Coming home

Δεν έπρεπε να φύγω το ξέρω. Το ήξερα πριν ακόμα έρθω. Με κάθε χιλιόμετρο που απομακρύνεται αυτό το λεωφορείο νιώθω κάτι μέσα μου να σπάει. Ίσως γιατί είναι πιο δύσκολο να απαρνηθώ την δική σου αγκαλιά όταν δεν έχω άλλη να με γεμίζει. Κι όσο θυμάμαι πόσο μισουσα αυτή την πόλη και τους ανθρώπους της που πήραν μακριά τους δικούς μου ανθρώπους... Τώρα πια έχει αρχίσει να γίνεται δικός μου και αυτός ο ουρανός. Μου χαμογελάει το πρωί και δεν σου μοιάζει καθόλου.. Δεν μοιράζει ο αέρας το άρωμα σου, ούτε ακούγεται η φωνή σου. Αυτό το "μακριά" είναι το αγαπημένο μου καταφύγιο και πάντα θα είναι. Δεν θυμάμαι να έχω έρθει ποτέ εδώ και να έχω φύγει βαρύτερη. Ξέρω βέβαια ότι μου μένουν το πολύ τρεις ώρες μέχρι να ξανανιωσω παντού την παρουσία σου και να με καταβροχθίσουν οι σκέψεις ότι δεν έχω και ποτέ δεν είχα μια ελπίδα.
Αν μπορούσα αλήθεια δεν θα έφευγα. Θα μπορούσα να είμαι όλη μέρα έξω. Να πήγαινα και εκείνη την βόλτα που ήθελα. Κι αν βρισκόταν κάποιος στο δρόμο μου που να μου έλεγε "μείνε", θα έμενα. Περισσότερο για να με πείσω έστω και λίγο πως μπορώ να βάλω κάποιον άλλον, εκτός από εσένα, μέσα στο μυαλό μου.