Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Tumblr wisdom.

It’s kind of funny, how the worse I feel, the more I want to write. It doesn’t really make me feel any different, but there’s just something about putting your mind out there for all to see that is actually calming, in a ‘take it or leave it’ sort of way.
Μερικές φορές νιώθω τόσο μόνη που δεν μπορώ να χωρέσω την μοναξιά μου σε λέξεις. Είναι περίεργο πως κάτι τόσο άδειο, είναι ταυτόχρονα και τόσο τεράστιο, ατέρμονο, χωρίς αρχή και τελος. Και αυτή η στενοχώρια, το κάψιμο στο στήθος, η κούραση, η αδιαφορία και η ουδετεροτητα είναι τόσο γνώριμα, σχεδόν ασφαλή . Αν σκεφτεί κανείς τι περιμένει στο άγνωστο. Μερικές φορές σκέφτομαι αν όλο αυτό το μαύρο δεν προέρχεται μόνο από την τρύπα που άνοιξες εσύ στο στήθος μου. Μήπως είναι και κάτι άλλο, κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Πιο επικίνδυνο, πιο μόνιμο...

Και μόνο όταν τα σκέφτομαι αυτά η απουσία σου μοιάζει σαν την πιο γλυκιά πληγή. 

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

What's the catch?

Δεν έχω βρει ούτε μισή δικαιολογία να με κάνει να μην σε θέλω. Ο μόνος λόγος που δεν είμαι μαζί σου , είναι επειδή εσύ δεν θέλεις.

Καταλαβαίνεις λοιπόν ποιο είναι το πρόβλημα μου?! 

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

άσε με να φύγω...

Περίεργο πως μερικοί άνθρωποι λένε "θέλω να μείνω μόνος μου" και εννοούν απλά ότι δεν θέλουν να είναι μαζί σου. Κουράστηκα.. ήμουν λάθος από την αρχή και τα έχω πληρώσει όλα. Δεν θέλω να περιμένω τίποτα, δεν θέλω να κάνω τίποτα.


Σου θυμίζει κάτι?

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

It's all just a game, darling.

Εγώ συνεχίζω να τα βλέπω όλα τόσο σοβαρά και εσύ συνεχίζεις να παίζεις μαζί μου. Όποτε θέλεις έρχεσαι όποτε θέλεις φεύγεις. Όλα είναι ένα παιχνίδι. Το λάθος σου ήταν όταν για μια στιγμή προσποιηθηκες ότι ήσουν ειλικρινής. Και το δικό μου ακόμα μεγαλύτερο λάθος είναι ότι σε αντιμετωπίζω ακόμα με σοβαρότητα και σεβασμό.. Κυρίως σεβασμό. 

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Λες κ γράφω για τίποτα άλλο εκτός από εσένα...

Λένε πως δεν πρέπει να στενοχωριέσαι όταν τελειώνει κάτι, αλλά να χαρείς που το έζησες. Συμφωνώ, σίγουρα είναι πιο υγιές. Αλλά, που να πάρει δεν το χρειαζόμουν αυτό τώρα. Δεν χρειαζόμουν κάτι τόσο δυνατό και τόσο όμορφο να με ταρακουνησει για τα καλά και μετά να μείνω στο τίποτα. Δεν μετανιώνω που σε γνώρισα, μακάρι όμως να μην είχαμε γίνει έτσι. Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω. Μακάρι να είχες κοπέλα και να μην μου ανοιγες μια πόρτα χωρίς να σκεφτείς ότι θα με κλείσεις μετά απέξω. Και μου λες, που να το ξέρεις εκείνη την ώρα που πεθαινες να με φιλήσεις ότι θα καταλήγαμε σα παιχνίδια χαλασμένα στα σκουπίδια. Εγώ δηλαδή γιατί εσύ, ούτε λεπτό δεν έχασες τη γυαλαδα σου. Εγώ όμως, ήμουν παλιό παιχνίδι, χρησιμοποιημένο και είχα και μερικά σπασιματα. Είχα αρχίσει να τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Είχα συναντήσει πολύ σαπίλα και ήθελα πραγματικά κάτι καινούργιο αλλά όχι έτσι. Δεν είμαι σε φάση που μπορώ να βγαίνω και να ξεχνιέμαι. Και αυτό επειδή το μόνο που κάνω τον τελευταίο καιρό είναι να βγάζω ανθρώπους από τη ζωή μου και όχι να βάζω. Είμαι σε αυτή την εποχή που κανείς δεν μου φαίνεται αξιόπιστος ή αρκετά σοβαρός ώστε να στηριχτω επάνω του. Και είμαι άνθρωπος που χρειάζεται τις σταθερές και το "σπίτι", την ομάδα, το να ανήκω σαν ευρύτερη έννοια. Και τώρα το μόνο που κάνω είναι τη μία μέρα να βρίσκω "τη σταθερή μου" και την άλλη να την διαλύω.
Σε θέλω, τόσο πολύ που δεν έχεις ιδέα. Θα έκανα ο,τι θέλεις αν μου έλεγες πως θα μου έδινες δεύτερη ευκαιρία. Αλλά και γω σπάω σιγά σιγά πάλι. Έπεσα σε μια τρύπα που είχα ξαναβρεθει πριν καιρό και κυρίως, φοβάμαι ξανά. Δεν το καταλαβαίνεις, κανείς που δεν είναι εγώ δν το καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι αυτό, αλλά μου πήρε πολύ καιρό, πολύ πόνο και πολύ σκέψη και πίεση για να καταφέρω να μην φοβάμαι. Τι φοβάμαι θα μου πεις. Φοβάμαι τους ανθρώπους. Φοβάμαι τις σχέσεις. Φοβάμαι την αρχή που πάντα οδηγει στο τέλος. Και εσύ ήρθες, τόσο σίγουρος και δυνατός και γεμάτος φως και είχες όλα όσα ήθελα για να μπορέσω να σε εμπιστευτω και το έκανα!!!  Το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη και τώρα να. Την πληρώνω. Αλλά γιατί να είναι έτσι γαμωτο. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις. Μάλλον αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι πως έσπασες κάτι μέσα μου, μια τελευταία μικρή εμπιστοσύνη που είχε μείνει και τώρα δεν νομίζω να ξανακολλησει. Με χτύπησες ακριβώς εκεί που θα ήξερες ότι ποναω και κατάφερες να μου αποδείξεις ότι ένα φιλί, μπορεί να κάνει πολλή πολλή ζημιά. 

ΓΙΑΤΙ?? γιατι?? γιατΙ?? Γιατι???



είναι σαν μια πληγή, πρόσφατη. Ένα κόψιμο, κάτω από το στήθος, που έχει αρχίσει να κλείνει αλλά ακόμα σου απαγορεύει συγκεκριμένες κινήσεις. Συνεχίζει να σου θυμίζει την παρουσία του με κάθε προσπάθεια σου να φανείς πιο γενναίος. Το δέρμα που μόλις έχει αρχίσει να επουλώνεται, τραβιέται και νιώθεις μια σουβλιά να διαπερνά όλο σου το σώμα. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να κάνεις κάποια πολύ απότομη κίνηση. Ο πόνος έρχεται από το πουθενά, ακόμα και όταν προσπαθείς να είσαι προσεκτικός. Φτάνει μόνο μια κίνηση, μια εικόνα, μια σκέψη..

Η πόλη ας πούμε, είναι γεμάτη από εσένα. Είσαι τόσο κοντά και τόσο μακριά. Από τη στιγμή που μπήκα στο λεωφορείο, ένιωσα αυτό το -γνώριμο πλέον- τσούξιμο στο στήθος. Σαν μια τρύπα... σαν να ρίχνω μόνη μου αλάτι στην πληγή  μου.  


έχω ένα τεράστιο γιατί μέσα μου, που δεν το χωράει η ψυχή μου και σκίζει τη σάρκα μου. Μη νομίζεις, δεν με πειράζει που μαζεύω τα κομμάτια μου και λερώνω τα ρούχα μου με κόκκινο υγρό. 

με πειράζει αυτό το γαμημένο γιατί που δεν θα μου απαντήσεις ποτέ. που δεν παίρνει απάντηση αφού ποτέ δεν σκέφτηκες αρκετά τι πήγες να κάνεις. Αλλά με πνίγει γαμώτο σου. Με τρώει από μέσα κάθε γαμημένη μέρα, το γιατί. Τι στα κομμάτια έψαχνες σε μένα και έπρεπε να με διαλύσεις για να το βρεις. 

και ως πότε τελοσπάντων θα πρέπει να περνώ τα βράδια μου κλαίγοντας...

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Ίσως να με πείραξε περισσότερο από όσο πρέπει, αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω μια τόσο βαθεια τρύπα που δεν τη γεμίζει τίποτα. Το καταλαβαίνω κ γω ότι αντιδρω υπερβολικά αλλά δεν μπορώ να νιώσω όμορφα αυτή τη στιγμή. Ούτε να σε συγχωρέσω.Και δεν σου έκλεισα το τηλέφωνο επειδή είμαι ακόμα θυμωμένη. Απλά δν μπορούσα να μιλήσω άλλο γιατί ένιωθα ότι θα βάλω τα κλάματα. Και δεν περίμενα ποτέ να το νιώσω αυτό για σένα.. 

αναχώρηση!

Αυτούς που θέλουν να πηδήξουν μην τους φοβάσαι. Θα στο πουν και θα σε αφήσουν να διαλέξεις. Οι επικίνδυνοι είναι οι τύποι που το παίζουν "υπερανω κρεβατιού". Και ήξερε ακριβώς για ποιον μιλούσα.

Περίεργο που σε φοβάμαι τελικά περισσότερο και από τον LG. Μερικές φορές δυστυχώς (!!) αυτό που λένε, πολύ καλό για να είναι αληθινό, ισχύει.

Επίσης σκεφτόμουν ότι αυτό το blog εχει γίνει πολυ ειλικρινές και αυτοβιογραφικό και ίσως θα έπρεπε να το κάνω private. Αλλά από την άλλη, where's the fun in that?!

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Δε φταίς.
Ήμουν από αυτές που τις διώχνουνε ως κι οι θάλασσες. 

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

i'd probably still adore you with your hands around my neck.


You're always a bittersweet memory. Never clear, never quite the memory you wanna erase, but not the one you want to bring back either. You're elusive, you don't fit into words. Just like you never fit into my life. You were never just one thing, I guess that's the reason I adore you while I never really understood you. Memory of you is strong but your voice and your face are fading away. You're always full of contradictions. Your everything is a constant battle between black and white, but you never ever turn into grey. You're magnificent to look at. A masterpiece, pleasing to the eyes of the soul. Across times people get addicted to you. And that's when you show your true colors. You take away the drug, you so voluntarily offered, and you leave the heart aching for just one more taste. You kill those who get close enough. But even in the worst case, where no free will or common sense is left to save the person in need, you take their lives away so elegantly. You make them beg for this death, you make them blind and indifferent to everything that isn't you. Even their own surviving. Because what could possibly fill the void you left inside of them? Even death seems more appealing, than living a life without you.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

A good day.



Η πέμπτη ήταν μια πολύ, πολύ ωραία μέρα. Πιστεύω άξιζε μια αναφορά μέσα σε τόση μαυρίλα. 

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Always and always

Μπορώ να πω ότι δεν θα σε περιμένω, αλλά τι διαφορά θα έχει? Αφού το ξέρω πως και κάτι καινούργιο να έρθει ( κάτι που δεν θα επιδιώξω αλλά ούτε θα το σταματήσω)  στην περίπτωση ( όσο μικρή κ αν είναι)  που κάνεις πως γυρνάς εννοείται ότι τρέχω πίσω σου. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό.  ( εντάξει μετά δεν είναι να απορεις γιατί ταλαιπωρουμαι η δυσμοιρη).
Βασικά δν έχει σημασία να σκέφτομαι αν θα σε περιμένω ή όχι. Αυτή την στιγμή περιμένω, ο,τι και να λέω στον εαυτό μου, ο,τι κ να μου λένε πως " δεν αξίζει να ασχολείσαι ", εγώ περιμένω. Δεν ξέρω ή δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο αυτή την περίοδο. Είμαι μακριά, δεν επιδιώκω επαφή, δεν στο δείχνω ( αν και στο έχω πει ξεκάθαρα)  αλλά περιμένω.
Και ειλικρινά, δεν μπορώ να με φανταστώ να μην περιμένω. 

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Θέλω για μία φορά. οι άνθρωποι να κρατάνε έστω τα τυπικά, τα απολύτως απαραίτητα της ευγένειας για να μη νιώθω τελείως σκατά στο τέλος. Είναι τόσο δύσκολο?

Όταν αλλάζουν οι ρόλοι. #να_τα_λέμε_κι_αυτά

Ξέρεις γιατί δν πήγα με τον 35? Όχι επειδή ήταν 35 (ούτε καν το σκεφτόμουν αυτό) , ούτε επειδή μου είπε ξεκάθαρα ότι θέλει sex και δν προσπάθησε να μου το παίξει σχεσάκιας και χαζορομαντικός για να με ρίξει. Άλλωστε είχε καταλάβει από νωρίς ( όσο και αν προσπαθούσα να το κρύψω) ότι γούσταρα αρκετά. Αλλά, τον φοβόμουν. Εξαιτίας των όσων έλεγε, φοβόμουν ότι θα αφεθώ και θα με τραβήξει πέρα από εκεί που μπορούσα. Οτι αν του έλεγα ναι δεν θα υπήρχε γυρισμος, θα μου ζητούσε πράγματα που δεν θα μπορούσα να προσφέρω και θα με πίεζε.

Που θέλω να καταλήξω? Ο,τι τελικά ο LG είναι ο μόνος που δεν φοβάμαι πια. Οτι έχει δικαιωθεί τόσο πολύ σε κάποια θέματα που σχεδόν μετανιώνω που τον έβρισα τόσο άσχημα (αν και ο λόγος ήταν άσχετος και στη προκειμένη περίπτωση του άξιζε). Και επειδή μέσα στην τρελά που επικρατεί τελικά ήταν ο πιο ειλικρινής και ο πιο σωστός απέναντι μου. Δεν ήταν παντρεμένος (!!!), δεν με δούλευε (!!!!!) και δεν μου είπε ποτέ ψέματα (!!!!!).




Και ναι μαλάκα, με κοιτούσε στα μάτια. Αυτό και μόνο ήταν πολύ πιο ειλικρινες και κολακευτικό από όλα τα μεγάλα φούμαρα που μου είπες εσύ.
Λοιπόν αυτό είναι το ελάττωμα μου, με αυτό τον καημό θα πεθάνω! Να μην κάνω ποτέ αυτό που θέλω, την ώρα που το θέλω. Γιατί? Για να είμαι τώρα σε ένα κρεβάτι άδειο και να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν? Αλλά σιγά, χέστο το αν δεν με ενδιαφέρει. Ήθελα να κάνω τόσα πράγματα που τώρα πια είναι μόνο απωθημένα και ξεχασμένες ευχές. Και τίποτα να μη γινόταν. Αλλά βλέπεις, πάντα νομίζουμε ότι θα έχουμε κι άλλο χρόνο. Μην του πεις αυτό, είναι νωρίς ακόμα έχετε χρόνο. Μην τον αγγίξεις εκεί είναι νωρίς ακόμα έχετε χρόνο. Μην πας μαζί του στο σπίτι, είναι νωρίς ακόμα, έχετε χρόνο. Ο χρόνος φίλοι μου είναι το μόνο πράγμα που δεν έχουμε τελικά. Το μόνο που σου χαρίζει είναι απωθημένα και μισοτελειωμένα όνειρα. Δεν σταματά, δεν περιμένει και δεν γυρίζει πίσω για κανέναν. Και εμείς έχουμε όλους αυτούς τους κανόνες και τα σχέδια και τα πρέπει και τα περίμενε γιατι είμαστε τόσο σίγουροι πως δεν μπορεί να τελειώσει ο χρόνος μας από τη μια στιγμή στην άλλη. Νομίζουμε πως δεν ζουμε απλώς απο τύχη. Αλλά ακούστε κάτι, απο τύχη ζούμε. Και όσο κ αν όλα αυτά μας φαίνονται λογικά και φυσικά. δεν φαίνεται να μας αγγίζουν. Καμια αλλαγή δεν κάνει στην καθημερινότητα μας το γεγονός ότι ίσως είναι η τελευταία μας μέρα. Γιατι ποιος τρελός θα μπορούσε να ζει έτσι? Πόσο τρομακτικό είναι να ζήσεις μια μέρα σαν να είναι η τελευταία και μετά να μην είναι? Ίσως πιο τρομακτικό και από το ίδιο το τέλος. Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν μας φοβίζει ο θάνατος αλλά η ζωή. Για μένα τουλάχιστον αυτό ισχύει. Και νιώθω πως χαραμίζω χρόνια από τη ζωή μου σε αυτό το αχούρι για πανεπιστήμιο, σε αυτή τη πόλη με ανθρώπους που συνεχώς παίζουν μαζί μου, που δεν ενδιαφέρονται για μένα, που δεν πονάνε για μένα. Και γω συνέχεια δίνω και δεν παίρνω πίσω ούτε τα μισά. Τέλοσπαντων το θέμα δεν είναι - τώρα - αυτό. Το θέμα είναι ότι νιώθω πως δεν κάνω τίποτα. Και οι μέρες , οι μήνες , τα χρόνια περνάνε και δεν κάνω τίποτα. Βαρέθηκα δεν θέλω να σπουδάσω. Να περάσω 45 μαθήματα με καλό βαθμό και να πάρω ένα χαρτί που μου ανοίγει όλες τις πόρτες,αν εχω λεφτά να το στηρίξω και αν εχω λεφτά για εκπαίδευση και αν και αν και αν. Δεν είμαι έτοιμη για αυτή τη δουλειά, για αυτή τη ζωή, δεν είμαι έτοιμη να μεγαλώσω και βοηθήσω άλλους. Το θέλω πολύ αλήθεια, αλλά δν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου πως να βοηθήσεις άλλους να το κάνουν??? Δεν ξέρω ποια είμαι, δεν ξέρω τι είμαι. Το μόνο που ξέρω είναι τα όσα λένε οι άλλοι για μένα και εγώ δεν μπορώ παρά να τα δέχομαι. Όσα με συμφέρει να δέχομαι. Όμως εγώ? Ποια είμαι για μένα? Δεν έχω απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Θα γίνω ψυχολόγος ναι, αλλά όχι από τώρα! Εντάξει όχι ότι θα τελειώσω αυριο, εχω ακόμα χρόνια σπουδών μπροστά μου αλλά εντωμεταξύ? Μονο θα σπουδάζω? Δεν θα ταξιδέψω να ζήσω λίγο σε άλλη χώρα? Δεν θα γνωρίσω άλλους ανθρώπους ? Δεν θα πιάσω μια δουλειά που δεν θα έχει καμία σχέση με το αντικείμενο απλά για να έχω λεφτά? Δεν θα κάνω βλακείες? ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ??? Γιατι δεν κάνεις κάτι? Θέλω να κάνω τόσα πολλά και δεν ξέρω απο που να αρχίσω.

γκρίνια τέλος.
νύσταξα.
ελπίζω αύριο να μπορέσει ο Βαλ γιατί πραγματικά δν αντέχω άλλο μέσα.
θα πάω πάτρα και το είπα στον παν αλλά ας μην αρχίσω να μιλάω γιαυτό τώρα.
δεν θα τελειώσω ποτέ.
επιτέλους.
θα πάω. 

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

The long goodbye

Ενώ προσπαθώ να κάνω μια χάρη στον εαυτό μου και να μην σε ψάχνω ούτε στο φβ ούτε πουθενά, μερικές στιγμές λυγίζω. Περνάνε οι μέρες και βλέπω πόσο τραγική φιγούρα ήμουν σε όλο αυτό το παραμύθι. Συγγνώμη, αλλά δν πιστεύω πια όσα μου είπες. Δεν πρόκειται να γυρίσεις ποτέ. "Ο χρόνος" που ζητάς δεν έχει τέλος. Είναι ένα δειλό κεκαλυμμένο αντίο για να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου.

Και γω κρεμομαι από τα χείλη σου και ακούω ό,τι μου λες, χωρίς να σε αμφισβητω ούτε στιγμή. Από την πρώτη μέρα αυτό έκανα. Σε πίστευα, σε θαύμαζα, σε κοίταζα στα μάτια γιατί - έλεγες - δεν είχες τίποτα να κρύψεις.. Εσύ όμως, δεν με κοίταξες ποτέ στα μάτια. Πάντα απέφευγες το βλέμμα μου, κοιτούσες αλλού και χαμογελούσες σαν να ντρέπεσαι. Δεν μπορώ να κοιτάω αυτά τα μάτια γιατί "είτε είναι πράσινα ή καφέ ή μπλε ή οποιοδήποτε χρώμα, για μένα είναι τα ομορφότερα μάτια που έχω δει". Τέτοια έλεγες και γω σαν χαζό, μικρό, ερωτευμένο κορίτσι σε πίστευα και χαζογελούσα.

Που να ήξερα όμως τότε πως με κορόιδευες και με είχες γεμίσει ψέματα, γιαυτό δν μπορούσες να με κοιτάξεις. Και πως σταμάτησαν τα γλυκόλογα όταν σταμάτησες να έχεις ενδιαφέρον. Όταν εγώ, ως η δεύτερη επιλογή, δεν μπορούσα πια να γεμίσω την άδεια θέση που κρατούσες για κάποια άλλη. Ξαφνικά έγινα απλά μια εκκρεμότητα που έπρεπε να βγάλεις από τη μέση, για να μπορέσεις να κυνηγήσεις αυτό που πραγματικά σε ενδιέφερε. Σκίζεται το στήθος μου καθώς γράφω αυτές τις λέξεις αλλά πρέπει να το κάνω, για να μην ξυπνήσω αύριο το πρωί περιμένοντας να έρθεις.

Δεν θέλεις χρόνο, λοιπόν, θες εκείνη. Και γω δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.. Ποτέ δεν είχα ελπίδα να είσαι μαζί μου. Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο... Με δουλεύεις λοιπόν μες τα μούτρα μου, συνεχίζεις ακόμα και τώρα να μου λες για τον χρόνο σου και την ανάγκη σου να μείνεις λίγο μόνος να κάτσεις στην άλλη να σκεφτείς. Και όλα αυτά γιατί δεν θα άντεχες τον εαυτό σου αν έλεγες κάτι που θα έδειχνε λίγο θάρρος, λίγη ειλικρίνεια. Γιατί έχεις μάθει να είσαι fake καλοσυνάτος και ευγενικός και πάντα gentleman και να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν, φτάνει να μη πρέπει να φανείς άξιος της φήμης σου. Θα μπεις μπροστά από το παιδί και θα σπάσεις τα πλευρά σου στο τρακαρισμα αλλά δεν μπορείς να μου πεις την αλήθεια. Γιατί αυτό δν θα ήταν αυτοκαταστροφικο, αυτό θα πληγωνε εμένα και, Θεός φυλάξει, εσύ δν πληγώνεις τους ανθρώπους. Το καταλαβαίνεις ότι θέλεις μόνο τους ανθρώπους που σε καταστρέφουν ?? Γιαυτό έχεις κολλήσει και με εκείνη, γιατί δεν σου δίνει τίποτα, δεν σε κυνηγάει, σε παρατάει και νιώθεις τον κόσμο σου να χάνεται και πραγματικά δεν υπάρχει καλύτερο σωστά ???

Όλα βγάζουν τόσο νόημα τώρα. Όσο προσπαθούσα να σου δείξω ότι με κέρδισες, ότι θα σε φροντίζω, ότι θα είμαι δίπλα σου, ότι δν είσαι μόνος, τόσο σε απομάκρυνα. Γιατί ποιος θέλει να είναι με κάποιον που μπορεί να του δώσει και όχι μόνο να πάρει?! Έχεις πάρει ποτέ τίποτα, αναρωτιέμαι. Έχεις νιώσει ποτέ αγάπη ή έχουν σβηστεί όλα από τις μαύρες μέρες που έζησες? Αλήθεια σου λέω σπαραζει η καρδιά μου κάθε φορά που σκέφτομαι τι έχεις περάσει, και καταλαβαίνω ότι κανένας μετά από αυτό δν θα μπορούσε να είναι λειτουργικός. Ωστόσο εσύ, δεν προσπαθείς καν. Όσο και αν θέλω να σε αγαπησω μέχρι να ξεχάσεις τα πάντα, όσο κ αν εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τα αλλάξω όλα, ( θα το έκανα, αν ερχόταν κάποιος τώρα και μου έλεγε πως μπορώ να ταξιδέψω στο χρόνο και να σβήσω όσα σου έκαναν, δεν θα το σκεφτόμουν καν. Χωρίς να με νοιάζει αν θα καταλήγαμε μαζί τελικά.) , πρέπει να λέω στον εαυτό μου πως όσα έγιναν δεν έχουν σχέση με εμένα, δεν φέρω κάποια ευθύνη και δεν μπορώ να αλλάξω ότι έγινε. Ούτε πρέπει να σε λυπάμαι και να σε συγχωρώ συνέχεια επειδή έχεις περάσει την κόλαση. Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμω ό,τι έγινε, σε κανέναν μα κανέναν δεν αξίζει, αλλά όλα αυτά είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Και εγώ θα προσπαθούσα να κλείσω έστω και λίγο τις πληγές σου, μα δεν με αφήνεις καν να προσπαθήσω. Δεν μπορώ να σε πλησιασω αν συνεχώς φεύγεις μακριά μου.

Ίσως αυτό ήταν και το λάθος μου, σε πήρα πολύ στα σοβαρά από την αρχή. Εσύ όμως είχες συνηθίσει αλλιώς μάλλον και όσα σου έδωσα ήταν υπερβολικά για να τ'αντέξεις.
Εφόσον λοιπόν δεν έχεις μάθει να λες την αλήθεια, εκτός αν είναι αυτοκαταστροφική,  και δεν ψάχνεις μια σχέση αλλά έναν άνθρωπο να παίρνει, να παίρνει, να παίρνει μέχρι να μην μείνει τίποτα από εσένα, εγώ δεν πληρούσα τις προϋποθέσεις.

Αλλά και όλα αυτά να μην ισχύουν, πάλι δεν είχα ελπίδα. Ας πούμε ότι η ψυχοπαθολογία σου δεν έπαιξε καθόλου το ρόλο της... Πάλι εκείνη θα διάλεγες. Την είχες διαλέξει πολύ πριν έρθω εγώ και κάτι μου λέει ότι το ήξερες. Σκέφτηκες απλά να παίξεις μαζί μου γιατί εντάξει είχες ένα μικρό ενδιαφέρον και ήμουν καλή απασχόληση για να μην σκέφτεσαι την άλλη. Ξέρω, το ίδιο σκέφτομαι και εγώ αυτές τις μέρες. Ξέρω πόσο ωραίο είναι να απασχολείς το μυαλό με πράγματα που δεν έχουν σημασία. Δεν θα έκανα όμως σχέση, ούτε θα έπιανα κάποιον να του πω όλα όσα θα ήθελα να πω σε εσένα, απλά για να λέω ότι κάπου τα είπα. Εδώ είναι η διαφορά μας. Εσύ όμως το έκανες και είμαι σίγουρη μπορείς πολύ εύκολα να το ξανακάνεις και έτσι ο κύκλος γυρνάει πάλι στο να επιβεβαιώσεις την μειονεξια κι την αίσθηση που έχεις ότι δν αξίζεις αγάπη. Αφού θα θυμώσω εγώ, θα τσακωθουμε θα σε ρωτήσω γιατί το έκανες όλο αυτό και θα μου πεις έτσι είμαι και το ήξερα ότι δεν θα με αγαπούσες κλπ κλπ, θα έχεις επιτύχει το στόχο σου.

Στην πραγματικότητα δεν σε νοιάζει καθόλου τι νιώθω. Αυτό φάνηκε ούτως ή άλλως όταν την ημέρα των γενεθλίων μου ενώ τους έβλεπες όλους να γράφουν ευχές δεν έστειλες ένα χρόνια πολλά. Μια ευχή, ξερή, δεν περίμενα κάτι τρομερό. Αλλά δεν περίμενα και να με αγνοήσεις τόσο επιδεικτικά. Αυτό πόνεσε, πολύ. Και δεν ξέρω γιατί δν στο είπα όταν μιλήσαμε. Ίσως γιατί πιστεύω ότι και να στο πω, η δικαιολογία σου θα με εκνευρίσει και θα με πονέσει τόσο που προτιμώ να μην το αναφέρω καν.

Το συμπέρασμα είναι πως μου φερθηκες πολύ άσχημα. Και είναι από τις φορές που δεν μπορώ να καταλογίσω στον εαυτό μου τίποτα. Πίστεψε με προσπάθησα ( και γενικά δεν δυσκολεύομαι να μου καταλογίζω ευθύνες)  να βρω τι έκανα λάθος και έφυγες, τι να αλλάξω για να γυρίσεις πίσω, αλλά κάθε φορά καταλήγω στο ίδιο. Είναι που, όπως είπα, δεν είχα ποτέ ούτε μια ελπίδα. Μόνος σου το άρχισες, μόνος σου το τελείωσες. Δεν με ρώτησες ποτέ. Δεν πρόλαβα καν να το σκεφτώ.

Δεν μου άξιζε γαμωτο. Αυτή τη φορά, δεν μου άξιζε. 

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

wishlist.

θέλω να πάω:

  • Θεσσαλονίκη (!!!)
  • Πάτρα.
  • Δράμα.
  • Τρίκαλα
και σε πολλά άλλα εννοείται απλά αυτά είναι τα πιο εύκολα (?) και προσβάσιμα προς το παρόν. Θέλω να πηγαίνω κάθε Σ/Κ σε άλλο μέρος. Εκεί που μπορούν με φιλοξενήσουν θα μένω και παραπάνω, why not. Αλλά δεν θέλω πολλά, ούτε θα κάνω την τρελή ζωή. Θέλω απλά απο το πρωί ως το βράδυ να βγάζω φωτογραφίες και να γνωρίσω κι άλλους τρελαμένους με το φακό και να ζήσουμε την τρέλα μας παρέα. 


Είμαι στη φάση που οτιδήποτε με κρατάει εδώ έχει γίνει δέσμευση και αγγαρεία. Τίποτα ουσιαστικά δεν με κρατάει γιατί τίποτα δεν με γεμίζει. Δεν φταίνε οι άλλοι, το θέμα είναι δικό μου. Αλλά μου είναι τόσο δύσκολο να είμαι συνεπής και σωστή και κυρίως παρούσα στις υποχρεώσεις μου πια.

Θα πάω στην Πάτρα, δεν τίθεται θέμα πια , απλά ψάχνω το πότε. Και θα βγούμε με τον παν και ελπίζω να βγάλουμε γαμάτες φωτογραφίες και να καταφέρω έστω για μερικές ώρες να σε βγάλω από το μυαλό μου. Μ'αρέσει που μου λες τον έχεις γνωρίσει, σου είχε πει και εσένα να  ποζάρεις για πιο "αποκαλυπτικές" φωτογραφίες? Μάλλον όχι. " Σέξυ αλλά αισθησιακά. Όχι γυμνό." Χα! Και να σου πω κάτι? Αν δεν ήξερα το relationship status του κυρίου και αν δεν ήμουν τόσο θεοσεβούμενη ( ούτε καν απλά φοβάμαι μη βρει κανείς γνωστός τις φωτογραφίες) μπορεί και να το έκανα. Όχι ότι νιώθω άνετα με το σώμα μου αλλά εντάξει δεν θα ήταν και γυμνό οπότε κάπως θα το έσωζα. 

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πολλά πράγματα που θέλω να κάνω και ταυτόχρονα καταλαβαίνω ότι έχω ανάγκη από κάτι να με γεμίσει γι'αυτό και θέλω να τα κάνω. Αλλά σιγά, δικά μου τα λάθη, δικές μου οι μετάνοιες. 

Όνειρο και εφιάλτης.

 



Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

εσένα.

από σένα έμαθα
τρία πράγματα
ένα
ποτέ δεν ενθουσιάζομαι με λόγια
δύο
ποτέ δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα
τρία
ποτέ ξανά

η θλίψη σου απλώς φοράει άλλα ρούχα

Δεν ξέρω τι συμβαίνει έχω μόνο μερικά facts.

Πρώτον ότι νιώθω πως δεν είμαι εδώ. Είμαι σαν ένα χαρτόνι που κουνιέται και περπατάει και μιλάει αλλά δν νιώθει και δεν καταλαβαίνει πολύ τι γίνεται γύρω του.

Δεύτερον, έλεγα στην Ι. για σένα και είχα πεθάνει στο γέλιο. Όχι, δεν είναι ειρωνικό αλήθεια σου λέω με ρωτάει τι κάνεις, πως είσαι και της λέω είμαι πολύ καλά. Αλήθεια. Από εχθές είμαι πολύ χαρούμενη. Και με κοιτάει περίεργα. Συνεχίζω λέγοντας, τι είπαμε με τα μηνύματα και με πιάνει ένα γέλιο λες και έλεγα ανέκδοτο και δεν μπορούσα να κρατηθώ ως το τέλος. Μα να μη μπορώ να σταματήσω. Να της λέω πως για άλλη μια φορά με άδειασες και να γελάω με την ψυχή μου. Κι ύστερα την ρώτησα και μου απάντησε με ύφος πιο σοβαρό απ'ότι περίμενα, ότι όλη αυτή η ευθυμία δίχως ιδιαίτερο λόγο είναι ένδειξη αρχής κατάθλιψης. Και για μια στιγμή την κοροϊδεψα αλλά συνέχισε να με κοιτάει σοβαρά και μου είπε, η θλίψη σου απλώς φοράει άλλα ρούχα. Δεν με πειράζει της λέω νιώθω μια χαρά, είμαι πολύ χαρούμενη και όλα καλά. Και της είπα για τον Βαλ ❤ και τον Χ. και τον παντρεμένο. ( βλέπε προηγούμενη ανάρτηση για girl at home) και όλα κυλάνε υπέροχα.

Να αναφέρουμε εδώ πως ίσως να του έστειλα και γω μήνυμα ενώ είχαμε να μιλήσουμε κάνα δυο βδομάδες, αλλά ήταν αθώο μήνυμα. Απλά ρώτησα πως πήγε η φωτογράφιση την Κυριακή, αφού δν κατάφερα να πάω. Δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος και μου απάντησε με την ίδια άνεση που έχει πάντα "Θα πάμε σε καλύτερα μέρη μαζί. Πότε θα έρθεις ?". Και γω χαμογέλασα, ίσως περισσότερο απ'όσο θα έπρεπε, αλλά σιγά. Λίγη σημασία έχει το γιατί πια. Ίσως η φίλη να έχει δίκιο, ίσως είναι η τελευταία ανάσα ζωής πριν τον απόλυτο ψυχικό θάνατο. Ας είναι... Δεν θα χαραμίσω τις τελευταίες μου στιγμές.

Θα βγω με τον Β. και ίσως την Α. αυτές τις μέρες και πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Είναι ίσως αυτός ο άνθρωπος που, πάλι, τόσο απρόσμενα μπήκε στη ζωή μου, ότι πιο όμορφο θα μπορούσα να ζήσω αυτή την περίοδο ( προσοχή: φιλικά μιλώντας πάντα).

Τρίτον και σημαντικότερον, αυτό.

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Denial

Από εχθές που πήρα τα αποτελέσματα του attachment νιώθω μια ανακούφιση, σαν να βρήκα επιτέλους που ανήκω, τι είμαι, γιατί είμαι και χίλια άλλα δύο ερωτήματα. Δεν εφησυχάζομαι γιατί ξέρω ότι έχω θέμα και θέλω δουλειά απλά είναι τόσο... απελευθερωτικό να ξέρω για ποιον λόγο σκέφτομαι όσα σκέφτομαι και νιώθω όσα νιώθω. Δεν βγάζουν νόημα όλα αυτά το ξέρω. Ούτε εγώ καταλαβαίνω γιατί είμαι τόσο ευθυμη από εχθές που το έμαθα. Ίσως έχει πλάκα γιατί μπορώ τώρα να αναγνωρίζω κάποιες συμπεριφορές μου. Δν μπορώ να τις σταματήσω, ακόμα, αλλά τουλάχιστον τα βλέπω. Και ναι ξέρω ότι έχω κολλήσει και συνέχεια μιλάω γιαυτό από εχθές αλλά το σκέφτομαι και πολύ. Ίσως πρέπει να το κάνω tattoo, δεν ξέρω. Νιώθω όμως ότι ο κόσμος πρέπει να μάθει με τι έχει να κάνει.

Αν κανένας με διαβάζει ( πραγματικά μη το κάνετε είναι μέγα λάθος)  κ έχει απορρήσει τι είναι τελοσπαντων αυτό το preoccupied που το χω κάνει σκοινί κορδονι διαβάστε εδώ και εδώ.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Dismissing Vs. Preoccupied: 1-0

Νομίζω το μόνο που με γεμίζει πια είναι η φωτογραφία.. ίσως γιατί νιώθω ότι μόνο έτσι επικοινωνούμε πια. Αν μπορείς να το πεις επικοινωνία αυτό. Και επίσης γιατί, ΔΟΞΑ ΤΟΥΣ 12 ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ, έχω γνωρίσει καινούργιο κόσμο να γεμίζω τη μίζερη ζωή μου και να μη σε σκέφτομαι.  Ξέρεις,από τη μια σε καταλαβαίνω. Και γω δεν είμαι καλά και δεν θέλω κανέναν (σχεδόν). Έχω να μιλήσω με την Δ. μέρες, με την Ι. και την Β. που είναι εδώ ακόμα δν τις έχω δει και γενικά χάνομαι. Ξέρω ότι κάποιες φορές το έχεις ανάγκη το κάνω και εγώ, αλλά για πόσο? Ίσως οι δικές σου ανάγκες είναι μεγαλύτερες και τα τραύματα πιο βαθιά και η αποφευκτικότητα πιο μεγάλη -dismissing σε κάνω - και γι'αυτό δεν μπορώ να σε καταλάβω. Αλλά είπαμε, είναι και το πριοκουπίστικο άρρωστο κομμάτι μου που δεν με αφήνει να δω καθαρά και θέλω απλά να κολλήσω πάνω σου. Και κυριολεκτικά αν γίνεται. 
Δεν θα δυσκολευόμουν καθόλου να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν έχεις ιδέα πόσο έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου. με όλα αυτά που έχεις κάνει. Πραγματικά είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου να προσπαθείς να φύγεις μακριά μου και εγώ να προσπαθώ να μείνω στα λόγια σου και να μην φτιάξω με το μυαλό μου 248230957 σενάρια από αυτά που θεωρώ ότι εννοείς. Γιατί δεν μπορούσα να είμαι dissmising και γω, να σας έχω όλους γραμμένους και να κάνω τη ζωάρα μου. Να φεύγω και να τρέχετε από πίσω μου. 

Και τι είναι αυτό που λες ότι με προστατεύεις? Οχι, φίλε μου. Σε καμία απολύτως περίπτωση δεν με προστατεύεις, ούτε μου κάνεις χάρη. Αυτό είναι το σύνδρομο του σωτήρα που προφανώς έχεις - επανειλημμένα αποδεδειγμένο - και δυστυχώς ξέρω πως σε κάνει να σκέφτεσαι. 

Από τη μια απελπίζομαι γιατί ξέρω πως νιώθεις και ξέρω πως αν νιώθεις όπως λες, ό,τι και να σου λέω δεν θα κάνει διαφορά. Γιατί είμαστε πεισματάριδες όταν αποφασίζουμε να φύγουμε και να μείνουμε μόνοι. Από την άλλη ανακουφίζομαι γιατί πιστεύω θα μπορούσε να υπάρχει και πολύ χειρότερο σενάριο. Εντάξει δεν μπορώ να πειστώ ότι δεν ισχύει και κάτι άλλο, αλλά τουλάχιστον προσπαθώ. Για να μην το χάσω τελείως.. 

preoccupied as FUCK!!!

6.00 στο άγχος σε κλίμακα από το 1 ( low) ως το 7 ( high anxiety). και 8 μη σου πω
3.39 στην αποφευκτικότητα. Εντάξει πιστεύω ανάλογα με τις καταστάσεις μπορεί και να αυξηθεί. 

Εντάξει γελάω πολύ. Το ήξερα δεν γίνεται εγώ να είμαι τόσο avoidant όσο νόμιζα(ν). Σκατά, πρέπει να αρχίσω θεραπεία αμέσως.