tag:blogger.com,1999:blog-6352623707235717172024-03-13T09:00:52.527+02:00εύθραυστονBut I don’t break like glass bottles. I bend and twist and—and feel everything that’s thrown at me, and I’m tired.
I just want to shatter so I never have to feel anything again.Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.comBlogger206125tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-60475565981072799292016-08-24T02:11:00.001+03:002016-08-24T02:11:01.967+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ στο αμάξι της.<br />
Γυρνώντας από σινεμά, ήμασταν και οι δυο σιωπηλές, ακουγόταν μόνο το ραδιόφωνο και μερικά παράσιτα.<br />
Κοιτούσα έξω από το παράθυρο και μέσα στις σκόρπιες σκέψεις μου, εμφανίστηκαν εικόνες σου γιαγιά μου. Ένιωσα τοσο έντονα την απουσία σου και δεν πρόλαβα την έκρηξη που έγινε μέσα μου. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα που πάσχιζα να μην ξεχειλίσουν, αλλά δεν μπορούσα... Έκρυψα το κεφάλι μου στα χέρια μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Έκλαιγα και ένιωθα την ψυχή μου να αδειάζει με κάθε δάκρυ. Έκλαιγα γιατι δεν μπορούσε το σώμα μου να κρατήσει άλλο μέσα του όσα ένιωθε. Η μουσική ήταν δυνατά και οι λυγμοί μου μπλέκονταν στους στίχους. Καθόμουν ακριβώς δίπλα της, κλαίγοντας χωρίς να έχω δύναμη να σταματήσω και... δεν είχε καταλάβει τίποτα. Στην αρχή νόμιζα οτι ηθελε να μου δώσει χρόνο αλλά δεν είχε καν γυρίσει το κεφάλι από το τιμόνι να με κοιτάξει. Η μόνη κίνηση που έκανε ήταν προς το ραδιόφωνο κάθε φορά που δεν της άρεσε το τραγούδι. Δεν ήξερα αν ήθελα να με καταλάβει ή οχι, αλλά μέσα σε μια ώρα δρόμο που κάναμε και έκλαιγα ασταμάτητα μου φάνηκε απίστευτο να μην έχει καταλάβει τίποτα. Κι όμως, ποτέ δεν μου είπε κάτι. Ακόμα δεν ξέρω αν κατάλαβε ή οχι. </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-39079672474154399542016-08-18T10:56:00.001+03:002016-08-18T10:56:09.559+03:00What else? <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYfSjqakJ552yIo3MLMPpAEXXRwwWGBhYwJfL2f6-9lca2SDuE5Mf3Q9JHEg0nRfF_grkyNm9P7hNrYAEImlJF9Yl0o5bsos6H1YvdFIj5F-8_tPoscVIdpquILiNXQ6fE3e0jrQ0plFpz/s1600/DSC_2107-01.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYfSjqakJ552yIo3MLMPpAEXXRwwWGBhYwJfL2f6-9lca2SDuE5Mf3Q9JHEg0nRfF_grkyNm9P7hNrYAEImlJF9Yl0o5bsos6H1YvdFIj5F-8_tPoscVIdpquILiNXQ6fE3e0jrQ0plFpz/s640/DSC_2107-01.jpeg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
Ταξίδια, βιβλία και θάλασσα.</div>
<div style="text-align: center;">
Είχα ξεχάσει πόσο με ηρεμεί να ταξιδεύω μόνη μου.. </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-12043152823799691712016-08-15T23:44:00.001+03:002016-08-15T23:44:52.818+03:00Το πάρτυ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/-y3h9p_c5-M/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/-y3h9p_c5-M?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Άκουσα αυτό το τραγούδι και θυμήθηκα εκείνο το πάρτυ πριν πολλά χρόνια στο υπόγειο της, με πατατάκια, αναψυκτικά και μπύρες. Τότε που τα πάρτυ ήταν ό,τι πιο συναρπαστικό, με τα γλυκά παιδικά φλερτ και τα ντροπαλά φιλιά στον καναπέ, που κολλούσε ο ένας πάνω στον άλλον σαν μαγνήτες. Και η μουσική έπαιζε για ώρες, ακόμα και όταν είχαν τελειώσει τα πατατάκια και τα αναψυκτικά. Αλλά όταν η μουσική σταματούσε το πάρτυ συνέχιζε με ψιθύρους και πνιχτά γελάκια στο σκοτάδι. Κάποιοι στο στρώμα στο πάτωμα και κάποιοι στο κρεβάτι ή στον καναπέ. Δυο χέρια μπλεγμένα από την στιγμή που έκλεισαν τα μάτια μέχρι το άλλο πρωί. Σκόρπιες εικόνες από ένα μέλλον που δεν ήρθε ποτέ. </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-6315320074529561262016-08-14T23:50:00.000+03:002016-08-14T23:50:45.501+03:00στο άπειρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<blockquote class="tr_bq">
Δώστε μου ένα ταξίδι σε ένα μέρος της γης με ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα<br />
και χαμογελούν σαν να έχουν τα πάντα. </blockquote>
</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-50331910629299963142016-07-02T05:01:00.000+03:002016-08-22T02:20:17.134+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τον ακούω να μου λέει " είσαι τόσο καλός άνθρωπος ", "έχεις χρυσή καρδιά" και μου έρχεται να φωνάξω μέχρι να δει ότι κάνει τόσο λάθος.<br />
<br />
Πάντα, μα πάντα, όταν μου έλεγαν,<br />
<br />
<i>τι καλό παιδί που είσαι, </i><br />
<i>το καλύτερο παιδί,</i><br />
<i>ήσυχο, </i><br />
<i>ευγενικό, </i><br />
<i>σπάνια υπάρχουν πια τέτοιοι άνθρωποι</i>...<br />
<br />
Αναρωτιόμουν μέσα μου, για μένα λένε ? Ποτέ δεν τα πίστευα αυτά για μένα ειδικά από ανθρώπους που ήξερα ότι δν με γνωρίζουν αρκετά καλά ώστε να μπορούν να δικαιολογησουν αυτή την άποψη. Γρήγορα βέβαια κατάλαβα ότι κανείς πραγματικά δν με γνωρίζει. Ούτε εγώ δεν γνωρίζω τον εαυτό μου. Πως μπορεί λοιπόν κάποιος άλλος να λέει σε μένα ότι είμαι καλός άνθρωπος, ενώ ούτε εγώ η ίδια δν ξέρω τι είμαι. Εν μέρη λοιπόν η δυσπιστια μου οφείλεται σε αυτό.<br />
<br />
Από την άλλη, όσο σκέφτομαι τι μαλακίες κάνω στους ανθρώπους γύρω μου είναι μερικές φορές να απορεις πως έχω ακόμα ανθρώπους που μου μιλάνε. Είμαι των άκρων.<br />
Ίσως είμαι οριακή.<br />
Που να ξέρω όμως. Λες και πήγα ποτέ για θεραπεία... Αλλά γιατί να πάω ? Για να μου γκρεμίσει όλες τις άμυνες που έχω φτιάξει με τόσο κόπο και πόνο ? Ή για να μου βάλει μπροστά μου τον καθρέφτη και να δω το τέρας που προσπαθώ να κρύψω τόσα χρόνια από τα μάτια του κόσμου, και ακόμα περισσότερο από τα δικά μου.<br />
<br />
Δν ξέρω αν είναι κομμάτι τις ενηλικιωσης αλλά νομίζω ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και χειρότερη / αναγνωρίζω περισσότερες απο τις μαλακίες που κάνω.<br />
<br />
Ξέρεις δν χρειάζεται να βρίσεις κάποιον ή να τσακωθεις άσχημα για να τον πληγώσεις. Φτάνει απλά να του δείξεις με τις πράξεις σου ότι πετάς στα σκουπίδια όλα οσα σου έδωσε.<br />
<br />
Μερικές φορές γυρνάω το κεφάλι μου, κοιτάζω πίσω και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Όχι για μένα, αλλά για αυτά που έχω κάνει και τον τόσο ηλίθιο τρόπο που αντιμετωπίζω καταστάσεις/ ανθρώπους. Φοβάμαι τόσο πολύ που μπορεί να σου κλείσω την πόρτα στα μούτρα απλά για να μην σε ακούσω να μου λες αντίο.<br />
<br />
Φλυαρω πάλι. Νομίζω ότι γράφοντας κάτι θα αλλάξει. Μακάρι να γινόταν έτσι. Θα είχε και τούτη η σελίδα κάποιο νόημα.<br />
<br />
Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα και άκουγα συνεχώς τα καλύτερα λόγια. Και ίσως κάποια από αυτά να ήταν αληθινά. Όμως δεν τα πίστεψα ποτέ... Ή ίσως τα πίστεψα, και προσαρμοστηκα σε αυτό τον ρόλο που μου έδιναν και ήμασταν όλοι χαρούμενοι. Αλλά πάντα, μέχρι και σήμερα, έχω την αίσθηση ότι όλη η ζωή μου είναι κάποιος ρόλος που μου δίνουν οι άνθρωποι γύρω μου και εγώ απλά τον αποδέχομαι. Και αυτό γιατί δν ξέρω ποια είμαι και τι θέλω και που πάω. <br />
<br />
Μέχρι που εμφανίζεται κάποιος που μου λέει όλα αυτά τα λόγια που άκουγα τόσα χρόνια και ξαφνικά τα νιώθω. Νιώθω ότι μπορώ να γίνω αυτό που βλέπει σε μένα. Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και να βρω επιτέλους την αλήθεια για μένα... Δεν έχω ξανανιώσει τέτοια ηρεμία.. Σκεφτόμουν, αυτός ο άνθρωπος έχει δει μέσα μου, τα σκοτάδια μου, και πάλι μου λέει ότι το φως μου είναι δυνατότερο.<br />
<br />
Το ήξερα όμως τότε πως όσο φως και αν έβλεπε κάποια στιγμή το σκοτάδι μου θα επέστρεφε και θα με έπαιρνε μέσα του. Έτσι κ έγινε..<br />
<br />
Και αυτό είναι που μετανιώνω. Λογικά με είδες, τώρα..είδες ποια είμαι.. Ότι είμαι... Και κατάλαβες ότι έκανες λάθος. Όπως όλοι.. Λυπάμαι για αυτό. Σου είχα πει, ότι δν είναι έτσι όπως τα λες, στο είχα πει ότι δν είμαι τόσο καλή όσο νομίζετε. Και να που είδες ότι έχω δίκιο. Και ντρέπομαι. Ντρέπομαι σαν κάποιον που έχει βγει γυμνός στο δρόμο. Νιώθω ότι είδες κάτι που έκρυβα... ( μην μου πείτε πόση θεραπεία χρειάζομαι το ξέρω).</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-63416670124073077882016-06-30T00:43:00.001+03:002016-06-30T00:52:54.335+03:00Gone from my sight. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
I am standing upon the seashore.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
A ship, at my side,</div>
<div style="text-align: center;">
spreads her white sails to the moving breeze and starts</div>
<div style="text-align: center;">
for the blue ocean. She is an object of beauty and strength.</div>
<div style="text-align: center;">
I stand and watch her until, at length, she hangs like a speck</div>
<div style="text-align: center;">
of white cloud just where the sea and sky come to mingle with each other.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Then, someone at my side says, "There, she is gone."</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Gone where?</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Gone from my sight. That is all. She is just as large in mast,</div>
<div style="text-align: center;">
hull and spar as she was when she left my side.</div>
<div style="text-align: center;">
And, she is just as able to bear her load of living freight to her destined port.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Her diminished size is in me -- not in her.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
And, just at the moment when someone says, "There, she is gone,"</div>
<div style="text-align: center;">
there are other eyes watching her coming, and other voices</div>
<div style="text-align: center;">
ready to take up the glad shout, "Here she comes!"</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
And that is dying...</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-33198333251295536672016-06-27T18:09:00.003+03:002016-06-27T18:18:17.526+03:00TGIF<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Lots of drinking, lots of laughing, some minor injuries, clothes and hair were soaked and I felt as if we were on top of the world. Carefree, crazy, young, foolish, drunk and so happy!</span></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifoIwTq-0INXFGSZeWcd9UQMGsvBC75dnCgTsUkuYv5cpnh9X1FCJ8t-mzqj8prK9pPL2fOuulbd_QWn_xQ0ClkGf8nZc7OMXz4U1Qrw177ieHXKsmGKT5TaYZfeytm-wou25r7MSFjh2T/s1600/DSC_2045.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifoIwTq-0INXFGSZeWcd9UQMGsvBC75dnCgTsUkuYv5cpnh9X1FCJ8t-mzqj8prK9pPL2fOuulbd_QWn_xQ0ClkGf8nZc7OMXz4U1Qrw177ieHXKsmGKT5TaYZfeytm-wou25r7MSFjh2T/s640/DSC_2045.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
Οh and of course an unexpected encounter:</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>" Now you will always remember me as this Indian guy that made you walk on the beach and made your feet sore. "</i></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-40341517302187007482016-06-23T21:34:00.002+03:002016-06-23T21:34:43.726+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<blockquote class="tr_bq">
Don’t let mental blocks control you. Set yourself free. Confront your fear and turn the mental blocks into building blocks.”</blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: right;">
― Roopleen</blockquote>
</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-80038983241217751712016-06-18T17:28:00.001+03:002016-06-18T17:28:06.072+03:00Η φωτογραφία μένει. Οι άνθρωποι αλλάζουν. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν μ'αρέσει που στις φωτογραφίες μένει η ημερομηνία. Αυτή η μικρή ένδειξη με αριθμούς που μοναδικό σκοπό έχει να σου θυμίζει πόσος καιρός πέρασε από τότε που την τράβηξες, και πως τίποτε δεν είναι πια το ίδιο.<br />
<br />
Πριν από 20 εβδομάδες, όλα ήταν αλλιώς. Στις 14 Δεκεμβρίου στις 12 το μεσημέρι ήσουν εκεί, μέσα σε μια φωτογραφία να χαμογελάς και να προσπαθείς να μείνεις ακίνητη. Να γίνει το κλικ και να μείνει μια στιγμή παγωμένη. Για ποιον λόγο τελικά ? Για να εμφανίζεται μπροστά σου κάθε τόσο, και προκλητικά να σου θυμίζει όσα δεν ζεις πια.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBmhPZwQn3un24wm5XKj-v-RDTt9rjKufJJhA4fBJ9cUHAQtyE5C-GBr7oqvOcF743-A8i-SDoq-Kc6q8q2RExNh6qENrIVrxi1BFUGWyRujyxouh-SObuGy9iTM9qhkleZLZqmH3zeQPY/s1600/2016-06-18_05-19-01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBmhPZwQn3un24wm5XKj-v-RDTt9rjKufJJhA4fBJ9cUHAQtyE5C-GBr7oqvOcF743-A8i-SDoq-Kc6q8q2RExNh6qENrIVrxi1BFUGWyRujyxouh-SObuGy9iTM9qhkleZLZqmH3zeQPY/s640/2016-06-18_05-19-01.jpg" width="640" /></a><br />
<br />
Πριν 10 Κυριακές, με περίμενε ένα ποτήρι κρασί στο γνωστό μαγαζί και τόσες μεγάλες αγκαλιές. Μεθυσμένα χαμόγελα, στήσιμο και όλα αυτά για μια θολή φωτογραφία. Δεν άξιζε λες ?<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Αγαπώ τις φωτογραφίες. Σιχαίνομαι τις ημερομηνίες τους. Πάμε να βγάλουμε καινούργιες ?</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-27419813453669933262016-06-10T17:13:00.000+03:002016-06-10T17:13:02.102+03:00μου λείπετε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<blockquote class="tr_bq">
<i>Ομορφιά μου, τέλος δεν έχει η αιωνιότητα...<br />Εσύ πως να έχεις τέλος?<br />Η καρδιά σου είναι τόσο ζωντανή!</i> </blockquote>
</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-55640515123796435062016-06-02T22:17:00.006+03:002016-06-02T22:17:57.766+03:00Τα καλοκαίρια σου <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βγήκα από το μετρό και με χτύπησε ένα καλοκαιρινό αεράκι που ήταν γεμάτο από δικές σου μυρωδιές.<br />
Για μια στιγμή ένιωσα ότι βρέθηκα ξανά στο κήπο σου, σε ένα από τα αμέτρητα καλοκαίρια που είχα περάσει εκεί... Μέσα στα λουλούδια σου, να καταριεμαι τα κουνούπια και να ζεσταίνομαι. Η Αννα στο απέναντι μπαλκονι να μας μιλάει και εσύ να στρώνεις το τραπεζάκι στο κήπο, μακαρόνια με κιμά. ( πως το κατάφερνες πάντα τα δικά σου να είναι τα πιο νόστιμα...) <br />
Όσο γράφω όλα αυτά, το αεράκι συνεχίζει να χαιδευει το πρόσωπο, τα χέρια, την πλάτη μου... Είναι μια από αυτές τις στιγμές που νιώθω αβάσταχτη νοσταλγία για όσα ζήσαμε. Αυτός ο κήπος που ήταν όλη σου η ζωή, τώρα λείπει και από την δική μου.<br />
Όλα ήταν τόσο εύκολα και τόσο απλά όταν εμενα μαζί σου.. Θυμάμαι τότε που έγραφα εξετάσεις ήθελα να έρθω να μείνω εκεί μαζί σου. Γιατί ήξερα ότι θα είμαι ήρεμη, θα με φροντίζεις και εγώ θα διαβάζω. Γιατί δεν το έκανα ? Το μετανιώνω τώρα, το ξέρεις.<br />
<br />
Ποτέ ο χρόνος μαζί σου δεν ήταν αρκετός. Αλλά και εγώ πάντα νόμιζα ότι θα έχω περισσότερο. Δεν πάει έτσι.. Τα καλοκαίρια έρχονται και φεύγουν, και συνήθως πάντα κάτι παίρνουν μαζί τους.<br />
<br />
Μου λείπεις. </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-58726559064085243592016-06-02T02:56:00.002+03:002016-06-02T14:50:09.409+03:00Χάνεσαι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πας σε ένα πάρτι και όσο περνάει η ώρα δυσανασχετεις όλο και περισσότερο. Η παρέα σε κάνει να νιώθεις μοναξιά, κάνα δυο άτομα που σε διασκέδαζαν έφυγαν νωρίς. Η ώρα δν περνάει και συνέχεια κοιτάς το ρολόι. Δεν ανήκεις εδώ, δεν ανήκεις με αυτούς. Κανείς μέσα σε αυτό το δωμάτιο δεν νοιάζεται και δεν θα ενδιαφερθεί αν ανοίξεις την πόρτα και φύγεις. Δοκίμασες το ποτό αλλά δεν χωρούσε όλους τους φόβους σου , δοκίμασες να κάνεις νέες γνωριμίες αλλά κανείς δεν έμεινε να μιλήσετε.<br />
Τα ρούχα σου σε ενοχλούν, τα μαλλιά σου δν στέκονται, έχεις χαλάσει το μεικ απ γιατί αγγίζεις συνέχεια το πρόσωπο σου από αμηχανία. Το μόνο που θες είναι να τρέξεις μακριά. Έχει τόσο κόσμο γύρω σου αλλά νιώθεις τόσο μόνη. Τους κοιτάς και σκέφτεσαι πως δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις "μια από αυτούς ". Δεν γίνεται, σου φαίνεται αδιανόητο. Σκέφτεσαι ξανά πόσο θες να φύγεις. Μόνο αυτό θα μπορούσε πια να διώξει όλο αυτό το βάρος από μέσα σου. Μόνο έτσι θα ένιωθες επιτέλους ελεύθερη. Γιατί όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται βουνό.. Και εκείνοι...<br />
Συνειδητοποιεις πως ούτε ένας εδώ μέσα δεν θα σκεφτόταν να σε πάει μέχρι το σπίτι γιατί είναι αργά και δεν είναι καλό να μείνεις μόνη. Πάλι μόνη θα περπατήσεις, όσο και αν φοβάσαι αυτό το σκοτεινό στενάκι που είναι λίγο πιο κάτω, και τους το έχεις πει τόσες φορές.<br />
Μόνη ήρθες, μόνη θα φύγεις λοιπόν. Η δύναμη που σε κρατούσε τελείωσε.<br />
Ανοίγεις την πόρτα και τρέχεις, χάνεσαι στο σκοτάδι.<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i>"My body's weak<br />Feel my lungs giving up on me<br />I'm worried it might just be<br />Something my soul needs.."</i></blockquote>
<br /></div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-64449533936540910412016-06-01T22:45:00.001+03:002016-06-01T22:57:07.906+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7By8yChomIxQuTBgy25uDtM_s_JhZOFZd5WeX2P0kf_BjoAwUYYSsYZrjFvsDm-MCJcWsBPDxFdyvq41Q1zX4qBp-eVpcsSmBI8wKUceweb_4ex1gPThzmtiWWqXhEgXhGCiJIjnACgZD/s1600/tumblr_o6nzvtzbgX1s2mokto1_540.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="441" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7By8yChomIxQuTBgy25uDtM_s_JhZOFZd5WeX2P0kf_BjoAwUYYSsYZrjFvsDm-MCJcWsBPDxFdyvq41Q1zX4qBp-eVpcsSmBI8wKUceweb_4ex1gPThzmtiWWqXhEgXhGCiJIjnACgZD/s640/tumblr_o6nzvtzbgX1s2mokto1_540.png" width="640" /></a></div>
<br />
Νομίζω μου έχει λείψει ο τρόπος που ήξερες πάντα τι πρέπει να πεις. Ή και πότε να μην μιλήσεις καθόλου.. Ακόμα και αν τότε δεν το καταλαβαινα. </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-3351088083203315702016-05-24T18:50:00.004+03:002016-05-24T18:50:40.546+03:00οι εραστές του απόλυτου τίποτα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
είναι ένα τραγούδι που με θλίβει και με ανακουφίζει ταυτόχρονα. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
κι αυτό γιατί δίνει φωνή στην ψυχή μου.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd2IHyyHMLYre5ci-KRMohf-69HLAb4fkZn31ViOAquKQ0nfJMA0lXOLeESlDksJhVZs-4rvuwSlgP1xKRpML8-aoDo_Gs3lemQIRf9ovUJJNUDz7WANWuplPCDpuk5NJaBMfcrkLdCFiF/s1600/tumblr_o2cdvxUrIC1uu4f9zo1_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd2IHyyHMLYre5ci-KRMohf-69HLAb4fkZn31ViOAquKQ0nfJMA0lXOLeESlDksJhVZs-4rvuwSlgP1xKRpML8-aoDo_Gs3lemQIRf9ovUJJNUDz7WANWuplPCDpuk5NJaBMfcrkLdCFiF/s640/tumblr_o2cdvxUrIC1uu4f9zo1_1280.jpg" width="577" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Με χλεύασαν, γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Σου είπαν «Βγάλε τα γυαλιά» και σε χαστούκισαν, </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i>γιατί ζήλευαν την εφηβεία σου</i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Μας πήραν τα παιχνίδια μας</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
και τα κατέστρεψαν, </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i>γιατί φοβούνταν τα όνειρα μας...</i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Μας μίσησαν, γιατί μυρίζαμε αγάπη...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Μας φόρεσαν το στέμμα τελικά</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
οι εραστές του απόλυτου τίποτα.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Με δίκασαν, γιατί έβλεπα, ενώ αυτοί ήταν τυφλοί</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Με μία κάμερα στο σπίτι σου σε διέσυραν, </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i>γιατί ζήλευαν τους έρωτες σου</i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Μας έδειξαν τα όπλα τους</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
και μας απείλησαν, </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i>γιατί τους τρόμαζε η σιωπή μας...</i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Μας σταύρωσαν, γιατί μιλούσαμε για ειρήνη</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Μας έκαναν θεούς τους τελικά</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
οι εραστές του απόλυτου τίποτα.</div>
<br /></div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-76727283048278350822016-05-18T23:51:00.000+03:002016-05-18T23:51:19.859+03:00κι αν θα χαθώ σε ποιον θα λείψω.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAirYGWeUfv88QKRbF0RedezrZz64cvLI7DJ4XM7OuU37BOIPsCqgzNJKNctHiIIG3VLiInEhPmszkvtc6u3CaAr8k-2XPQue6f9SRPNTdDp1lJ4YRBjYC0Ul04Du16u61JrsfnkBxv5un/s1600/8915b3fe-ed3b-4214-aa54-ad481faafc87.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAirYGWeUfv88QKRbF0RedezrZz64cvLI7DJ4XM7OuU37BOIPsCqgzNJKNctHiIIG3VLiInEhPmszkvtc6u3CaAr8k-2XPQue6f9SRPNTdDp1lJ4YRBjYC0Ul04Du16u61JrsfnkBxv5un/s400/8915b3fe-ed3b-4214-aa54-ad481faafc87.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Όλον αυτό το καιρό εύχομαι για ένα θαύμα που θα με ξεκολλήσει από εδώ και θα με στείλει και στην πιο απομονωμένη άκρη της Αφρικής με 10 ανθρώπους που δεν μιλούν την γλώσσα μου και δεν ξέρουν το όνομα μου. Αν μπορώ και να τους βοηθήσω ακόμα καλύτερα. Ναι τα κίνητρα μου είναι τελείως εγωιστικά αλλά αν κάποιος εμφανιζόταν τώρα και μου έλεγε θα σε στείλω σε ένα μέρος που δεν το έχει ο χάρτης να κουβαλάς νερό ή οτιδήποτε, θα το έκανα. Και ο λόγος που θα το έκανα είναι πολύ απλός. Χρειάζομαι χρόνο μακρυά από όλους και από όλα να αδειάσει το μυαλό μου και η ψυχή μου από τα πάντα. Καλά και άσχημα. Να αδειάσω από τους άλλους για να βρω εμένα.<br />
<br />
Νομίζω οτι ο καλύτερος τρόπος για να βρεις/θεραπεύσεις τον εαυτό σου είναι βοηθώντας κάποιον άλλον. Μου έχει κολλήσει αυτή η ιδέα στο κεφάλι εδώ και καιρό. Μακάρι να έφευγα αύριο κιόλας.. Μακάρι να έφευγα.. </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-5229805954057423992016-05-16T14:40:00.000+03:002016-05-16T14:45:15.798+03:00Πόσο μαρεσει ο τρόπος που μ'αγαπάς <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το άτομο που πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή, δεν θα επενδύσει την λίμπιντο σε εξωτερικό αντικείμενο, αλλά θα φροντίσει ώστε αυτή να επιστραφεί στον εαυτό του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/0W5baP_lOTs/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/0W5baP_lOTs?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br /></div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-51817879734713328742016-05-14T03:26:00.000+03:002016-05-14T03:26:35.613+03:00Μπύρα. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι να μπορούσα να γεμίσω τον οργανισμό και το μυαλό μου με αυτό απαίσιο άγευστο υγρό που ονομάζουν μπύρα. Τρία, πέντε, εφτά μπουκάλια, όσα ήπιαν και εκείνοι. Ίσως και περισσότερα. Αλλά την σιχαίνομαι τη μπύρα, και σήμερα δεν ήθελα να χάσω τίποτα από όσα ζούσα μέσα στη ζαλαδα φτηνου αλκοόλ. Δεν έβαλα στο στόμα μου ούτε μια γουλιά. Πόσο το μετανιώνω τώρα... Να που εκείνοι θα κοιμηθουν σαν πουλάκια από τη ζαλαδα και εγώ είμαι για άλλη μια νύχτα ξαγρυπνη, να σκέφτομαι, να σκέφτομαι, να σκέφτομαι....<br />
<br />
Αλλά και να έπινα ? Πάλι εδώ θα ήμουν. Πάλι θα σκεφτόμουν, πάλι θα έγραφα. Γιατί όσα μπουκάλια φτηνής μπύρας και αν αναγκασω τον εαυτό μου να πιει δεν θα σταματήσει αυτός ο πόνος.. Δεν θα με πιάσει καν ζαλαδα. Ίσα ίσα που όλα θα γίνουν χειρότερα.<br />
<br />
Και μέσα σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο που βρωμάει μοναξιά δεν έχω καμία σωτηρία. Όσες νύχτες και αν κοιμηθώ με το φως ανοιχτό, τα τέρατα θα επιστρέφουν.<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i><br />Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζωνη μου σφιγμένο,<br /> που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το `καμα δικό μου,<br /> κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,<br /> φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...</i></blockquote>
<br /></div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-59781088450310844382016-05-10T17:39:00.002+03:002016-06-10T17:16:49.181+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Sometimes I think about him and I remember his smell and the taste of his kiss. And I think that I'm never going to find that smell or that taste again, and that makes me sad. And yes,maybe he was the sweetest kiss I ever tasted and the most hypnotizing scent I ever knew, I'm sure I will never find anything like this again. But I will find another kind of sweet taste or magic scent. Because that's how things work. And when I do, I will finally move on. </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-7131523062085284672016-05-10T17:38:00.002+03:002016-08-24T02:11:57.067+03:00I survived every one of your goodbyes. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η αλήθεια είναι ότι τα κατάφερα και έμεινα μακριά σου και γελούσα χωρίς εσένα δίπλα μου, μέχρι που στιγμές στιγμές, με αγαπούσα κιόλας. Τα κατάφερα μόνη μου.. Παρολες τις μαύρες μέρες και τις στιγμές που ακόμα με πιάνουν απροετοιμαστη οι εικόνες σου. Προχωράω με αργά και μερικές φορές όχι τόσο σταθερά βήματα. Αλλά πέρα από τον πόνο που έχω υποστεί και με έχει διαλύσει, πρέπει να αναγνωρίσω στον εαυτό μου ότι τα κατάφερα και μόνη μου.. Χωρίς κανέναν. Στις μαύρες νύχτες μου και στις σκοτεινές μέρες μου ήμουν μόνη. Μόνη μου!!! Και όσα επέζησα και ξεπέρασα τα χρωστάω μόνο στον εαυτό μου! Όλοι οι άλλοι έρχονται και φεύγουν.. Και συνήθως στα μαύρα όλοι φεύγουν. Όλα τα έχω καταφέρει μόνη μου. </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-15320036265371292702016-05-08T05:55:00.001+03:002016-05-08T05:55:53.721+03:00Πονάω χωρίς εσένα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τις μισώ αυτές τις νύχτες που δεν ξημερώνουν ποτέ.. Το μισώ που λείπεις..<br />
<br />
Τους μιλάω και δεν καταλαβαίνουν.<br />
Και εσύ λείπεις. Το Πάσχα μου ήταν τόσο δύσκολο... Κάθε μέρα σε ο,τι έκανα θυμόμουν εσένα... Το Πάσχα είναι γεμάτο από εσένα. Το ξέρω ότι με είδες να κλαίω... Ένιωθα τόσα πολλά που ήταν αδύνατον να τα κρατήσω μέσα μου... Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ τι σημαίνει "Μεγάλη Παρασκευή" μέχρι φέτος. Ευτυχώς που έτυχε κ δεν πήγα στην εκκλησία μαζί με τους άλλους. Έφτανε να ακούσω τη λειτουργία από το μπαλκόνι και να λυγίσω στο "ω γλυκύ μου Εαρ". Εγώ, η αντιχριστη, να βλέπω τη λειτουργία στην τηλεόραση και να έχω πλανταξει στο κλάμα... όπως εκείνη τη μέρα που έφυγες... Από τότε είχα να κλαψω... Αλήθεια στο λέω. Δν μπορώ ούτε το κλάμα να χαρίσω στον εαυτό μου πια. Αλλά εκείνη τη μέρα είχα κουρνιασει στον καναπέ και δν μπορούσα να σταματήσω.. Είδα σχεδόν όλη τη λειτουργία, με κλάματα που γίνονταν λυγμοι και πάλι κλάματα..<br />
<br />
Και σήμερα...σήμερα στη μέρα της μητέρας το μόνο που σκέφτομαι είναι εσένα σε εκείνο το απαίσιο κρεβάτι με τα μάτια σου κλειστά, που δεν με άκουγες να σου λέω χρόνια πολλά. Γιατί ήσουν η μητέρα μου και εσύ. Και σε λίγες μέρες φτάνει η μέρα που έφυγες. Ένας χρόνος από τότε... Και νιώθω λες και έφυγες εχθές. Ακόμα πονάει. Ακόμα μοιάζει άδικο.<br />
<br />
Πονάω... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Δεν έχω τη δύναμη. Θα ήθελα λίγη δύναμη. Να ξανασηκωθω. Ξέρω όμως ότι θα χρειαστεί όλη μ η δύναμη να κρατήσω τη Σοφία, εκείνη τη μέρα..να την σφιξω πάνω μου μέχρι να μη σε νιώθουμε να λείπεις πια. Και αν την δεις πως γατζωνεται πάνω μου... Θα ξέρεις. Όπως έκανες κ εσύ.<br />
<br />
Εκείνη τη μέρα λοιπόν θα κρατώ τη Σοφία και τη μαμά και τα κορίτσια, τη θεία. Δεν μου μένει άλλη δύναμη.. Δεν μου μένει ούτε σταγόνα για να κρατήσω εμένα. Γιαυτό φροντίζω, όταν δεν αντέχω άλλο και πέφτω κάτω, να μη με βλέπει κανείς., </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-54568854426063194082016-05-06T23:10:00.000+03:002016-05-10T23:16:31.442+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyPp1GsDGtr09sscsK7rxnpwRtF1kaImYvzSE0I92ZaidrXk0de1H7M4rXhTcG9m6zc_0QbtILp9mcwBbdUcVuIyVkP0fpEy7bZmmHPEz6jKgbEY-g1hTLD3S0H3WiXabyjrPM_dau34FC/s1600/6283a003-d4d5-4e87-9604-fd72f7a7a5d3.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="341" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyPp1GsDGtr09sscsK7rxnpwRtF1kaImYvzSE0I92ZaidrXk0de1H7M4rXhTcG9m6zc_0QbtILp9mcwBbdUcVuIyVkP0fpEy7bZmmHPEz6jKgbEY-g1hTLD3S0H3WiXabyjrPM_dau34FC/s640/6283a003-d4d5-4e87-9604-fd72f7a7a5d3.png" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
και για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, κανείς δεν πρόκειται ποτέ να νοιαστεί, να καταλάβει ή να μείνει. Στις δύσκολες ώρες πάντα μόνη ήμουν και πάντα μόνη θα είμαι. Όλα τα άλλα είναι απλά θόρυβος.</div>
</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-11308174106050800802016-05-05T05:29:00.001+03:002016-06-10T17:16:49.178+03:00Είσαι αρχίδι. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ο τρόπος που βγάζεις προς τα έξω τις ανασφάλειες σου λεει τα παντα για το χαρακτηρα σου. Κανενός είδους ανασφάλεια δε δικαιολογεί το να είσαι αρχιδι. Σταματήστε να ρομαντικοποιειτε καταστασεις τυπου “Ειμαι κυνικός και δε νοιάζομαι για κανεναν γιατι κανεις δε νοιάστηκε για μένα”. Οχι. Είσαι αρχιδι.</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-83907306321037592082016-05-05T05:05:00.001+03:002016-05-10T23:10:08.823+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Νιώθω μόνη μου. Δεν με αφήνει αυτό το συναίσθημα ποτέ... Όμως η αλήθεια του πόσο μόνη είμαι πραγματικά, όχι με αφορμή ένα άτομο, αλλά σαν γεγονός, σαν μια καθολική κατάσταση, πέφτει πάνω μου σαν κύμα που χτυπάει βράχο. Με διαλύει γιατί είμαι πραγματικά ολομοναχη. Στα δύσκολα πάντα ήμουν. Ποτέ δεν ταίριαξα. Ποτέ δεν έγινα κομμάτι. Ήμουν πάντα ένα μισοτελειωμενο ολόκληρο αυθαίρετο κάτι. Αυτό ήμουν. Ένα κάτι, με ιδιότητες να μεταμορφωνομαι σε οτιδήποτε θέλουν οι άλλοι. Και τι κατάλαβα ? Όταν με βαριούνταν, γινόμουν το τίποτα. </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-51381730042356703452016-05-03T22:47:00.000+03:002016-06-01T22:47:48.309+03:00All I ever wanted was you. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ακούω αυτό το τραγούδι από προχθές που έπαιξε στο αμάξι και χάθηκα στους στίχους του.<br />
<br />
Ψάχνω να βρω η αντωνυμία που αναφέρεται. Είναι πληθυντικός, και αναφέρεται σε όλους τους ανθρώπους στη ζωή μου που τους άνοιξα μια πόρτα και εκείνοι πέταξαν το κλειδί ? Είναι ενικός και αναφέρεται σε ένα άτομο που έχει ανοίξει όλες τις πόρτες μου και μπαινοβγαινει όποτε θέλει ? Και αν ναι, ποιος είναι αυτός?<br />
<br />
Γιατί δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να βρω έναν άνθρωπο που να με ξέρει, από όλες τις πλευρές, κυρίως τις άσχημες, και να θέλει ν είναι δίπλα μου. Να με αγαπάει και να κατανοεί την ανάγκη που έχω για συντροφιά.<br />
<br />
Μου φαίνεται πως όλοι βλέπουν όσα θέλουν να βλέπουν και ύστερα εγώ προσπαθώ να διατηρησω το ρόλο που μου έχουν αναθέσει με αποτέλεσμα ο κύκλος να συνεχίζεται. Και το περίεργο είναι πως ποτέ κανείς δεν φαίνεται να νιώθει την απουσία μου όσο εγώ νιώθω τη δικιά τους. Γιατί ποτέ κανείς δν με είχε στο μυαλό του ως άνθρωπο αλλά ως την εύκολη λύση, τη κοπέλα της μιας νύχτας, την γκομενα που πέφτει εύκολα.<br />
<br />
Αλλά εγώ τι είμαι ? Δεν ξέρω και ούτε θα μάθω ποτέ μάλλον.<br />
<br />
Απλά θα παρακολουθώ ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν, μέχρι κάποια στιγμή να φύγω κ εγώ. <br />
<br />
3/5<br />
<br />
Το κατάλαβα. Η πρόταση αυτή κρύβει το παράπονο όλης της ζωής μου. Δεν θέλω τίποτα ψεύτικο και τυπικό. Δεν θέλω τα δώρα, τα γλυκόλογα και τις ρομαντικές μαλακίες. Δεν θέλω να με καθυσηχαζετε και να πέφτω βαθύτερα στο λάκο μου. Θέλω έναν αληθινό άνθρωπο. Θέλω την αλήθεια σας. Να μου τη χαρίσετε γιατί πιστεύετε ότι είμαι άξια να σας γνωρίσω. Αυτό θέλω. Να σας γνωρίσω. Και να με γνωρίσετε. Να δώσουμε πράγματα ο ένας στον άλλον. Να ζήσουμε κάτι που θα αξίζει να το θυμόμαστε. Να είμαστε πραγματικά ο ένας στην ζωή του άλλου. Να είμαι το τηλέφωνο στις 4 τα ξημερώματα για ποτό/βόλτα/παρηγοριά. Όχι επειδή δεν έχετε άλλον, αλλά επειδή θέλετε να είστε μαζί μου. Θέλω οι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μου να έχουν κάποιο νόημα. Δεν θέλω να βλέπω όσα δίνω να πετιούνται. </div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-635262370723571717.post-52671344800999444582016-04-29T18:29:00.004+03:002016-05-10T17:54:53.925+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkTO4SoSsItb5w_u_44Eqxk6wYISst9a2gDIFCqzvyiIayoW75GXT5vAa1OC3XcudQCN7uwKrjJ8ip2tLQIR45snMQeZhpHPPmnTxuYJjzKZwDO6HDfnoAOWEGGCh_glpt4rPNOrcu8KlM/s1600/52d90fed05defa6036f61dff053135dd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkTO4SoSsItb5w_u_44Eqxk6wYISst9a2gDIFCqzvyiIayoW75GXT5vAa1OC3XcudQCN7uwKrjJ8ip2tLQIR45snMQeZhpHPPmnTxuYJjzKZwDO6HDfnoAOWEGGCh_glpt4rPNOrcu8KlM/s640/52d90fed05defa6036f61dff053135dd.jpg" width="480" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
There are wounds that never show on the body that are deeper and more hurtful than anything that bleeds. </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
- Laurell K. Hamilton</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
Φιλημένη μες τους Κινηματογράφουςhttp://www.blogger.com/profile/07396029197813697375noreply@blogger.com0