Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Gone from my sight.

I am standing upon the seashore.

A ship, at my side,
spreads her white sails to the moving breeze and starts
for the blue ocean. She is an object of beauty and strength.
I stand and watch her until, at length, she hangs like a speck
of white cloud just where the sea and sky come to mingle with each other.

Then, someone at my side says, "There, she is gone."

Gone where?

Gone from my sight. That is all. She is just as large in mast,
hull and spar as she was when she left my side.
And, she is just as able to bear her load of living freight to her destined port.

Her diminished size is in me -- not in her.


And, just at the moment when someone says, "There, she is gone,"
there are other eyes watching her coming, and other voices
ready to take up the glad shout, "Here she comes!"

And that is dying...

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

TGIF

Lots of drinking, lots of laughing, some minor injuries, clothes and hair were soaked and I felt as if we were on top of the world. Carefree, crazy, young, foolish, drunk and so happy!


Οh and of course an unexpected encounter:

" Now you will always remember me as this Indian guy that made you walk on the beach and made your feet sore. "

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016


Don’t let mental blocks control you. Set yourself free. Confront your fear and turn the mental blocks into building blocks.”

― Roopleen

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Η φωτογραφία μένει. Οι άνθρωποι αλλάζουν.

Δεν μ'αρέσει που στις φωτογραφίες μένει η ημερομηνία. Αυτή η μικρή ένδειξη με αριθμούς που μοναδικό σκοπό έχει να σου θυμίζει πόσος καιρός πέρασε από τότε που την τράβηξες, και πως τίποτε δεν είναι πια το ίδιο.

Πριν από 20 εβδομάδες, όλα ήταν αλλιώς. Στις 14 Δεκεμβρίου στις 12 το μεσημέρι ήσουν εκεί, μέσα σε μια φωτογραφία να χαμογελάς και να προσπαθείς να μείνεις ακίνητη. Να γίνει το κλικ και να μείνει μια στιγμή παγωμένη. Για ποιον λόγο τελικά ? Για να εμφανίζεται μπροστά σου κάθε τόσο, και προκλητικά να σου θυμίζει όσα δεν ζεις πια.



 Πριν 10 Κυριακές, με περίμενε ένα ποτήρι κρασί στο γνωστό μαγαζί και τόσες μεγάλες αγκαλιές. Μεθυσμένα χαμόγελα, στήσιμο και όλα αυτά για μια θολή φωτογραφία. Δεν άξιζε λες ?

Αγαπώ τις φωτογραφίες. Σιχαίνομαι τις ημερομηνίες τους. Πάμε να βγάλουμε καινούργιες ?

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

μου λείπετε

Ομορφιά μου, τέλος δεν έχει η αιωνιότητα...
Εσύ πως να έχεις τέλος?
Η καρδιά σου είναι τόσο ζωντανή!
 

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

Τα καλοκαίρια σου

Βγήκα από το μετρό και με χτύπησε ένα καλοκαιρινό αεράκι που ήταν γεμάτο από δικές σου μυρωδιές.
Για μια στιγμή ένιωσα ότι βρέθηκα ξανά στο κήπο σου, σε ένα από τα αμέτρητα καλοκαίρια που είχα περάσει εκεί... Μέσα στα λουλούδια σου, να καταριεμαι τα κουνούπια και να ζεσταίνομαι. Η Αννα στο απέναντι μπαλκονι να μας μιλάει και εσύ να στρώνεις το τραπεζάκι στο κήπο, μακαρόνια με κιμά. ( πως το κατάφερνες πάντα τα δικά σου να είναι τα πιο νόστιμα...)
Όσο γράφω όλα αυτά, το αεράκι συνεχίζει να χαιδευει το πρόσωπο, τα χέρια, την πλάτη μου... Είναι μια από αυτές τις στιγμές που νιώθω αβάσταχτη νοσταλγία για όσα ζήσαμε. Αυτός ο κήπος που ήταν όλη σου η ζωή, τώρα λείπει και από την δική μου.
Όλα ήταν τόσο εύκολα και τόσο απλά όταν εμενα μαζί σου.. Θυμάμαι τότε που έγραφα εξετάσεις ήθελα να έρθω να μείνω εκεί μαζί σου.  Γιατί ήξερα ότι θα είμαι ήρεμη, θα με φροντίζεις και εγώ θα διαβάζω. Γιατί δεν το έκανα ? Το μετανιώνω τώρα, το ξέρεις.

Ποτέ ο χρόνος μαζί σου δεν ήταν αρκετός. Αλλά και εγώ πάντα νόμιζα ότι θα έχω περισσότερο. Δεν πάει έτσι.. Τα καλοκαίρια έρχονται και φεύγουν, και συνήθως πάντα κάτι παίρνουν μαζί τους.

Μου λείπεις. 

Χάνεσαι

Πας σε ένα πάρτι και όσο περνάει η ώρα δυσανασχετεις όλο και περισσότερο. Η παρέα σε κάνει να νιώθεις μοναξιά, κάνα δυο άτομα που σε διασκέδαζαν έφυγαν νωρίς. Η ώρα δν περνάει και συνέχεια κοιτάς το ρολόι. Δεν ανήκεις εδώ, δεν ανήκεις με αυτούς. Κανείς μέσα σε αυτό το δωμάτιο δεν νοιάζεται και δεν θα ενδιαφερθεί αν ανοίξεις την πόρτα και φύγεις. Δοκίμασες το ποτό αλλά δεν χωρούσε όλους τους φόβους σου , δοκίμασες να κάνεις νέες γνωριμίες αλλά κανείς δεν έμεινε να μιλήσετε.
 Τα ρούχα σου σε ενοχλούν, τα μαλλιά σου δν στέκονται, έχεις χαλάσει το μεικ απ γιατί αγγίζεις συνέχεια το πρόσωπο σου από αμηχανία. Το μόνο που θες είναι να τρέξεις μακριά. Έχει τόσο κόσμο γύρω σου αλλά νιώθεις τόσο μόνη. Τους κοιτάς και σκέφτεσαι πως δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις "μια από αυτούς ". Δεν γίνεται, σου φαίνεται αδιανόητο. Σκέφτεσαι ξανά πόσο θες να φύγεις. Μόνο αυτό θα μπορούσε πια να διώξει όλο αυτό το βάρος από μέσα σου. Μόνο έτσι θα ένιωθες επιτέλους ελεύθερη. Γιατί όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται βουνό.. Και εκείνοι...
Συνειδητοποιεις πως ούτε ένας εδώ μέσα δεν θα σκεφτόταν να σε πάει μέχρι το σπίτι γιατί είναι αργά και δεν είναι καλό να μείνεις μόνη. Πάλι μόνη θα περπατήσεις, όσο και αν φοβάσαι αυτό το σκοτεινό στενάκι που είναι λίγο πιο κάτω, και τους το έχεις πει τόσες φορές.
Μόνη ήρθες, μόνη θα φύγεις λοιπόν. Η δύναμη που σε κρατούσε τελείωσε.
Ανοίγεις την πόρτα και τρέχεις, χάνεσαι στο σκοτάδι.

"My body's weak
Feel my lungs giving up on me
I'm worried it might just be
Something my soul needs.."

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016


Νομίζω μου έχει λείψει ο τρόπος που ήξερες πάντα τι πρέπει να πεις. Ή και πότε να μην μιλήσεις καθόλου.. Ακόμα και αν τότε δεν το καταλαβαινα.