Σάββατο 18 Απριλίου 2015

μονάχα καπνός σβησμένης φωτιάς.

Έμαθα πως προχωράω δεν σημαίνει καταφέρνω να ρίξω άλλον στο κρεβάτι. Δεν σημαίνει βγαίνω κάθε μέρα και με άλλον για να μην σκέφτομαι. Δεν σημαίνει παίρνω μεθυσμένα τηλέφωνα τα ξημερώματα γιατί θέλω να σου φωνάξω πόσο μαλάκας είσαι ή να σου ζητήσω τα ρέστα για την υποκρισία που μου πούλησες. Δεν σημαίνει καν πως θάβω το παρελθόν μου και τα ρίχνω όλα σε εσένα. Ούτε βοηθάνε οι ξένες αγκαλιές , ούτε οδηγούν στη λήθη τα ποτά. Ούτε καν οι συμβουλές από γιατρούς δεν θα κάνουν διαφορά. Εμένα τουλάχιστον όλα τα παραπάνω δεν με έκαναν να προχωρήσω. Παρά κάθε μέρα πήγαινα ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Σε σκέφτομαι καμιά φορά. Όμως τώρα πια νιώθω μια χαρμολύπη, θα έλεγα , γιατί έχεις τόσα συναισθήματα και θυμό και πόνο μέσα σου και δεν τα έχεις βγάλει προς τα έξω. Έχεις κρατήσει το ρόλο σου τόσο καιρό που νομίζω η μάσκα σε έχει φυλακίσει. Και πίστεψε με έπαιζες καλά, μου πήρε καιρό να δω πως είχε πέσει η αυλαία και συ συνέχιζες με δικό σου σενάριο.

Έπρεπε να πέσω κάτω , έπρεπε να ικανοποιήσω κάθε πιθανότητα που γεννούσε το απωθημένο , έπρεπε να αποκλείσω κάθε ενδεχόμενο , έπρεπε να αποδεχθώ όσα με είχαν φυλακίσει και να τα αντιμετωπίσω. Να γκρεμίσω λίγο τον τοίχο ίσα να μπει λίγο φως και να φτιάξω μια πόρτα για να μπορούν λίγοι και καλοί να πλησιάζουν. Έπρεπε να απομυθοποιήσω οτιδήποτε είχα φτιάξει στο μυαλό μου και να καταλάβω πως οι ιδέες μου απλά είχαν το πρόσωπο σου αλλα δεν σε αντιπροσώπευαν. Έπρεπε να δω πως έκανα λάθη που μου κόστισαν αλλά ήταν μόνο ρωγμές σε γυαλιά ήδη σπασμένα. Έπρεπε να μιλήσω με τον εαυτό μου όχι με τους άλλους. Εγώ το ξέρω πόσες φορές σκέφτηκα τα ίδια και τα ίδια μέχρι να καταφέρω να τα αποδεχθώ. Έπρεπε να δω πως με είχες αφήσει πολύ πριν φύγεις. Έπρεπε να καταλάβω πως εκείνο το Σάββατο ήταν το κρεβάτι που θα σε έκανε να φύγεις ή να μείνεις. Να δω πως δεν ήσουν αυτό που είχα στο μυαλό μου. Έπρεπε να θυμώσω αλλά και να συγχωρέσω. Να νιώσω πραγματικά ήρεμη όταν σκέφτομαι όσα έγιναν. Ακόμα επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει λίγο ικανοποίηση γιατί όλα αυτά που τόσο καιρό με στοιχειώνουν ίσως είναι κ αυτά που εσύ θα εκτιμήσεις. Επίσης κατάλαβα πως η μαγκιά δεν είναι σε αυτόν που πηγαίνει από την μια στην άλλη δίχως δισταγμό αφού στην τελική δεν έχει και τίποτα να διακινδυνεύσει.

Δεν ξέρω αν σε βοήθησε να κάψεις κάθε γέφυρα και να φύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Εγώ που το προσπάθησα δεν δούλεψε. Και να σου πω ίσως καλύτερα ,γιατί αλλιώς θα έμενε μία πληγή ανοιχτή κάτω από επιδέσμους. Φοβόμουν μήπως κάποιος χωρίς να δει την πληγή μου με αγγίξει άγαρμπα και με πονέσει πάλι. Όμως τώρα η πληγή μου κλείνει και δεν έχω πια τέτοιο φόβο. Σκέφτομαι πως είναι η ώρα να αποδεσμευτώ. Να πετάξω μικρά κομμάτια σου. Έχουν σκουριάσει άλλωστε όπως και η ανάμνηση της εικόνας σου.

Εν τέλει λοιπόν δεν ξέρω ποιος πραγματικά προχωρά. Εσύ που βρήκες άλλη εφήμερη αγκαλιά της παρηγοριάς ή εγώ που περπατώ , καμιά φορά σκοντάφτοντας , προς το άγνωστο? Μπορεί και οι δύο. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. 

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Πρώτη φορά

Έχω πιει τόσο πολύ αυτές τις μέρες που νομίζω θα τρυπήσει το συκώτι μου, λέω καθώς πίνω την επόμενη γουλιά.

Γύρισα σπίτι μετά από το τρίτο ξενύχτι αυτές τις μέρες, ξεβάφτηκα και όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη δεν είδα εμένα. Δεν είδα θλίψη και φόβο στο πρόσωπο μου. Δεν είδα ενοχές. Κοίταζα ξανά και ξανά όμως δεν μπορούσα πια να δω το πρόσωπο που αντίκριζα κάθε μέρα στον καθρέφτη τον τελευταίο καιρό. Και χάρηκα, χαμογέλασα και πήρα μια βαθιά ανάσα. Δεν έχω πια αυτό το βάρος μέσα μου. Δεν έχω τις τύψεις και τις ενοχές να με τρώνε μέρα νύχτα.

Είμαι ελεύθερη!

Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να εκμυστηρεύεσαι κάτι και να εισπράττεις πίσω πλήρη αποδοχή. Κάτι που νόμιζα πως μόνο εσύ μπορούσες να μου δώσεις. Όχι, υπάρχουν κι άλλοι. Πιο σοφοί και πιο αληθινοί. Άνθρωποι που δεν είχαν κανένα λόγο και κανένα συμφέρον να με ακούσουν πόσο μάλλον να με αποδεχθούν. Αλήθειες, ωμότητες, συμβουλές, πειράγματα και τελικά σαν να μην άλλαξε τίποτα. Εκεί που εγώ νόμιζα πως θα γκρεμιστεί ο κόσμος. Πως θα χάσω ό,τι έχω και δεν έχω. Είσαι ήρωας, μου λέει, όχι μόνο σωματικά αλλά κυρίως πνευματικά.

Πότε δεν το είχα σκεφτεί έτσι αλλά είναι κ αυτός ένας τρόπος να το δεις.

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, μου λέει, αλλά θέλω να σε κάνω να καταλάβεις ότι ήταν απλά σεξ.

Όχι, της απαντάω, ήταν απλά κακό σεξ.

Μου πήρε πολύ καιρό να μιλήσω και αυτό μου κόστισε. Αλλά σίγουρα τώρα έκανα ένα τεράστιο βήμα. Μπορεί να μη φαίνεται αλλά χρειάστηκα τεράστιο κουράγιο για να παραδεχτώ στον εαυτό μου όσα είπα αυτές τις μέρες. Μια ελευθερία που περίμενα καιρό και νόμιζα πως εσύ θα μου την έδινες. Ήσουν όμως φυλακή όχι κάθαρση.

Το πιστεύεις ή όχι, είμαι ελεύθερη πια.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

θεωρίες και άλλα τέτοια

To αξίωμα ή αρχή στη λογική, είναι μια πρόταση η οποία δεν αποδεικνύεται, αλλά θεωρείται είτε προφανής, ή αποτέλεσμα κάποιας απόφασης. Έτσι, αξίωμα είναι μια λογική πρόταση, της οποίας η αλήθεια θεωρείται δεδομένη και χρησιμεύει ως αρχικό σημείο για την αναγωγή και το συμπέρασμα άλλων αληθών προτάσεων, ανάλογα με τη θεωρία που εφαρμόζεται.
   Η αλήθεια είναι αυτή: Ήμουν τρομερά αφελής και είχα την - παιδική - αντίληψη πως ο κόσμος είναι όμορφος και οι άνθρωποι καλοπροαίρετοι. Η κολλητή μου πάντα με κοροϊδευε για αυτό. Νόμιζα πως όταν άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μου και με αφήνουν να δεθώ μαζί τους, δεν θα έρθει η μέρα που απλά θα φύγουν. Πίστευα ακόμα πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Δεν υπάρχει όμως κάποιος λόγος να συμβαίνουν όλα όπως θεωρώ εγώ ότι πρέπει να συμβαίνουν. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι θέλουν το κακό σου.

   Σκέφτηκα λοιπόν να αναθεωρήσω. 1) Κάποιοι άνθρωποι σε πληγώνουν και φεύγουν και ποτέ τελικά δεν μαθαίνεις το γιατί. Δεν υπάρχει ο λόγος να το μάθεις. Απλά συμβαίνει. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς τόσο πιο γρήγορα θα προχωρήσεις την ζωή σου. Οπότε ναι , θεωρώ πως το γεγονός ότι προσπαθώ να το αποδεχτώ αυτό είναι μεγάλο βήμα. 2) Ο χρόνος περνά και οι άνθρωποι αλλάζουν.  3) Δεν σε προσδιορίζει αυτό που ο καθένας πιστεύει για σένα. 4)  Οι φίλοι δίνουν τις καλύτερες συμβουλές. 5) Τα πρέπει , πολύ κακό πράγμα. Βγάλτα από τη ζωή σου.

και θα σταματήσω την ανάρτηση εδώ διότι αν συνεχίσω δεν θα είναι όμορφο.

So it's over? I didn't realize
It's so much colder
But it was no surprise

Did you ever
Get to know me?
'cause it has never been so plain to see

And when you say you won't forget me
Well I can tell you that's untrue
'cause every day since you left me
I've thought less and less of you

And I've worn out all the reasons
To keep on knocking at your door
Could be the changing of the seasons
But I don't love you anymore