Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

How it all started


Αυτή η αγκαλιά που μου έκανες πριν φύγεις, την πρώτη μέρα, ήταν τόσο ξαφνική και απρόσμενη και τόσο μα τόσο σφιχτή! Ίσως να με κέρδισες ακριβώς εκείνη τη στιγμή και όχι αργότερα στο καφέ. Είμαι πρεζάκι για τις σφιχτές, χορταστικες αγκαλιές. Πιστεύω ότι μπορούν να κολλήσουν κομμάτια που έχουν σπάσει, μπορούν να δείξουν πολύ περισσότερα απ'οσα λέει το στόμα και σίγουρα μπορούν να σε γεμίσουν ακόμα κι αν έχεις αδειάσει τελείως. Για μένα οι αγκαλιές, οι αληθινές αγκαλιές που τις νιώθεις μέχρι τα κόκαλα σου μπορούν να κάνουν θαύματα. Και εσύ εκείνη τη στιγμή μου έδωσες μια θέση στη ζωή σου και στην καρδιά σου, ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ. Μετά από αυτή την αγκαλιά έφυγα χαμογελώντας, ακόμα κι αν δεν το είδες. Χαμογελούσα όσο περπατούσα μέχρι το public, χαμογελούσα όσο μιλούσα στη Δέσποινα και της έλεγα πόσο υπέροχα είχαμε περάσει και τι θησαυρός ήσουν. Ούτε καν σκέφτηκα πως θα καταλήγαμε λίγες ώρες αργότερα με τα χείλη μας ενωμένα αλλά με είχες κερδίσει ήδη από εκείνη την στιγμή. Χαμογελούσα περισσότερο γιατί ήξερα πως θα ξαναγυρνούσες σε λίγο. Η σκέψη ότι θα συνέχιζε η μέρα μου μαζί σου με χαροποιούσε ιδιαίτερα.

Έφαγα λοιπόν και πήγα σε μια απαίσια τουαλέτα στο everest ( όπου αποφάσισα να μην ξαναπάω ποτέ και για κανέναν λόγο) και προσπάθησα να φτιάξω το χάλι που είχε δημιουργηθεί στα μαλλιά μου, στα ρούχα μου και στο πρόσωπο μου από τα ακροβατικά που προσφέρθηκα να κάνω για τις φωτογραφίες σου. Μπορεί να γκρινιαζα αλλά μαρεσαν οι φωτογραφίες σου τόσο πολύ και ήμουν ενθουσιασμενη που ήθελες να γίνω το μοντέλο, έστω και αν μου κόστισε μερικά σκονισμενα ρούχα. Αφού λοιπόν έγινα πάλι άνθρωπος κοίταξα το ρολόι ανυπομονώντας να περάσει η ώρα και προσπαθούσα, αλήθεια χρειάστηκε προσπάθεια, να σταματήσω να χαμογελαω παντού σαν χαζοχαρούμενο. Έκανα άλλη μια βόλτα και σκέφτηκα να πάω πιο νωρίς στο περίπτερο σε περίπτωση που ερχόσουν νωρίτερα. Μην ξεχνάμε βέβαια το μήνυμα που έστειλες που μου φάνηκε τόσο γλυκό και αστείο...  Τέλοσπαντων με τα πολλά έκανα βόλτες γύρω από το περίπτερο. Και εκεί, για κάποιον ανεξηγητο λόγο ήθελα να πάρω τσιχλες. Πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια ήθελα να φάω τσίχλα και έτσι αγόρασα ένα κουτάκι trident φράουλα νομίζω. Και με το που ολοκλήρωσα τη συναλλαγή μου σε είδα να περπατάς προς το μέρος μου με αυτό το υπέροχο χαμόγελο. Πάλι με πείραξες για το μπουφάν μου και πάλι σκέφτηκα πως λατρεύω τους ανθρώπους που με κάνουν να γελάω.

Και όλα αυτά χωρίς καν να με φιλήσεις...

2 σχόλια:

Astro Nayths είπε...

η κινούμενη εικόνα.
διατηρεί πάντα την ένταση και την αρχική αισθηση
αιώνια

μόνο εκεί συμβαίνει αυτό

τα υπόλοιπα είναι τσιχλόφουσκες φράουλα.

κάποια στιγμή η γεύση χάνεται

Α.

Φιλημένη μες τους Κινηματογράφους είπε...

Έχεις τόσο δίκιο. Μακάρι να μπορούσαμε να κλείσουμε στιγμές στο κουτί για πάντα. Αλλά δυστυχώς έτσι είναι, πρέπει να γευτείς για να ξέρεις τι θα χάσεις...