω πως ακόμα είναι δίπλα μου. 

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

πες μου ποτε!



δεν έχει πολύ σημασία αλλά κοίτα λίγο την τραγική ειρωνεία! 

κοίτα πόσο τεράστια και απαίσια σύμπτωση μας βρήκε.

Αυτή η καταραμένη φωτογραφία που από όλες όσες είχα αποφάσισες να μου σχολιάσεις και έτσι ξεκίνησαν όλα...
και γιατί να σχολιάσεις σε αυτή?
γιατί να θες να βγεις μαζί μου αφού συνήθως δεν βγαίνεις με κορίτσια για φώτος?
"πες μου ποτεεεε", γεμάτος ενθουσιασμό και τόσο έτοιμος να με γνωρίσεις από το πουθενά.

"Μόνο ένα φιλί, Πόσο κακό μπορεί να κάνει?"

Πες μου αλήθεια, ήθελες να μου δώσεις την απάντηση? Γιατί η ερώτηση μου ήταν ρητορική... Αλήθεια δεν ήθελα να μάθω...

I want to love you through everything



I think I’m losing you, but I will never regret choosing you
Because I am in love, and for now that will be enough
And the ones around me convince me that I was the only person who was dumb enough to believe that you and I had hope. 
But now I know even after you began to let your emotions slow the only reason I stood alone was because I was the only one who knew our love was never going to let go.

Everyone wanted me to see that we could no thrive, so gouge out my eyes. 
Because if this is reality then I guess I’m not alive, 
Because I don’t know a life in where I can’t make things right. 
And when life teaches you to drive and you finally say goodbye 
And you won’t let me stand by your side 
Ill know that though some feelings are hurt, none will have died. 
Cause I used to stay up at night and picture myself looking into your eyes 
Shouting as you would sigh “how dare you think you can fall asleep with water dripping from the kitchen sink, how dare you think you can fall asleep with all these little leaks in this home we built in our dreams”

A picture is worth a thousand words or whatever people say to me. 
It’s hard to believe when your mind is lost and in need,
And all you can picture is a memory inside of someone else’s sheets. 
A prayer that nothing will keep, 
A hope that light will seek before the dark sinks too deep. 
Or at least the sinking feeling inside of me will decrease when the release of perceived dreams burn in the flame of feeling free. 
So feel free to be free if that’s what you need. 

And if someday you feel alone and everything caves in when you try to breathe, 
Know that you are not alone as far as I can see,
Because you were everything to me. 
Through this I have realized that if I were God we would have all just died, 
Because darling you were mine and now I feel so dead inside, 
And what good am I if all I can create is a projection of my own mind. 
A dream of finding time to remind you that I’m still here and I’m not fine. 
And darling if you’re going to leave just remember who you are, 
And do what you can to remember me.

Maybe someday we can talk about our past and we can talk about the weather. 
Whenever you leave I don’t care what I’m remembered for, 
I just want to be remembered. 
Because even if I failed you at least I tried,
And maybe our lives don’t add up now but someday our graves will look the same when we both die.
And if I had a chance I’d give you one last kiss and I’d bite down on your lip 
And I’d try to puncture it so you’ll never forget that time, 
But you’ll always regret. 
And darling I know sometimes life will take a turn for the worst, 
And sometimes life will even hurt. 
And I know some days, some days you’ll be afraid of the lessons you’ll have to learn
And some days you’ll even feel burned,
And I want to let you know that I want to love you through them.

But I always get what I deserve.

Οι απότομες χαρές, απότομα τελειώνουν.


Ναι, έχεις το δικαίωμα να αλλάξεις γνώμη και να μην είσαι σίγουρος για κάτι που μόλις άρχισε. Αλλά ρε φίλε, εμένα γιατί μου το στερησες αυτό το δικαίωμα ?? Δεν πρόλαβα καν να το σκεφτώ και με έκανες να σε ερωτευτω, να σε πιστέψω και να σου ανοίξω κλειδαμπαρωμενες πόρτες. Και ναι, εσύ το ξεκίνησες εσύ το τελείωσες. Αλλά δεν είσαι μόνος σου σε αυτό γαμωτο.

Παίζω τις στιγμές μας ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οπότε δεν μου είναι δύσκολο. Και αναρωτιέμαι, αλήθεια αναρωτιέμαι, γιατί είπες τόσα πράγματα τόσο γρήγορα ? Απλά για να με ρίξεις ? Απλά για να φασωθουμε και να μου πιάσεις τον κωλο ? Ωραίος ήσουν θα το έκανα και χωρίς τα μεγάλα λόγια σου. Δεν χρειαζόμουν να τα πεις , δεν σου ζήτησα να τα πεις, σίγουρα δεν είπα κάτι για να σε ενθαρρύνω. Άρα γιατί να με γεμίσεις ζάχαρες και μελια αν ΔΕΝ ΈΝΙΩΘΕΣ ΚΑΤΙ ? Και αν τελοσπαντων ένιωθες, πως πατάς έτσι το off?  Οκ, να δεχθώ έκανα κ γω δύο μαλακίες και σου γκρινιαξα παραπάνω αλλά εντάξει δεν νομίζω ότι ήταν πια τόσο σοβαρό ώστε να με ξεκοψεις τελείως. Σου ζήτησα εγώ να μου πεις για τα μάτια μου, για το χαρακτήρα μου, ότι δεν έχεις γνωρίσει άλλον άνθρωπο σαν και εμένα...  Αλλά φταίω, φταίω και γω γιατί σε πίστευα ή τελοσπαντων όχι δεν σε πίστευα αλλά χαιρόμουν σαν μικρό παιδί και έλεγα ενθουσιασμενος είναι άστον να λέει. Δεν με χάλαγε καθόλου. Και όσο εσύ έλεγες και με κοίταζες με αυτό το βλέμμα και με φιλουσες στο μέτωπο και σε κάθε αγκαλιά με εσφιγγες τόσο κοντά σου τόσο εγώ έλιωνα και σε ερωτευομουν.... Ναι γιατί να ντραπω να το πω ? Δεν μου πήρε πολύ χρόνο γιατί έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Η νιώθεις ή δεν νιώθεις. Και να μη ξεχάσω το κορυφαίο, " φοβάμαι μήπως αυτό που νιώθεις είναι μόνο ενθουσιασμός " ΜΕ ΔΟΥΛΕΎΕΙΣ ΡΕ ΦΊΛΕ ??? Και εκείνη τη στιγμή μου βγήκε και μένα η δοτικότητα μου και σου έγραψα πολλά περισσότερα απόσα θα ήθελα να σου πω και πήρα ως απάντηση ένα απλό " νιώθω όμορφα και θα δούμε που θα μας βγάλει". Δεν ξέρω... Η αλήθεια είναι με είχες μπερδέψει... Αλλά πάνω που έλεγα στον εαυτό μου μην ενθουσιάζεσαι έρχεσαι και μου λες μου λείπεις, πότε θα σε δω. Είσαι τόσο όμορφη, μου έκανες ζημιά κλπ κλπ ας μη τα θυμάμαι καλύτερα.

Και να σου πω και κάτι, δεν ήθελα να το πω αυτό αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να μην εκτίμησω το γεγονός ότι ναι,μπορεί να μην είχα βρει πιο πριν κάτι αξιόλογο αλλά τουλάχιστον ότι είχα βρει και είχα απορρίψει ήταν ειλικρινες. Ναι για το Χρήστο μιλάω, μεταξύ άλλων. Αυτό που σε πείραξε τόσο πολύ και έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι μου την έπεσες μόνο και μόνο για να του μπεις στο μάτι. Αλλά να ξέρεις μωρέ, αυτός ο μαλακας σεξομανιακος ομοφοβικος μικρομεγαλος ήταν ξεκάθαρος μαζί μου από την αρχή. Δεν μου άρχισε γλύκες, δεν με άγγιξε καν όταν βγήκαμε, δεν με παραμύθιασε όσο και αν το ήθελα. Και εκείνος το ήθελε, ήξερε ότι αν μου πουλούσε έρωτα και τελικά τα φτιάχναμε τελικά στο κρεβάτι θα καταλήγαμε και θα έπαιρνε αυτό που ήθελε. ΑΛΛΑ δεν το έκανε. Και δεν με νοιάζει πολύ το γιατί. Απλά δν το έκανε. Και όταν ήρθε η στιγμή να μου πει ότι κοίτα να δεις κοριτσάκι εγώ δν θέλω να παίξω μου το είπε. Και τελος. Και πονεσα ναι, βασικά με πείραξε που δεν θα είχα με τι να ασχολούμαι αλλά τελοσπαντων το προσπέρασα. Γιατί ήταν ειλικρινής και τελικά κατάλαβα ότι απλά δεν ήταν αυτό που ήθελα. Και ο Παν τα ίδια. Δεν μπορώ να του καταλογησω κάτι γιατί κ αυτός ξεκάθαρος ήταν.

Εσύ όμως φίλε μου. Εσύ τελικά ήσουν ο πιο επικίνδυνος από όλους. Μπορούσες τόσο εύκολα να με κερδίσεις και έβλεπες ότι το κατάφερες. Δεν σου έλεγα όχι σε τίποτα. Ήσουν ακριβώς αυτό που ήθελα. Υπερβολικά καλός, μπορώ να πω. Αφού δεν μπορούσα να το πιστέψω. Και τελικά λες αφού την έδεσα για τα καλά ας φύγω τώρα να της καταστρέψω ο,τι έχει μείνει. Γιατί έχω προσωπικά θέματα για τα οποία έχω πλήρη άγνοια. Γιατί γουστάρω την κολλητή μου το 20χρονο αλλά παίζουμε τις κουμπάρες τόσο καιρό. Αφού λοιπόν δεν έχω τι να κάνω ας καταστρέψω μια ψυχή. Ας διαλύσω την εμπιστοσύνη και τα όνειρα μιας κοπέλας. Καλή είναι, μπορεί και να μου κάτσει. Ας τη γεμίσω μεγάλα λόγια και αγάπες και μετά την στιγμή που θα νιώσει ασφάλεια ας φύγω για τα καλά χωρίς λόγο και να την αφήσω να περιμένει.

Τι θα γίνει λοιπόν φίλε μου ? Έχει περάσει σχεδόν μήνας από τότε που ήθελες να μείνεις μόνος σου. Αλλά μάλλον δεν με ήθελες τόσο πολύ τελικά ε ? Όχι τώρα, κάτσε εσύ περίμενε κάνα δεκάρι χρόνια μέχρι να μην έχω αλλού να χώσω το πουλί μου και θα έρθω κ από σένα.

Νομίζω άργησα αλλά ναι τώρα είμαι θυμωμένη. Ο τρόπος σου ήταν πολύ άσχημος. Και να σου πω και κάτι εγώ καμία ευθύνη δεν είχα για την γκαντεμιά που σε δέρνει και μάλιστα είχα όλη την καλή διάθεση να σταθώ δίπλα σου και να σε βοηθήσω.. Αλλά προφανώς δεν ήθελες τη δική μου βοήθεια. Μη τα ξαναλέμε τώρα. Επομένως τίποτα δεν σου χρωστούσα και κανέναν λόγο δεν είχα να σου κάνω τη baby sitter αλλά θα το έκανα!!  Και συ αποφασισες τελικά να την πληρώσω εγώ.  Να με αφήσεις στα κρύα του λουτρου με την δικαιολογία της οικογένειακης κρίσης....τώρα βλέπω πόσο ταπεινωτικο ήταν αυτό που έκανες..δηλαδή καλά όταν λες τα μεγάλα λόγια σου αλλά όταν πραγματικά υπάρχει πρόβλημα δεν είμαι πάρα το κοριτσάκι που ξέρεις δύο βδομάδες και την έχεις χουφτωσει κάνα δυο φορές. Αυτό είμαι ??????? Ούτε αυτό ???? Τι είμαι πια για σένα ??? Αυτό το λίγο χώρο που είχα κάποτε στο κεφάλι σου τι όνομα του έδωσες ? Πολύ θα ήθελα να ξέρω. Μαλακα.

Δεν έχετε τι να κάνετε με τις ζωές σας και πάτε και μπλεκεστε σε ζωές άλλων απλά για να ξεχάσετε τις δικές σας. Μην τολμήσεις να μου πεις ότι σε αδικω. Βλέπεις πόσο καιρό μου έχει πάρει να σου κατάλογησω ευθύνες ? Γιατί κατάλαβα από αυτά που μου είπες ότι δεν θα ήταν εύκολο, αλλά ήθελα να είμαι μαζί σου. Κάτι με τραβαγε κοντά σου και ακόμα με τραβάει μη χεσω. Ήθελα να προσπαθήσω, ήθελα να σε φτιάξω. Ήθελα να σε κάνω να χαμογελάς και να φιλήσω όλες σου τις πληγές.... Είχες τόσες πληγές Θεέ μου πονουσα να τις κοιτάω...

Δεν μπορώ να συνεχίσω..πάντα με νικας... 

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

Concerned

Μια μικρή ανησυχία για τις σκέψεις που τριγυρνούν στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες... 

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Ινσταφιλιες

Μαζί με τους φίλους βάλε και τους ιντερνετικους γιατί κ αυτοί, κάπως συνδέονται μαζί σου. 

#σελφριμαιντερ

δεν ξέρω πως θα μπορούσα να υπάρχω χωρίς τούτο εδώ το blog.
που αλλού θα χωρούσε τόση στενοχώρια?

παντού εσύ.


Εσύ αυτή κι εγώ.

Δεν με ενοχλεί -πια- το ότι δεν μιλάς. Ούτε θα σε πιέσω να βγαίνουμε, ούτε θέλω να μου δώσεις σημασία ή να γυρίσεις γονατιστός. Το μόνο που μπορεί να με διαλύσει πια είναι ότι με έπαιξες και μόλις είδες εκείνη να φεύγει με πέταξες δίπλα λες και ήμουν το παιχνίδι που δοκίμασες και δεν σου άρεσε. Σαν να μην είχα καν σημασία, ούτε μια ελπίδα να καταλήξουμε μαζί. Και όσο περνούν οι μέρες και βλέπω τι κάνει και τι κάνεις, τόσο επιβεβαιώνομαι.  Γιατί γαμωτο σας, γιατί παίζετε με ανθρώπους απλά επειδή δεν μπορείτε να τα βρείτε μεταξύ σας. Γιατί ψάχνεις πράγματα δικά της σε άλλους ???? Δεν θα τα βρεις!!!!!!

Και μου έλεγες πως δεν σου αρέσει το one-night-stand επειδή κάποιος καταλήγει πληγωμενος και χρησιμοποιημένος. Αλλά στη δική μου περίπτωση τι συνέβη ?? Δεν με χρησιμοποιησες ? Δεν ήμουν το rebound σου ? Δεν ήρθα μόνο και μόνο για να γεμίσω τη θέση της ???

Ίσως αυτό εννοούσες με το " δεν ήθελα να σε χρησιμοποιώ " τώρα το μήνυμα σου βγάζει τόσο νόημα. Δεν μπορούσα να σε βοηθήσω γιατί δεν ήθελες τη δική μου βοήθεια, δεν ήθελες τα δικά μου μηνύματα. Ξέρω πως είναι. Και γω πια όταν ακούω μηνύματα άλλων πάντα εύχομαι να είσαι εσύ. Όχι ότι δν τους αγαπώ ή δεν θέλω να τους μιλήσω αλλά εσύ..το δικό σου μήνυμα είναι κάτι διαφορετικό. Το περιμένω και ποτέ δεν έρχεται δυστυχώς. 

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Να μη στείλεις



Ναι αλλά γιατί όχι ? Τελικά τι είναι αυτό που θα κάνει την διαφορά. Το να μην το πω σήμερα και να το πω αύριο ή μεθαύριο ή την άλλη εβδομάδα ? Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να το κρατήσω μέσα μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να φύγεις χωρίς να μάθεις τι νιώθω. Οτι ακόμα νιώθω!!!!  και να σου πω και κάτι. Κάθομαι και περιμένω να γυρίσεις λες και μου είπες πως θα το κάνεις. Δεν το είπες ποτέ. Εγώ το χρειάστηκα για να μην γίνω χίλια κομμάτια. Αλλά ίσως πρέπει να γίνω. Ίσως έτσι, αν φάω τα μούτρα μου και τα πούμε όλα ξεκάθαρα να καταφέρω να προχωρήσω. 

Η αλήθεια είναι μια. Αν πραγματικά ήθελες να γυρίσεις θα το είχες κάνει τόσες μέρες. Από μήνυμα, από τηλέφωνο, από σήματα καπνού δεν με νοιάζει. Έτσι κ αλλιώς δεν δυσκολεύτηκες να με χωρίσεις με ένα απλό μηνυματάκι και ένα σορρυ. Τι να το κάνω σορρυ σου ρε μαλακα ? Τι να το κάνω ? Γιατί γαμωτο σου με έκανες να νιώσω τόσα και μετά μου λες, σταμάτα να νιώθεις. Δεν σε δικαιολογω άλλο.. Ήσουν υπερδοτικος μαζί μου και μου άνοιξες πολλές πόρτες που δεν θα άνοιγα μόνη μου.. Γαμωτο σου εσύ με έκανες να σε ερωτευτω και να είμαστε μαζί και τρυπωσες με το έτσι θέλω στο κεφάλι μου. Με άγγιξες τόσο βαθιά που δεν ήξερα καν ότι μπορώ να νιώσω. Και τώρα παίζεις μαζί μου. Με κοροϊδεύεις και παραιτείνεις το αναπόφευκτο. Όπως και γω δηλαδή. Αλλά φτάνει. Κουράστηκα να με παίζεις και κουράστηκα να ελπίζω. 


Χίλιες φορές να με δοκίμαζες και να με πέταγες, παρά να με φιλήσεις και να σκέφτεσαι εκείνη. 

Coming home

Δεν έπρεπε να φύγω το ξέρω. Το ήξερα πριν ακόμα έρθω. Με κάθε χιλιόμετρο που απομακρύνεται αυτό το λεωφορείο νιώθω κάτι μέσα μου να σπάει. Ίσως γιατί είναι πιο δύσκολο να απαρνηθώ την δική σου αγκαλιά όταν δεν έχω άλλη να με γεμίζει. Κι όσο θυμάμαι πόσο μισουσα αυτή την πόλη και τους ανθρώπους της που πήραν μακριά τους δικούς μου ανθρώπους... Τώρα πια έχει αρχίσει να γίνεται δικός μου και αυτός ο ουρανός. Μου χαμογελάει το πρωί και δεν σου μοιάζει καθόλου.. Δεν μοιράζει ο αέρας το άρωμα σου, ούτε ακούγεται η φωνή σου. Αυτό το "μακριά" είναι το αγαπημένο μου καταφύγιο και πάντα θα είναι. Δεν θυμάμαι να έχω έρθει ποτέ εδώ και να έχω φύγει βαρύτερη. Ξέρω βέβαια ότι μου μένουν το πολύ τρεις ώρες μέχρι να ξανανιωσω παντού την παρουσία σου και να με καταβροχθίσουν οι σκέψεις ότι δεν έχω και ποτέ δεν είχα μια ελπίδα.
Αν μπορούσα αλήθεια δεν θα έφευγα. Θα μπορούσα να είμαι όλη μέρα έξω. Να πήγαινα και εκείνη την βόλτα που ήθελα. Κι αν βρισκόταν κάποιος στο δρόμο μου που να μου έλεγε "μείνε", θα έμενα. Περισσότερο για να με πείσω έστω και λίγο πως μπορώ να βάλω κάποιον άλλον, εκτός από εσένα, μέσα στο μυαλό μου. 

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Φιλία μεταξύ των φύλων δεν υπάρχει. ΤΕΛΟΣ.

Τελικά, δεν ήταν τίποτα από όσα είπες. Δεν ήταν καν η δική μου μικροπρέπεια που με έκανε αόρατη στα μάτια σου.  Μπορεί να σου γυαλισα στην αρχή γιατί έπεσε καταλαθος λίγο φως επάνω μου αλλά στην πραγματικότητα έψαχνες απλώς μια αντανάκλαση αυτού που είχες συνηθίσει να βλέπεις. Και αυτό φυσικά δεν ήμουν εγώ, αλλά εκείνη. Δεν θα έκανε καμία διαφορά ο,τι και να έκανα, ο,τι και να έλεγα, όσο και να προσπαθούσα δεν θα με έβλεπες, γιατί πάντα μπροστά σου είχες εκείνη. Μπορεί να μη το πιστεύεις, μπορεί εκείνη τη μέρα να το κατάλαβες και γι'αυτό να με έδιωξες μακριά ( αν κ αμφιβάλω).

Ξέρεις γιατί τελικά δν δουλεψε ποτέ αυτό με εμάς ? Εκτός από το timing που γενικά γαμιεται. Γιατί όταν εγώ μιλούσα για σένα, εσύ έγραφες για εκείνη. Και ξέρω, πρώτη από όλους εγώ ξέρω, τι σημαίνει να κάθεσαι και να γράφεις για κάποιον...... 

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Το γράψιμο με έχει βοηθήσει τρομερά. Δεν το καταλαβαίνω την ώρα που γράφω αλλά τώρα, το βλέπω. Πραγματικά είναι η ψυχοθεραπεία μου. Και δεν με πειράζει καθόλου αυτό αν σκεφτείς πως σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να κοιτάω κάποιον στα μάτια και να του λέω όλα αυτά που τόσο εύκολα γράφω εδώ. Χωρίς την ασφάλεια και την ανωνυμία, εντελώς εκτεθειμένη. (future psychologist speaking.....)

Διάβαζα μερικά παλιά μου κείμενα εχθές και συνειδητοποιησα πόσο άσχημα ήμουν εκείνη την περίοδο. Μπορούσα να δω την κατάθλιψη σε κάθε λέξη. Ίσως όχι σε τρομερό βαθμό αλλά σίγουρα κάτι υπήρχε. Από τη μια χαίρομαι από την άλλη στενοχωριέμαι και φοβάμαι. Χαίρομαι που μπορώ να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου αλλά φοβάμαι γιατί μπορεί όλα αυτά να ξαναερθουν πάλι στην πόρτα μου και να ξαναχαθω μέσα σε αυτό το σκοτάδι. Δεν θέλω καθόλου να γίνει αυτό. Δεν το αντέχω. Ή κι αν το αντέχω δεν θέλω να το ξαναζήσω. Γιαυτό όλες αυτές τις μέρες είμαι χάλια και φοβάμαι. Φοβάμαι τι θα γίνει όταν σβήσουν όλες οι ελπίδες μου και εσύ φύγεις μακριά. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε η αφορμή πιστεύω, απλά στην προκειμένη περίπτωση είσαι εσύ. Και φυσικά έχεις την ικανότητα να προκαλείς τόση ζημιά, που δεν νομίζω σε άλλη περίπτωση να είχα. Νομίζω έχω καταφέρει να διαχειρίζομαι τις περισσότερες σφαλιάρες επειδή τις ξαναζω κάθε φορά σε replay και έτσι σχεδόν δεν εκπλήσσομαι και ξέρω πως θα νιώσω και πόσο θα κρατήσει και το γεγονός ότι τις προηγούμενες φορές το πέρασα με βοηθά κάπως και δν χάνομαι. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Με εσένα όμως (και με κάθε ερωτική μου σχέση νομίζω) δεν έχω καμία απολύτως ιδέα πως να το διαχειριστώ. Πως να συγκρατησω τον εαυτό μου, πως να μη βιαστω και πως να μην γίνω χίλια κομμάτια όταν καταρρευσουν όλα και μείνω πάλι μόνη. Ίσως βέβαια ακριβώς αυτό να είναι το πρόβλημα. Το ότι νιώθω μόνη, δεν νιώθω άνετα με τον εαυτό μου.

Γιαυτό πριν γίνει αυτή η αμγιλεγομενη από τη μεριά σου προσπάθεια επαφής ευχηθηκα να μη σε είχα γνωρίσει ποτέ, ή κι αν σε γνώριζα να μη μου άφηνες περιθώρια και να μη μου έδινες δικαιώματα.

Λίγη σημασία έχουν βέβαια τώρα αυτά, αφού πάλι κατάφερες να μπεις στο κεφάλι μου. 

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

Φευγιό

Φεύγω. Από εσένα, από αυτή την πόλη που σε θυμίζει, από το κέντρο που έχει παντού τη μυρωδιά σου, από τα πρωινά και τα απογεύματα που έχουν ακόμα τη γεύση σου, από τον αθηναϊκό αέρα που με κάνει να νιώθω έστω λίγο πιο κοντά σου. Φεύγω, για να κοιτάω άλλον ουρανό και άλλο φεγγάρι τη νύχτα, να τραγουδάω ξένα τραγούδια και να γελάω με καινούργια αστεία. Φεύγω και δεν θα πάρω τίποτα δικό σου στο ταξίδι μου. Έκλεισα εισιτήριο χωρίς επιστροφή και δεν βιάζομαι καθόλου να γυρίσω. Θα γεμίσω το μυαλό μου ατοφια μωρουδιακη αγάπη και δεν θα σε σκεφτώ ούτε λίγο. Θα πέφτω στο κρεβάτι τόσο πτώμα που δεν θα προλαβαίνεις να γίνεις εικόνα, ούτε όνειρο. Θα χωθώ σε αγκαλιές που ξέχασα μόλις μπήκα στη δική σου. Θα φύγω τόσο μακριά να μη μπορώ ούτε με τη σκέψη να σε φτάσω.

Έφυγα... κι είσαι ακόμα μαζί μου. 

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

You never see it coming.

Είμαστε μαζεμενες σε ένα σπίτι, 3 καψουρες και μια που πονάει στα αλήθεια. Γελάμε τόσο δυνατά για να μην ακούγεται ότι κλαιμε. Το κρασί δένει υπέροχα με τα καψουροτράγουδα στο μικρό ραδιακι και ενώ καταβαθος όλες θέλουν να το σπάσουν καμία δεν το κάνει. Τελικά αυτό είμαστε. Ιστορίες που κάποιος κάποτε θα συζητά με μια παρέα, ή και με τον εαυτό του. Τι μένει ? Μόνο μια ιδέα, μια μυρωδιά και αν είσαι τυχερός, μια γεύση. Τίποτα όμως δεν είναι μόνιμο, τίποτα δεν είσαι σίγουρο και από εκεί που κάθεσαι πάνω από ένα τηλέφωνο με μεγαλύτερο καημό σου ποτέ θα χτυπήσει, φτάνεις να κάθεσαι μπροστά από ένα χαρτί με αριθμούς και λέξεις που δεν κατανοεις πως βγάζουν νόημα και να αναρωτιέσαι πως έφτασες εδώ ? Πως όλα τελικά φαίνονται σαν τελείες σε χάρτη όταν χάνεται το δεδομένο. Και τι πιο δεδομένο για τα ανθρωπάκια από την ίδια τη ζωή τους.

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016

Μια εικόνα 12 λέξεις


Αυτή η φωτογραφία είναι η ζωή μου όλη. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. 

I'm exhausted

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω... Έχω καταντήσει κουραστική πια. Και μέσα μου έχω κουραστεί. Νιώθω μια εξάντληση, σαν να παλεύω να κρατήσω κάτι που αν το αφήσω θα πέσει και θα σπάσει. Νιώθω αυτή την κούραση που νιώθουν τα χέρια όταν κρατούν κάτι βαρύ για πολύ ώρα και ψάχνουν απλά κάπου να το ακουμπήσουν γιατί δεν αντέχουν το βάρος που με την ώρα "αυξάνεται". Ναι, αυτή ακριβώς την κούραση νιώθω. Αλλά δεν πρόκειται να σε αφήσω απλά, θέλω να γυρίσεις πίσω. Μόνο τότε θα φύγει το βάρος. Αλλιώς απλά το μεταφέρω παντού μαζί μου, με πλακώνει, μέχρι που δεν θα το αντέχω άλλο και θα με πνίξει.


Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

Και εσύ έρχεσαι και φεύγεις όταν θες..













Κοίτα πήρα την μπλούζα που λέγαμε! Όχι επειδή μου είχες πει ότι ήθελες να με βγάλεις, απλά επειδή μου άρεσε. Και όταν την είδα δεν σε σκέφτηκα καθόλου. ΨΕΜΑ.

Και γιατί με βασανίζεις και σχολιάζεις, και δεν μπορείς να στείλεις ένα μήνυμα!
Εχθές είχαμε πάει με την αδερφή μου και βγάλαμε φώτο μέσα στην βροχή και κατέληξα με ένα σκισιμο στο μάτι ( είναι αστείο το πως πραγματικά)  και κοιτούσα στο καθρέφτη την πληγή κ γελούσα γιατί ήξερα ότι αν στο έλεγα θα γελούσες και εσυ. Και θέλω να σου πω και για το καινούριο μου ρολόι γιατί ξέρω πόσο σου αρέσουν τα ρολόγια. Και εχθές κοιτούσα τα μηνύματα μας και γελούσα μόνη μου και αισθανόμουν τόσο όμορφα λες και δν άλλαξε τίποτα.

Θέλω τόσο πολύ να είσαι στη ζωή μου.

Μάτια

Είναι που κάθε φορά όταν βγαίνω από το σκοτεινό μου δωμάτιο, και ζω λίγο, νομίζω πως δεν θα έρθει πάλι η νύχτα για να κλειστώ μέσα. Έχω αυταπάτες ότι ο ήλιος θα φωτίζει συνέχεια. Όμως κάποια στιγμή κοιτάς και εσύ αλλού και ο κόσμος παγώνει. 

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

How it all started


Αυτή η αγκαλιά που μου έκανες πριν φύγεις, την πρώτη μέρα, ήταν τόσο ξαφνική και απρόσμενη και τόσο μα τόσο σφιχτή! Ίσως να με κέρδισες ακριβώς εκείνη τη στιγμή και όχι αργότερα στο καφέ. Είμαι πρεζάκι για τις σφιχτές, χορταστικες αγκαλιές. Πιστεύω ότι μπορούν να κολλήσουν κομμάτια που έχουν σπάσει, μπορούν να δείξουν πολύ περισσότερα απ'οσα λέει το στόμα και σίγουρα μπορούν να σε γεμίσουν ακόμα κι αν έχεις αδειάσει τελείως. Για μένα οι αγκαλιές, οι αληθινές αγκαλιές που τις νιώθεις μέχρι τα κόκαλα σου μπορούν να κάνουν θαύματα. Και εσύ εκείνη τη στιγμή μου έδωσες μια θέση στη ζωή σου και στην καρδιά σου, ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ. Μετά από αυτή την αγκαλιά έφυγα χαμογελώντας, ακόμα κι αν δεν το είδες. Χαμογελούσα όσο περπατούσα μέχρι το public, χαμογελούσα όσο μιλούσα στη Δέσποινα και της έλεγα πόσο υπέροχα είχαμε περάσει και τι θησαυρός ήσουν. Ούτε καν σκέφτηκα πως θα καταλήγαμε λίγες ώρες αργότερα με τα χείλη μας ενωμένα αλλά με είχες κερδίσει ήδη από εκείνη την στιγμή. Χαμογελούσα περισσότερο γιατί ήξερα πως θα ξαναγυρνούσες σε λίγο. Η σκέψη ότι θα συνέχιζε η μέρα μου μαζί σου με χαροποιούσε ιδιαίτερα.

Έφαγα λοιπόν και πήγα σε μια απαίσια τουαλέτα στο everest ( όπου αποφάσισα να μην ξαναπάω ποτέ και για κανέναν λόγο) και προσπάθησα να φτιάξω το χάλι που είχε δημιουργηθεί στα μαλλιά μου, στα ρούχα μου και στο πρόσωπο μου από τα ακροβατικά που προσφέρθηκα να κάνω για τις φωτογραφίες σου. Μπορεί να γκρινιαζα αλλά μαρεσαν οι φωτογραφίες σου τόσο πολύ και ήμουν ενθουσιασμενη που ήθελες να γίνω το μοντέλο, έστω και αν μου κόστισε μερικά σκονισμενα ρούχα. Αφού λοιπόν έγινα πάλι άνθρωπος κοίταξα το ρολόι ανυπομονώντας να περάσει η ώρα και προσπαθούσα, αλήθεια χρειάστηκε προσπάθεια, να σταματήσω να χαμογελαω παντού σαν χαζοχαρούμενο. Έκανα άλλη μια βόλτα και σκέφτηκα να πάω πιο νωρίς στο περίπτερο σε περίπτωση που ερχόσουν νωρίτερα. Μην ξεχνάμε βέβαια το μήνυμα που έστειλες που μου φάνηκε τόσο γλυκό και αστείο...  Τέλοσπαντων με τα πολλά έκανα βόλτες γύρω από το περίπτερο. Και εκεί, για κάποιον ανεξηγητο λόγο ήθελα να πάρω τσιχλες. Πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια ήθελα να φάω τσίχλα και έτσι αγόρασα ένα κουτάκι trident φράουλα νομίζω. Και με το που ολοκλήρωσα τη συναλλαγή μου σε είδα να περπατάς προς το μέρος μου με αυτό το υπέροχο χαμόγελο. Πάλι με πείραξες για το μπουφάν μου και πάλι σκέφτηκα πως λατρεύω τους ανθρώπους που με κάνουν να γελάω.

Και όλα αυτά χωρίς καν να με φιλήσεις...

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Constant craving.

Είμαι χαμένη.
Πριν με πάρει ο ύπνος το βράδυ ( ξημέρωμα δηλαδή, έχω μια βδομάδα να κοιμηθώ πριν τις 4. Εννοώντας πάντα χωρίς να είμαι έξω ) σκέφτομαι πόσο μάταια είναι κάθε σκέψη που έχω κάνει από τη μέρα που μας τελείωσες, το νιώθω μέσα μου πως δεν θα γυρίσεις και όσο πιο γρήγορα φύγω και γω τόσο πιο γρήγορα θα σε ξεχάσω και θα προχωρήσω. Ξυπνάω το επόμενο πρωί, κοιτάω το κινητό μου, τις φωτογραφίες σου, τα ελάχιστα κομμάτια της ζωής σου που μοιράζεσαι με όλους τους άλλους και σπάω το κεφάλι μου να βρω μια δικαιολογία να σου στείλω, βάζω ημερομηνία λήξης στην αναμονή μου και παίζω τη συζήτηση μας σε fast forward για να βρω τα κατάλληλα λόγια να σου πω " είμαι εδώ, δεν έφυγα. Θες να είσαι μαζί μου τώρα ?" Κι αυτό γίνεται κάθε μέρα, όλη μέρα, εκτός από κάποιες στιγμές που θα ξεχαστώ με κάτι ή θα πιέσω τον εαυτό μου να μη σκεφτεί γιατί η αλήθεια είναι πως όλο αυτό το παραλήρημα με εξουθενωνει.

Και τώρα είναι μια από αυτές τις στιγμές. Αναρωτιέμαι πως φτάσαμε από το "να προσέχεις, κοριτσάκι μου" στο "επίσης. Καλή χρονιά με υγεία αγάπη και χαρά. " 

Σπόντα.


Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016



Time doesn't exist. I don't have to wait.