Παρασκευή 29 Απριλίου 2016


There are wounds that never show on the body that are deeper and more hurtful than anything that bleeds.

- Laurell K. Hamilton

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

I love you, I hate you... I forgive you.

Δεν μπορώ/θέλω να σκέφτομαι άσχημα για σένα. Θέλω να είσαι καλά. Ελπίζω κάποια στιγμή να κολλήσεις τα κομμάτια σου και να χαμογελάς αληθινά. Πέρασα μια καταιγίδα μαζί σου και το γούσταρα.

Άλλωστε ποτέ δεν μου άρεσε ο ήλιος και ο γαλανός ουρανός, όπως δεν άρεσε και σε σένα. Ακόμα ποναω αλλά πιάνω τον εαυτό μου να μην μπορεί να σε μισεί άλλο. Άλλωστε το μίσος, στη βάση του έχει αγάπη. Οπότε όσο πιο γρήγορα το αποδεχθω τόσο πιο γρήγορα θα προχωρήσω σωστά?

Η αλήθεια είναι ότι ούτε στις χειρότερες στιγμές μου δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θέλω να σε πληγώσω. Ήξερα ακριβώς πως θα μπορούσα να το κάνω και με ποιον. Αλλά δεν ήθελα να σκεφτώ ότι θα σου φερθω όπως όλοι εκείνοι. Εκείνοι δν σε ένιωσαν ούτε είδαν σε εσένα όσα είδα εγώ. Και φυσικά τα βλέπουν κι άλλοι.

Αξίζεις να αγαπηθεις μωρό μου, και να αγαπήσεις. Ελπίζω να μην έχει σπάσει τελείως αυτό το κομμάτι μέσα σου. Ελπίζω να καταλάβεις ότι εγώ δεν είμαι ο εχθρός, το μυαλό σου είναι. Και όσο δεν βγάζεις το φαρμακι από μέσα σου, θα σε τρώει και θα σε τρώει.

Πόσο εύχομαι να μπορούσα να σε βοηθήσω. Δεν θα βοηθήσεις τον εαυτό σου καθόλου με το να προσποιεισαι αν και ξέρω ότι μόνο αυτό έχεις μάθει να κάνεις. Το μόνο που μπορώ να κάνω αγάπη μου, είναι να σε συγχωρήσω. Να προσπαθήσω και να φτάσω ως την συγχώρεση. Επειδή το αξίζω. Όσο κ αν με τρέλανε η καταιγίδα, ναυάγησα και τώρα χρειάζομαι την ηρεμία μου.

Μου λείπεις, από εκείνη την πρώτη μέρα που σε είδα, μου λείπεις. Και θα μου λείπεις για πολύ καιρό ακόμα. Ίσως για πάντα.  Όχι γιατί δν θα βρω κάτι άλλο, ή δν θα προχωρήσω. Κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό και το δικό σου πάντα θα λείπει.

Όταν με βρήκες, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι εσύ, όλα αυτά που ήσουν εσύ, ήθελες εμένα. Ήταν ό,τι πιο έντονο έχω ζήσει. Αλλά μαζί με όλα τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν ένιωθα και φόβο, τρόμο ότι θα φύγεις. Οτι έκανες λάθος και θα τρέξεις μακριά για τον οποιδήποτε λόγο. Σαν να το ήξερα...

Να προσέχεις. Και αν τελικά βρεις αυτή την μια που ψάχνεις, μην είσαι τόσο καλός μαζί της. Μην την αφήσεις να σε κάνει ο,τι θέλει. Να βάζεις τον εαυτό σου πρώτο πάντα γιατί ξέρω πως πολύ εύκολα τον ξεχνάς. Είναι περίεργο το πόσο εγωιστής και αδιάφορος παρουσιάζεσαι ενώ στην πραγματικότητα είσαι απλά αυτοκαταστροφικος. Αν δεν αγαπάς εσένα, πως θα αγαπήσεις τους άλλους μωρό μου ?

Μου λείπεις απελπιστικά πολύ. Ξέρω έκανα και εγώ τις μαλακίες μου. Αλλά δεν έχει σημασία να συζητάμε πια τι θα μπορούσε να γίνει.

Σε συγχωρώ λοιπόν. Σε συγχωρώ και το νιώθω. Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι αυτό και αύριο με το φως του ήλιου. Και την επόμενη φορά που θα δω τα σχόλια σου και τις αγάπες σου. Και κάθε φορά που νιώθω αυτό το σφιξιμο στο στήθος. Αλήθεια θα προσπαθήσω..

Μου φερθηκες άδικα, αλλά στο κάτω κάτω δεν αγαπάμε για να αγαπηθουμε. Αγαπάμε γιατί γουστάρουμε.

Θα μου λείψεις...

Κυριακή 24 Απριλίου 2016

24/7

i am genuinely paranoid that everyone secretly hates me and thinks i am really annoying and ugly and is pretending to be my friend and it’s all part of some big joke

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Η αγάπη μου η κοκκινομάλλα.

Μου λείπει ο τρόπος που έγραφα παλιά. Λίγη πραγματικότητα σε προσεγμένα λόγια. Σαν μια καλλιτεχνική φωτογραφία. Βέβαια ξέρω ότι ο λόγος που έγραφα με αυτό τον τρόπο ήταν επειδή φοβόμουν να μιλήσω ακριβώς για αυτό που σκεφτόμουν. Οπότε το έφτιαχνα, σκεπτομενη ως αφελής που είμαι, ότι αν κάποιος το διαβάσει δν θα καταλάβει γιατί μιλούσα. Αλλά εντάξει πέρα από αυτό μου αρεσε, με γεμιζε και με γεμίζει. Απλά δν ξέρω αν μετά από τόση αλήθεια μπορώ να γυρίσω πάλι εκεί στα παλιά μου κρυμμένα λημέρια.
Αλλά έτσι δν είναι η γραφή ? Πάντα κάτι κρύβεις και κάτι άλλο λες. Και ξέρεις τι μου άρεσε σε αυτά μου τα κείμενα? Ήταν όλα δικά μου, από μέσα μου, ήταν εγώ. Και το αγαπώ τόσο πολύ να βλέπω τον εαυτό μου τώρα μέσα σε αυτά.

Όλο αυτά τα σκέφτομαι καιρό αλλά σήμερα που αποφάσισα να δημοσιεύσω ένα από αυτά, σε πιο επικίνδυνα εδάφη ( εννοώντας εκτός αυτού του blog)  ένιωσα μια γαλήνη και μια συγκίνηση μετά το σχόλιο της αγάπης μου. Αυτή η γυναίκα είναι τόσο όμορφη αλήθεια σας λέω.  Είναι όμορφη εξωτερικά αλλά από μέσα....το θησαυρός είναι λίγο. Δεν ήξερα καν ότι θα το διάβαζε, βασικά ήλπιζα να χαθεί μέσα στα σχόλια και να μη το διαβάσει κανείς αλλά το είδε. Και όταν μου απάντησε η ψυχή μου χάρηκε. Αλήθεια σας λέω ένιωσα τόση συγκίνηση και ευτυχία όση δν μπορώ να περιγράψω. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι σπανιζουν όπως λέει και εκείνη, και σίγουρα δεν είμαι εγώ το σπάνιο αλλά η αγάπη μου, η λατρεία μου. Ο πιο αληθινά όμορφος άνθρωπος που έχω γνωρίσει.

Αυτή τη στιγμή με το ζόρι κρατιέμαι να μην κλαψω. Από ευτυχία, όχι δάκρυα λύπης.  Ίσως φταίει και το τραγούδι που άκουσα πριν λίγο. Θα κλείσω με αυτό γιατί είναι όμορφο σαν και εκείνη.


Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Γιαγιά, μου λείπεις..  Σε λίγες μέρες θα πρέπει να τα ξαναζήσω όλα από την αρχή.  Και δν αντέχω...δν αντέχω να σκέφτομαι ότι δεν είσαι εδώ.  Μου λείπεις τόσο πολύ.  Δν θέλω να κάνω τίποτα άλλο, θέλω μόνο να γυρίσεις σε μας. Θα έδινα τα πάντα για να γυρίσεις σε μας. Σε παρακαλώ πες μου τι να κάνω. Δν είμαι καλά. Μου λείπεις και τα έχω χαμένα. Δεν ξέρω ποια είμαι. Δεν ξέρω τι κάνω και όλα έχουν γίνει σκατα. Και εσύ δν είσαι εδώ να με πάρεις αγκαλιά. Και δν εχω κλαψει τόσο καιρό γιατί φοβάμαι. Γιατί ενώ νιώθω ότι το χρειάζομαι νομίζω αν ξεκινήσω δεν θα σταματήσω ποτέ.  Γιαγιά γιατί έφυγες. Έφυγες τόσο άδικα δεν έπρεπε να φύγεις έτσι. Ήταν νωρίς, πολύ νωρίς.  Γιαγιά μου λείπεις με ακούς ? Που είσαι? Δεν μπορώ να πηγαίνω και να βλέπω μόνο μια φωτογραφία σου θέλω να δω εσένα. Γιαγιά και η Σοφία είναι κάθε μέρα στο σπίτι σου. Κάθε φορά μου λέει για σένα. Όλοι εσένα ψάχνουν. Και γω δίνω τον εαυτό μου από δω και από εκεί γιατί δν ξέρω τι να κάνω πια. Δν ξέρω πως να αντιμετωπίσω όλα αυτά που γίνονται. Δεν θέλω άλλο να ποναω γιαγιά. Σαγαπώ τόσο πολύ και δν αντέχω να σκέφτομαι ότι δεν είσαι εδώ.  Γιατί να μην είσαι εδώ.  Δεν είμαι καλά γιαγιά. Δεν είμαι καθόλου καλά και δν ξέρω τι να κάνω για να γίνω καλύτερα. Δεν θέλω κανείς να το δει γιατί δν ξέρω τι να τους πω άμα ρωτήσουν. Δν ξέρω τι έχω . Δν ξέρω τι μου φταίει. Απλά νιώθω μόνη και ανίκανη και κουρασμένη. Ανησυχώ για την μαμά, για το μπαμπά για όλους. Και το μόνο που κάνω είναι να γράφω εδώ. Είναι το μόνο που με ηρεμει πια. Δεν πιάνει πάντα αλλά δν εχω άλλη επιλογή. Γιαγιά, δν εχω άλλη δύναμη. Και δεν μπορώ να ζητήσω βοήθεια από κανέναν. Δεν φταίνε αυτοί το ξέρω αλλά δν μπορώ... Απλά δν μπορώ. Δν μπορώ και δν θέλω να κάνω τίποτα πια. Μου λείπεις γιαγιά... 

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

Φοβάσαι το χρώμα ?

Ίσως η σωστή απάντηση στην ερώτηση σου είναι πως δεν φοβάμαι το χρώμα, αλλά εκείνον. Σ'εκείνον δεν αρέσει το χρώμα οπότε και εγώ το απαρνήθηκα. Φοβόμουν πως αν άφηνα τη ματιά μου να έχει χρώμα, τότε ίσως να μη του άρεσα πια, και να έφευγε μακριά μου. Με τρόμαζε αυτή η σκέψη. Και έτσι τα πάντα έγιναν λευκά, άχρωμα ή μονόχρωμα. Δεν με ενδιέφερε οτιδήποτε έντονο και θορυβώδες. Δεν ήθελα να κάνω πολύ φασαρία και να τον ενοχλώ. Ήθελε να είναι ήσυχος.

Αλλά κουράστηκα να ζω στο τίποτα, την ησυχία και την αδράνεια. Θέλω χρώμα και φασαρία. Θέλω  παρέα και μια συνεχή κουβέντα στο αυτί μου για να ξέρω πως κάποιος είναι δίπλα μου. Θέλω να αγγίξω τα χρώματα και να τα βάλω όλα πάνω μου.

Και τώρα που επιτέλους βλέπω τον κόσμο με τα χρώματα του, το δικό του λευκό μοιάζει σχεδόν αδιάφορο...

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Everything is about sex

Το πόσο εύκολα θα θα έφτανα στο κρεβάτι μαζί σου είναι λυπηρό ( για μένα). Μόνο αυτό με κρατάει πια. Μακάρι να μου είχες πει από την αρχή ότι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα δεν υπήρχε στ'αλήθεια. Θα ήταν όλα πιο εύκολα.

Σε θέλω. Κάνε άλλη μια προσπάθεια να με αγγίξεις "φιλικά", δεν θα σε σταματήσω. 

Πρώην < πιο πρώην

Είσαι πολύ (!) ωραίος, έχεις υπέροχο σώμα και φιλάς τέλεια, όμως δεν έχεις τίποτα παραπάνω. Τώρα καταλαβαίνω πως αν δεν μου άρεσες τόσο πολύ θα σε είχα ήδη βαρεθεί. Δεν έχεις κάτι το αξιόλογο, όλα όσα νόμιζα και μου έδειξες την πρώτη μέρα ήταν ψεύτικα. Είσαι ένα ωραίο πρόσωπο δίχως ψυχή.
Και σήμερα σκεφτόμουν πως μπροστά σε εκείνον δεν πιάνεις μια. ( είσαι προφανώς πιο όμορφος αλλά δεν εννοώ αυτό)  Δεν έχεις κάτι ουσιαστικό να προσφέρεις. Το ψέμα σου, όσο δελεαστικο κι αν είναι, είναι ψέμα. Δεν κρατάει και δεν μπορεί κανείς να σε εμπιστευτει.
Είχα σχέση 3 χρόνια, και την αναστάτωση που μου προκάλεσες εσύ δεν την είχα ξανανιώσει. Σε ήθελα τόσο πολύ που δεν το άντεχα. Ήθελα να είμαι συνεχώς κολλημένη επάνω σου. Σε κοιτούσα και ήθελα να σε καταβροχθίσω. Όλα ήταν πολύ έντονα. Είναι αλήθεια πως δεν έχω νιώσει ξανά να θέλω κάποιον όσο εσένα.

Όμως ακόμα και αν δεν είχαμε πάντα πυροτεχνήματα, δεν μπορώ να βρω ούτε ένα λόγο για τον οποίο είσαι καλύτερος από εκείνον. Ξέρεις γιατί ? Γιατί μετά από τόσο καιρό και τόσους καβγαδες και σκληρά λόγια και από τις δύο μεριές ξέρω πως και οι δύο μας αγαπήσαμε πολύ ο ένας τον άλλον. Εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλον. Θυμάμαι ακόμα πόσο όμορφα με έκανε να νιώθω κάθε φορά που κάτι με απασχολουσε. Ήταν πάντα δίπλα μου. Κάθε μέρα, ό,τι ώρα και να τον χρειαζόμουν. Ήμασταν μαζί, στα αλήθεια μαζί. Ήταν όμορφος άνθρωπος. Μέσα και έξω. Είναι άνθρωπος που αξίζει να παλέψεις για εκείνον. Όπως πάλεψε και για μένα. Ήμασταν μικροί και κάναμε λάθη αλλά κοιτώντας πίσω τώρα που όλα είναι καθαρά βλέπω πόσα δώσαμε ο ένας στον άλλον. Βλέπω την αγάπη. Κι αυτό είναι που έχει σημασία.

Εν τέλει λοιπόν είσαι απλά ένα απωθημένο. Κόλλησα μαζί σου γιατί είσαι όμορφος αλλά ως εκεί. Δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι σαν εκείνον. Θα σε ξεπεράσω. 

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

wish

Θέλω απλώς κάποιον να γυρίσουμε την Αθήνα παρέα, να βγάλουμε φωτογραφίες και να συζητάμε για τα πάντα.

Είναι τόσο δύσκολο ? 

Πάντα κάτι λείπει.

Μου λείπεις.
Μου λείπουν.
Μου λείπετε.
Μου λείπουν όλα.

Δεν είμαι εδώ.
Δεν ζω. 

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Physically attracted.

Θα έρθει μια μέρα, φαντάζομαι, που δεν θα ταράζομαι ακούγοντας το όνομα σου, δεν θα βρίσκω κομμάτια σου παντού, δεν θα με κυνηγάνε όσα ζήσαμε και θα μπορώ να πω ότι προχώρησα παρακάτω.

Όμως, ακόμα και αν καταφέρνω να μένω ψυχραιμη καθώς περνάς από δίπλα μου, δεν νομίζω ότι τίποτα από αυτά θα έχει σημασία όταν μου μιλήσεις. Όταν πεις το όνομα μου κοιτώντας με πάλι με αυτό το βλέμμα. Αν πάλι κατάφερω να μειώσω παλμους και να αναπνέω κανονικά, ίσως και να το ξεπεράσω. Όμως, στο ορκίζομαι αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα με αγγίξεις και θα τραβηχτώ μακριά σου. Ακόμα και αν καταφέρω να σε βγάλω από κάθε γωνιά του μυαλού μου, δεν μπορώ να ξεχάσω την αίσθηση που είχα όταν με άγγιζες.

Θυμάμαι τα χείλη σου, την γλώσσα σου, τα χέρια σου πάνω μου... Δεν νομίζω ότι έχω ξανανιώσει τόσο έντονη έλξη για κάποιον.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Contained

Μίλησα στην αγάπη μου για σένα. Και το μετάνιωσα. Δεν έπρεπε, όχι γιατί την κούρασα ή με πείραξε κάτι που είπε.  Το αντίθετο. Σε όποιον μιλάω πια για σένα το μετανιώνω. Ξέρεις γιατί ? Γιατί δν το αξίζεις.  Δεν αξίζεις να αναλώνομαι και να χαλάω την πολύτιμη ώρα μου, με ανθρώπους που βλέπω μια στο τόσο και τους αγαπώ, για να τους πω για σένα και το πόσο σκαρτος είσαι. Επίσης δεν αξίζει γιατί κάθε φορά που μιλάω για ο,τι τελοσπαντων είχαμε, τα νιώθω όλα ξανά από την αρχή. Τον ενθουσιασμό και την χαρά της πρώτης μέρας, την κούραση και τον πόνο της τελευταίας μέρας και κάθε μέρας που ακολούθησε.

Δεν μαρεσει,της λέω, που αυτό έγινε τόσο νωρίς και χάνω τόσα πράγματα εξαιτίας του.
Και τι έγινε, μου απαντάει, χεστηκες. Αλλά δεν ισχύει αυτό σωστά ? Δεν χεστηκες ούτε λίγο γιατί ακόμα τον γουστάρεις.

Αλλά πραγματικά, τώρα πια και μετά από οοολα όσα έγιναν, μόνο αυτό είναι το παράπονο μου. Μπορώ να σε "ξεχάσω". Αναγκαστικά θα σε ξεχάσω με τον καιρό. Αλλά όταν αναγκάζομαι σε καθημερινή βάση να σου μιλάω και να σε βλέπω να ξεχυλίζεις ψεύτικη αγάπη, όταν σκέφτομαι ότι από μέρα σε μέρα θα βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι δίπλα δίπλα να συζητάμε, τρελαίνομαι και με πιάνει άγχος.. και θυμός. Γιατί να είσαι μέσα σε όλα ?

Αλλά όπως ξέρουμε όλοι με το να γκρινιάζεις για κάτι, δεν το κάνεις καλύτερο. Φαντάζομαι θα πρεπε να το συνηθίσω. Όπως συνήθισα τα σχολιάκια και τις προτάσεις για έξοδο μετά την απόλυτη απαξίωση και τις συνεχόμενες ακυρώσεις.

Θα συνηθίσω και το να σε έχω χωρίς να σε αποκτήσω. Απλά είναι πολύ πολύ πολύ πιο δύσκολο όταν δεν με αφήνεις καθόλου να ξεχάσω..

Γιαυτό θα προσπαθήσω, όσο μπορώ, να σε κλείσω μέσα σε αυτή τη σελίδα. Να μην μιλάω πια για σένα. Όχι για να υποκριθω ότι προχωράω, αλλά για να αρχίσω κάποια στιγμή να το πιστεύω. Και μετά σιγά σιγά θα σταματήσω να γράφω για σένα. Δεν θα με νοιάζουν οι βλακειες που γράφεις στο τσατ, το αν μου μιλάς ή όχι.  Το αν σου αρέσουν όσα βγάζω, το αν σου αρέσω εγώ..

Κάποια στιγμή θα σε ξεπεράσω στ'αλήθεια.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

The irony in our story Vol.162736271

-Εδώ είχα έρθει με έναν μαλακα στο πιο απαίσιο ραντεβού εβερ
- ευχαριστώ πολύ!  Αλλά θα στο χαλάσω δεν είναι ραντεβού αυτό.
- Χαχαχα δν εννοούσα...
- Το κατάλαβα, σε πειράζω...

Τελικά και οι δύο λάθος κάναμε. 

Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Unexpected.

Χθες: Ξεκίνησε η μέρα πολύ πολύ όμορφα, με την καλύτερη παρέα που θα μπορούσα να έχω, και όσο προχωρούσε γινόταν όλο και καλύτερη. Όπως κάθε μέρα άλλωστε που βλέπω τον Β.
Όταν λοιπόν μπήκαμε στο λεωφορείο, είχε φτάσει η ώρα 10 παρά, πολύ κοντά στο τέλος της μέρας και μόνο εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιησα ότι δν σε είχα σκεφτεί καθόλου όλη μέρα. Όλη μέρα!  Δεν είχα μιλήσει για σένα, δεν είχα σκεφτεί πως όλα θα ήταν καλύτερα αν ήσουν μαζί μου (γιατί δν σε είχα ανάγκη), δεν είχα αναρωτηθεί τι κάνεις, δεν κοίταξα το κινητό μ για τα likes σου, και είχα προνοησει από νωρίς σβήνοντας τις ειδοποιήσεις από την συνομιλία που για κακή μου τύχη είμαστε μαζί. Χαμογέλασα και γύρισα πάλι προς τον Χ. που τραγουδούσε.
Η μέρα τελείωνε. Σκέφτηκα πως επιτέλους θα μπορούσα να πω ότι είχα μια καλή μέρα. Μόνο με όμορφες στιγμές και μερικούς από τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Σχεδόν ένιωθα πως θα σκάσω από ευτυχία και είχα να το νιώσω αυτό πολύ καιρό.
Όλα ήταν υπέροχα.

Ήταν μέχρι να καταστραφουν ξανά. Αλλά ξέρεις τι ? Ίσως το χρειαζόμουν. Για να σταματήσω να αναβάλω το αναπόφευκτο. Και να σταματήσω να δίνω δικαιολογίες στους άλλους και στον εαυτό μου.

Και μετά ο Β. μου έστελνε φωτογραφίες και βίντεο και γύρισα πάλι, λίγες ώρες πίσω, που όλα ήταν όμορφα.

Σήμερα: τι συμβαίνει με τις Τετάρτες ? Αλήθεια, κάτι πρέπει να συμβαίνει γιατί κάθε Τετάρτη είναι σαν μια Kinder έκπληξη. Τετάρτη ήταν όταν μου είχαν στείλει για εκείνη τη συνέντευξη, Τετάρτη ήταν όταν είχα πετύχει την Α. και την Σ. σε ένα μαγαζί και την ίδια μέρα είχες κάνει like σε εκείνο το τραγούδι μου ( χαζό ναι αλλά έχει σημασία),  Τετάρτη ήταν νομίζω όταν είχες κάνει εκείνο το απίστευτο σχόλιο ότι θα πάμε μαζί σε εκείνο το μέρος. (ποτέ δν έγινε εννοείται).
Γενικά οι Τετάρτες έχουν εκπλήξεις. Ίσως για να ισοφαρισουν με την βαρεμάρα της σχολής. Σήμερα λοιπόν αποφασισες ότι τι ? Πέρασε ο καιρός της τιμωρίας μου και δικαιούμαι αγάπη ? Ίσως είναι κ αυτό.  Αλλά κυρίως νομίζω ότι κατάλαβες, όπως και εγώ, ότι θα αναγκαστούμε να ανεχομαστε ο ένας τον άλλον από δω και πέρα αρκετά συχνά μιας και μπήκαμε στο ίδιο προτζεκτ. Κατάλαβες επίσης ότι δεν γίνεται μπροστά στα φιλαράκια σου να φαινεσαι κάφρος οπότε λες, ας βάλω τη μάσκα μου. Να σου πω κάτι σε βαρέθηκα πια...

Anyway νόμιζα ότι αυτή θα ήταν η σημερινή έκπληξη αλλά όχι. Οοοχι δεν ήταν μόνο αυτή.
Μπήκα στο λεωφορείο και μέσα στο χαμό και τον κόσμο που προσπαθούσε να περάσει, είδα ένα πρόσωπο που μου φάνηκε πολύ γνωστό. Στο ορκίζομαι ήταν αυτή.  Είμαι σίγουρη ότι ήταν αυτή. Το ποσοστό να κάνω λάθος είναι 1%. Φορούσε μέχρι και το ίδιο πουκάμισο που είχα δει στη φώτο της.
Και τότε παγωσα. Προσπάθησα να κάτσω σε ένα σημείο να την κοιτάω χωρίς να με βλέπει. Αδύνατον. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι με κοιτούσε και εκείνη. Εγώ ήξερα ποια ήταν, εκείνη όμως ? Δεν μπορεί να ήξερε το πρόσωπο μου, δν γίνεται να βρήκε φωτογραφίες μου. Ή βρήκε? Και αν είναι αυτή τι κάνει εδώ, στο ίδιο λεωφορείο με εμένα, στην ίδια περιοχή με εμένα ? Άρχισα να νιώθω διαφορά αρνητικά συναισθήματα αλλά γρήγορα θυμήθηκα πως αυτή δν με πληγωσε αλλά εσύ. Εσύ πληγωσες και τις δύο μας..
Ίσως θα έπρεπε να της μιλήσω. Αλλά πως να ξεκινήσεις τέτοια συζήτηση.
Απλά είναι λίγο creepy το ότι πριν λίγες μέρες είχα γράψει εδώ ότι θέλω να την γνωρίσω και να σε θαψουμε παρέα (νομίζω κ σήμερα το πρωί το σκεφτόμουν)  και μετά την πετυχαίνω στο λεωφορείο. Ενώ δν έχουμε συναντηθεί ποτέ.
 Τέλοσπαντων κάποια στιγμή κατέβηκε και δεν πρόλαβα καν να τη ρωτήσω το όνομα της. Είμαι σίγουρη όμως ότι ήταν αυτή.
Αλλά και να ήταν ? Τι σημασία έχει..  

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

it's not about you anymore


Τα κατάφερες. Μπράβο σου, μου πήρε καιρό, αλλά κατάφερες να με κάνεις να σε φοβάμαι και να σε σιχαίνομαι. Συνδυασμός που συνήθως σημαίνει οτι τρέχω μακριά. Αλλά όπου και να πάω πια, ότι και να κάνω, θα εμφανίζεσαι συνέχεια μπροστά μου σαν τον εφιάλτη που δεν με αφήνει να ξυπνήσω. Είναι άδικο να καταστρέφεις το μόνο πράγμα που με ευχαριστεί και με γεμίζει αυτό τον καιρό. Είναι τραγικό το πόσο σε λατρεύουν όλοι! Πραγματικά θελω να τους πω όλα όσα έγιναν, όσα είπες και όσα έκανες και να δω μετά αν θα καταλάβουν πόσο ψεύτικος είσαι. Με ενοχλεί που εγώ στερούμαι παρέες και βόλτες και όλες τις ευκαιρίες που είχες εσύ, απλά επειδή ήσουν εκεί πριν από εμένα. Γιατί γαμώτο έπρεπε να μου την πέσεις και να είσαι τόσο ψεύτικα καλός και τώρα να φτάσουμε να είμαστε έτσι? Σκέφτομαι μερικές φορές, ότι εκείνη την μέρα.. που βρεθήκαμε ξανά, όλα θα μπορούσαν να τελειώσουν αλλιώς. Να τελειώσουμε...αλλιώς.. όπως προφανώς ήθελες. Ή ακόμα και αν δεν γινόταν αυτό , αν δν σου ειχα ζητήσει το λόγο , μπορεί τα πράγματα να ήταν ήρεμα τώρα. Ήρεμες , χαζές και πονηρές σκέψεις, αυτό θα είχαμε. Με την διαφορά ότι εγώ θα περίμενα σα χαζή να γίνει κάτι περισσότερο και εσύ θα το εκμεταλευόσουν. Τέλοσπάντων, ξέφυγα. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι με ενοχλεί και με  πονάει να είσαι παντού μπροστά μου. Και τώρα... τώρα θα πρέπει κάθε μέρα όλη μέρα να βλέπω τις μαλακίες που θα λες, όλους τους "φίλους" σου να σε λατρεύουν και εγώ σαν το χαζό να προσπαθώ να βρω μια θεση διπλα στον θεό που έχει μαγέψει το πλήθος.

Ξέρεις ποιο είναι το αστειο? Είσαι σε προτζεκτ κατά του bullying και υπερ τις διαφορετικότητας και της αγάπης και τις καλοσύνης και άλλα τέτοια, και ταυτόχρονα είσαι ο χειρότερος bully προς εμένα. Δεν το καταλαβαίνεις, δεν σε νοιάζει κιόλας, αλλά όλα αυτά που έκανες και που κάνεις, για μένα δεν ήταν ενα απλό φλερτ που απλά δεν προχώρησε.

Δεν σου έφταναν όσα πήρες? Θέλεις να μου χαλάσεις ό,τι όμορφο έχω? Γιατί το κάνεις αυτό γαμωτο σου ? Τι πρέπει να κάνω για να καταλάβετε πια όλοι σας ότι δεν είμαι καλά ?! Να πάω να το πάρω γραμμένο σε χαρτί ? Αυτό πρέπει να κάνω ? Γιατί μια φορά δεν μπορώ να έχω κάτι όμορφο χωρίς να είναι όλα τόσο περίπλοκα και δύσκολα. Σκατά πάλι. 

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Άξιζα κάτι καλύτερο.

Αλήθεια δεν καταλαβαίνω... Βασικά ποτέ δεν σε κατάλαβα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί προκάλεσες κάτι που δεν άντεχες και τώρα μου κρατάς και μούτρα επειδή προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου!  Επειδή σου ζήτησα το λόγο που με έχεις αφήσει να παλεύω με δαίμονες που εσύ μου έφτιαξες. Είναι χαζό έχεις δίκιο. Και δεν είχες κανένα δικαίωμα να ξέρεις πως αισθάνομαι για σένα ακόμα. Ίσως έπρεπε να το παίξω χαλαρή, χαρούμενη και να κάνω αγαπούλες όπως εσύ. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.  Ξέρεις τι όμως... Κουράστηκα να παίζω. Αλήθεια δεν το αντέχω άλλο. Το θέλω πίστεψε με άλλα το κόστος είναι πολύ ακριβό πια.
Θέλω να πω " μου λείπεις " αλλά μετά σκέφτομαι πως δεν σε είχα και ποτέ.  Δεν ξέρω πια αν υπάρχει έστω ένα κομμάτι αλήθειας σε ο,τι μου έχεις πει. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί να το κάνεις αυτό, γιατί να βάλεις έναν άνθρωπο μέσα σε όλο αυτό, να τον κάνεις να αμφισβητήσει τον εαυτό του, να τον κρατάς ξύπνιο τα βράδια, να μην τον αφήνεις να νιώσει ολόκληρος ξανά, επειδή εσύ αποφασισες ότι " δεν θες να είσαι με κάποια αυτό τον καιρό "
Δεν θυμόσουν καν πότε με γνώρισες? Είσαι σοβαρός? Ρητορική ερώτηση. Το μόνο που είσαι είναι ψεύτικος. Σπασμένος και ψεύτικος.
Ξέρω, πως όσα έγιναν σε έκαναν αυτό που είσαι και σου έχω δώσει αμέτρητα ελαφρυντικα και σε ποναω, αλήθεια σε ποναω και με πιάνει φρίκη όταν σκέφτομαι όσα σου έκαναν, όμως τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με εμένα. Και τι σημαίνει ότι προσπαθείς να ξεχάσεις και εγώ δν σε αφήνω ? Εγώ ? Και τι φταίω εγώ που σου ήρθαν όλα έτσι ? Έχω περάσει και εγώ θανάτους, εντάξει ? Δεν μίσησα ούτε διέγραψα όποιον υπήρχε γύρω μου εκείνη την περίοδο απλά επειδή " ήθελα να ξεχάσω".

Δεν σε νοιάζω καθόλου.
Δεν σε ενδιαφέρω ούτε τόσο δα.
Αν αύριο εξαφανιζόμουν δεν θα σου έκανε καν αίσθηση.
Και εγώ, σαν ηλιθια, πεθαίνω για σένα. 

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Stress, αναβλητικότητα και μισή ζωή χαμένη.

Αγχώνομαι πάρα πολύ και αυτό το άγχος, με κάνει να αποφεύγω υποχρεώσεις/συναντήσεις/εργασίες και να τις αναβάλω επ'αόριστον. Δεν είναι παραγωγικό άγχος, είναι καταστροφικό. Ο κύκλος δεν σταματά ποτέ και δεν ξέρω πως να βγω πια από αυτό το δίχτυ που έχω μπλεχτεί. Τα πάντα  μου φαίνονται βουνό και έτσι τα αναβάλω και τα αναβάλω και τα αναβάλω και τελικά ποτέ δεν κάνω τίποτα. Χάνω τόσες ευκαιρίες και τόσα πράγματα που θα μπορούσα να ζήσω και να μάθω. Έχω μείνει πίσω στη σχολή μου και δεν καταφέρνω με τίποτα να προχωρήσω μπροστά όσο το άγχος μου με κρατάει πίσω.

Βοήθεια.

Επιτέλους χαλαρώστε λίγο...

Μερικές φορές όλα μου φαίνονται τόσο μάταια και ανούσια που θέλω να σας ρίξω ένα χαστούκι μπας και καταλάβετε με τι μαλακίες ασχολείστε.

ΥΓ: είπε η κοπέλα που έχει ένα ολόκληρο blog γεμάτο γκομενικα και γκρίνια.

Τρίτη 5 Απριλίου 2016

Όταν σε είδα ξανά....

Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να ανασάνω σωστά όταν σε είδα πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό... Ω θεοί, τα πόδια μου έτρεμαν, τα χέρια μου έτρεμαν, η φωνή μου με το ζόρι έβγαινε και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Ήμουν τόσο μα τόσο χαρούμενη. Και με κοίταζες με αυτό το βλέμμα... Αυτό το βλέμμα που αγαπώ και ας γκρινιαζα μετά ότι ήταν άδειο. Και εγώ και εσύ το ξέρουμε ότι δν ήταν. Πρεπει να πέρασα κανένα μισάωρο έξω να προσπαθώ να ηρεμήσω να προσπαθώ να μην ουρλιάξω από τη χαρά μου και το φόβο μου ταυτόχρονα.  Ήταν το πιο υπέροχο συναίσθημα...

Τίποτα από αυτά όμως δεν συγκρίνεται με το πως ένιωσα όταν αγκαλιασες το μηρο μου με το χέρι σου. Ένιωσα σαν να με χτύπησε δυνατό ρεύμα, ανατριχιασα και δεν μπόρεσα να μείνω απαθης. Η ένταση που μου προξενησες ζωγραφιστηκε στο πρόσωπο μου..
"τώρα, τι έπαθες"
Χαζή ερώτηση. Λες και δεν ήξερες, λες και δεν έβλεπες...
Δεν μπορούσα όμως να μιλήσω. Αλήθεια δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη γιατί ένιωθα τα χείλη μου, και όλο μου το σώμα μουδιασμένο, χωρίς άμυνες ή βούληση παραδωμένο σε σένα.
Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν " επιτέλους!  Επιτέλους, περίμενα τόσο καιρό.. "
Σε ένιωθα να με αγγίζεις και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Ούτε αν ήταν σωστό, ούτε ότι μου φερθηκες άσχημα, ούτε ότι με θυμάσαι μόνο όταν σε βολεύει, ούτε ότι θα έπρεπε να σου πω όχι..

Οχι.. Πόσο αστεία λέξη σε μια τέτοια στιγμή. Το έβλεπες ότι δεν ήθελα να σταματήσεις, δεν σου έδειξα τίποτα διαφορετικό το ξέρω.
Κανένας μα κανένας λόγος δεν μου φαινόταν αρκετά πειστικος ώστε να σου πω όχι. Ούτε το μετά...το μετά που με τρόμαξε και το σκεφτόμουν από την ώρα που σε είδα, σχεδόν δεν υπήρχε όταν με άγγιζες. Σαν να σταματούσε ο χρόνος και να μη μπορούσα να δω δύο στιγμές παραπέρα, όταν θα είχες φύγει πάλι.

Πόσο όμορφα ένιωθα... Και όταν άνοιξες την αγκαλιά σου για να χωθώ μέσα της το ήξερα. Το ήξερα ότι θα πονέσω χίλιες φορές περισσότερο όταν φύγεις αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ. Κι ήταν τόσο γνώριμη και οικεία. Ένιωσα ασφάλεια και ηρεμία ξανά...μετά από τόσο καιρό. Το κενό μου εξαφανίστηκε... 

N.

Η σκέψη σου, όταν οδηγουμαι εκεί μερικές φορές, είναι γνώριμη, οικεία και έχει μια γλυκιά νοσταλγία. Είναι σαν να μπαίνω στο παιδικό μου δωμάτιο ως ενήλικας πια. Σαν να βλέπω τον καλύτερο μου φίλο μετά από πολύ πολύ καιρό. Με γεμίζει ευχάριστα συναισθήματα. Δεν υπάρχουν πια ούτε πληγές, ούτε απωθημένα ούτε μετανοιες να λερώνουν τις αναμνήσεις μας. Θυμάμαι και δεν θυμάμαι. Έχω εικόνες μας, παρά πολλές, αλλά δεν εμφανίζονται συχνά. Είναι σαν φωτογραφίες σε κάποιο συρτάρι, που όμως αν το ανοίξεις σε ταξιδεύουν μακριά.
Είμαι πολύ χαρούμενη για σένα και αυτό το βήμα στη ζωή σου. Μπράβο σου πραγματικά σε θαυμάζω και είμαι περήφανη. Είμαι περήφανη λέγοντας πως κάποτε ήμουν και εγώ κομμάτι της ζωής σου.  Δεν νιώθω τίποτα αρνητικό πια προς εσένα. Είσαι κάποιος που αγάπησα πολύ και πάντα θα σε έχω στην καρδιά μου. Ξέρω πως δεν μιλάμε πια, δεν ξέρω πως θα ήταν αν μιλούσαμε.  Αλλά πραγματικά θα ήθελα να βρεθούμε μια μέρα, έστω και τυχαία, να σε δω να μου πεις τα νέα σου, να δω ότι είσαι καλά και να δείξουμε ο ένας στον άλλον πως έχουν περάσει πια τα κύματα.
Αλήθεια δν ξέρεις πόσο χάρηκα που είσαι καλά και προχωράς στη ζωή σου. Δεν νομίζω ότι θα το δεις ποτέ αλλά ελπίζω να χαμογελάς και να είσαι πάντα καλά. Μακάρι να βρεθούμε και για μια φορά οι δρόμοι μας να χωρίσουν ήρεμα και να ξέρουμε και οι δύο πως τα άσχημα είναι πίσω μας.  Ποτέ δεν ξέρεις... 

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

No means no.

Δεν περίμενα ότι είχε έρθει η μέρα που θα σου έλεγα όχι.  Δεν περίμενα ότι μπορούσα καν να σκεφτώ αυτή τη λέξη για σένα.

Ναι ναι όλα είναι εύκολα όταν γράφεις σε ένα blog που κανείς δν βλέπει αλλά μα τους 12 ήταν τόσο δύσκολο να το πω στα αλήθεια. Ω θεοί...

Βέβαια δεν ξέρεις ότι τελικά εγώ τα ακύρωσα όλα και γιαυτό δν πήγαμε. Νομίζεις ότι είναι από εκείνη. Δν πειράζει, ας είναι.  Και πάλι ήταν δύσκολο.  Και το έκανα και είμαι χαρούμενη. Κι αν αύριο ξυπνήσω και το μετανιώσω δν πειράζει. Η αρχή έγινε.

Άλλη μια φορά που το έπαιξες ντίβα εννοείται. Δεν πειράζει, πια...

Αχ, το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ.