Πως προχωράς?
Πως λες θα κλείσω αυτό το βιβλίο και αρχίσω να γράφω άλλο? Δεν είναι απλά μια σελίδα, ούτε καν ένα κεφάλαιο. Πρέπει να αρχίσει η ιστορία από την αρχή. Μα εγώ παλεύω να βρω κενά ανάμεσα σε μουτζούρες και λέξεις για να γράψω λίγο ακόμα. Το πρώτο βιβλίο ποτέ δεν το ξεχνάς. Όποιο και αν είναι το τέλος , το κουβαλάς για πάντα.
Πως ξεχνάς?
Ένα άγγιγμα , μια λέξη , μια ανάσα. Τι να ξεχάσεις πρώτα? Μήπως να σβήσεις όλες τις μέρες και ύστερα τις νύχτες? Έπειτα τις λέξεις και τα χαμόγελα? Μετά τα χάδια και τα φιλιά? Στη συνέχεια τις μυρωδιές και τις γεύσεις? Και τέλος όλα τα κρεβάτια? Να γίνει το μυαλό σου σαν άσπρο σεντόνι. Τότε ξερίζωσε και πέτα τη καρδιά σου γιατί όσο και αν προσπαθείς, δεν θα ξεφύγεις όσο αυτή χτυπάει.
Πως ξαναρχίζεις?
Ποιος θα δεχτεί μεταχειρισμένα χάδια? Ποιος θα ακούσει χιλιοειπωμένα λόγια? Ποιος θα φιλήσει χείλη που είχαν ματώσει να λένε σ'αγαπώ? Πως το μυαλό θα δεχθεί άλλες σκέψεις εκτός από τη μορφή σου? Πως να ακούσω και να πω ό,τι έλεγα σε σένα? Πως να ανασάνω οξυγόνο αν δεν μου το δίνεις εσύ? Σε ποια σεντόνια να ξαπλώσω με άλλο σώμα αφού είναι όλα ματωμένα? Δεν είχα πολλά μα στα έδωσα όλα. Δεν έχω και δεν θέλω να δώσω άλλα.