Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

You never see it coming.

Είμαστε μαζεμενες σε ένα σπίτι, 3 καψουρες και μια που πονάει στα αλήθεια. Γελάμε τόσο δυνατά για να μην ακούγεται ότι κλαιμε. Το κρασί δένει υπέροχα με τα καψουροτράγουδα στο μικρό ραδιακι και ενώ καταβαθος όλες θέλουν να το σπάσουν καμία δεν το κάνει. Τελικά αυτό είμαστε. Ιστορίες που κάποιος κάποτε θα συζητά με μια παρέα, ή και με τον εαυτό του. Τι μένει ? Μόνο μια ιδέα, μια μυρωδιά και αν είσαι τυχερός, μια γεύση. Τίποτα όμως δεν είναι μόνιμο, τίποτα δεν είσαι σίγουρο και από εκεί που κάθεσαι πάνω από ένα τηλέφωνο με μεγαλύτερο καημό σου ποτέ θα χτυπήσει, φτάνεις να κάθεσαι μπροστά από ένα χαρτί με αριθμούς και λέξεις που δεν κατανοεις πως βγάζουν νόημα και να αναρωτιέσαι πως έφτασες εδώ ? Πως όλα τελικά φαίνονται σαν τελείες σε χάρτη όταν χάνεται το δεδομένο. Και τι πιο δεδομένο για τα ανθρωπάκια από την ίδια τη ζωή τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: