Μίλησα στην αγάπη μου για σένα. Και το μετάνιωσα. Δεν έπρεπε, όχι γιατί την κούρασα ή με πείραξε κάτι που είπε. Το αντίθετο. Σε όποιον μιλάω πια για σένα το μετανιώνω. Ξέρεις γιατί ? Γιατί δν το αξίζεις. Δεν αξίζεις να αναλώνομαι και να χαλάω την πολύτιμη ώρα μου, με ανθρώπους που βλέπω μια στο τόσο και τους αγαπώ, για να τους πω για σένα και το πόσο σκαρτος είσαι. Επίσης δεν αξίζει γιατί κάθε φορά που μιλάω για ο,τι τελοσπαντων είχαμε, τα νιώθω όλα ξανά από την αρχή. Τον ενθουσιασμό και την χαρά της πρώτης μέρας, την κούραση και τον πόνο της τελευταίας μέρας και κάθε μέρας που ακολούθησε.
Δεν μαρεσει,της λέω, που αυτό έγινε τόσο νωρίς και χάνω τόσα πράγματα εξαιτίας του.
Και τι έγινε, μου απαντάει, χεστηκες. Αλλά δεν ισχύει αυτό σωστά ? Δεν χεστηκες ούτε λίγο γιατί ακόμα τον γουστάρεις.
Αλλά πραγματικά, τώρα πια και μετά από οοολα όσα έγιναν, μόνο αυτό είναι το παράπονο μου. Μπορώ να σε "ξεχάσω". Αναγκαστικά θα σε ξεχάσω με τον καιρό. Αλλά όταν αναγκάζομαι σε καθημερινή βάση να σου μιλάω και να σε βλέπω να ξεχυλίζεις ψεύτικη αγάπη, όταν σκέφτομαι ότι από μέρα σε μέρα θα βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι δίπλα δίπλα να συζητάμε, τρελαίνομαι και με πιάνει άγχος.. και θυμός. Γιατί να είσαι μέσα σε όλα ?
Αλλά όπως ξέρουμε όλοι με το να γκρινιάζεις για κάτι, δεν το κάνεις καλύτερο. Φαντάζομαι θα πρεπε να το συνηθίσω. Όπως συνήθισα τα σχολιάκια και τις προτάσεις για έξοδο μετά την απόλυτη απαξίωση και τις συνεχόμενες ακυρώσεις.
Θα συνηθίσω και το να σε έχω χωρίς να σε αποκτήσω. Απλά είναι πολύ πολύ πολύ πιο δύσκολο όταν δεν με αφήνεις καθόλου να ξεχάσω..
Γιαυτό θα προσπαθήσω, όσο μπορώ, να σε κλείσω μέσα σε αυτή τη σελίδα. Να μην μιλάω πια για σένα. Όχι για να υποκριθω ότι προχωράω, αλλά για να αρχίσω κάποια στιγμή να το πιστεύω. Και μετά σιγά σιγά θα σταματήσω να γράφω για σένα. Δεν θα με νοιάζουν οι βλακειες που γράφεις στο τσατ, το αν μου μιλάς ή όχι. Το αν σου αρέσουν όσα βγάζω, το αν σου αρέσω εγώ..
Κάποια στιγμή θα σε ξεπεράσω στ'αλήθεια.
Δεν μαρεσει,της λέω, που αυτό έγινε τόσο νωρίς και χάνω τόσα πράγματα εξαιτίας του.
Και τι έγινε, μου απαντάει, χεστηκες. Αλλά δεν ισχύει αυτό σωστά ? Δεν χεστηκες ούτε λίγο γιατί ακόμα τον γουστάρεις.
Αλλά πραγματικά, τώρα πια και μετά από οοολα όσα έγιναν, μόνο αυτό είναι το παράπονο μου. Μπορώ να σε "ξεχάσω". Αναγκαστικά θα σε ξεχάσω με τον καιρό. Αλλά όταν αναγκάζομαι σε καθημερινή βάση να σου μιλάω και να σε βλέπω να ξεχυλίζεις ψεύτικη αγάπη, όταν σκέφτομαι ότι από μέρα σε μέρα θα βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι δίπλα δίπλα να συζητάμε, τρελαίνομαι και με πιάνει άγχος.. και θυμός. Γιατί να είσαι μέσα σε όλα ?
Αλλά όπως ξέρουμε όλοι με το να γκρινιάζεις για κάτι, δεν το κάνεις καλύτερο. Φαντάζομαι θα πρεπε να το συνηθίσω. Όπως συνήθισα τα σχολιάκια και τις προτάσεις για έξοδο μετά την απόλυτη απαξίωση και τις συνεχόμενες ακυρώσεις.
Θα συνηθίσω και το να σε έχω χωρίς να σε αποκτήσω. Απλά είναι πολύ πολύ πολύ πιο δύσκολο όταν δεν με αφήνεις καθόλου να ξεχάσω..
Γιαυτό θα προσπαθήσω, όσο μπορώ, να σε κλείσω μέσα σε αυτή τη σελίδα. Να μην μιλάω πια για σένα. Όχι για να υποκριθω ότι προχωράω, αλλά για να αρχίσω κάποια στιγμή να το πιστεύω. Και μετά σιγά σιγά θα σταματήσω να γράφω για σένα. Δεν θα με νοιάζουν οι βλακειες που γράφεις στο τσατ, το αν μου μιλάς ή όχι. Το αν σου αρέσουν όσα βγάζω, το αν σου αρέσω εγώ..
Κάποια στιγμή θα σε ξεπεράσω στ'αλήθεια.
4 σχόλια:
Αυτό που μου αρέσει πολύ σε σένα είναι οτι γράφεις σαν χείμαρρος.
Και το ζηλεύω γιατί εγώ δεν μπορώ να το κάνω!
Συνέχισε ;)
Σ'ευχαριστω πολύ! Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι αλλά μαρεσε πολύ όπως το είπες.
Πίστεψε με είναι πιο εύκολο απ'όσο νομίζεις.
Απλά γράφεις. Ο,τι νιώθεις, ό,τι σκέφτεσαι ο,τι σε βαραίνει.
Είναι λυτρωτικό αν το δοκιμάσεις.
Όσο πιο νωρίς αποδέχεται κανείς το τέλος, τόσο πιο υψηλό "συναισθηματικό iQ" έχει.
Και το δικό σου πιστεύω πως είναι πανύψηλο. Μην βολεύεσαι στο "μου λείπει" εξελίξου, άνοιξε τα φτερά σου, γιατί αλλιώς θα χαωθείς.
Αχ και να ξερες τι όμορφο χάος είναι αυτό...
Δημοσίευση σχολίου