Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Θα φύγεις κι εσύ. Όλοι φεύγουν.

Αυτό το συναίσθημα που νιώθεις μια βαθιά στενοχώρια να σε πλακώνει, αλλά για μια στιγμή μόνο, σαν να βγάζεις το κεφάλι σου έξω από το νερό και αναρωτιέσαι, γιατί νιώθω έτσι ? Όμως το μυαλό σου δεν έχει συγκεκριμένη απάντηση να σου προσφέρει. Ψαχουλεύεις και τσιμπάς παλιές πληγές να δεις μήπως άνοιξαν ξανά και σε δηλητηριάζει το αίμα. Ούτε εκεί, δεν βρίσκεις την πηγή του αισθήματος που σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο αδύναμος και τρομαγμένος. Γιατί ξέρεις που οδηγεί όλο αυτό. Δεν είναι η πρώτη φορά που ψάχνεις, δεν είναι η πρώτη φορά που δεν βρίσκεις απάντηση. Μένεις ανίκανος μπροστά στο ίδιο σου το είναι, να περιμένεις "'να περάσει", λες και είναι κάποιο κρυολόγημα. Δεν είναι όμως. Είναι πολύ πολύ πιο βαθύ από μια απλή αρρώστια του σώματος. Είναι μέσα σου, στη ψυχή σου κάτι έχει αρρωστήσει, κάτι είναι χαλασμένο και έχει σαπίσει. Οτιδήποτε άλλο έρχεται σε επαφή μαζί του, μολύνεται, σαπίζει και τελικά πεθαίνει. Δεν βλέπεις όμως το αίμα, ούτε σε πνίγει η μυρωδιά του σάπιου πνεύματος. Το μόνο που νιώθεις είναι μια γνώριμη λύπη, ένα πόνο τόσο βαθύ και οικείο που έχει γίνει σχεδόν μουδιασμα. Μερικές φορές σε ξεπερνάει βέβαια και το στήθος σου βαραίνει, δεν μπορείς να ανασάνεις. Ακόμα κι αυτό έχεις μάθει πια να το ελέγχεις. Είναι κομμάτια σου όλα. Ίσως από τα λίγα κομμάτια της ζωής σου που πάντοτε επιστρέφουν. Είναι πιστά και δεν σου κάνουν κόλπα..ξέρεις πότε και πως θα σε χτυπήσουν. Απλά μετά από τόσες φορές δεν βρίσκεις το γιατί. "Γιατί να έρχονται ακόμα. Νόμιζα ήμουν καλά....". Τελικά η μόνη απάντηση που βρίσκω είναι ότι ποτέ δεν έφυγαν. Η στενοχώρια μου, με την μοναξιά και τα αξημέρωτα βράδια της πάντα με κυνηγάνε. Όταν βρίσκουν άδεια θέση έρχονται δίπλα μου. Αλλιώς περιμένουν υπομονετικά να αδειάσει η θέση τους γιατί ξέρουν, όπως και εγώ, ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, κάποιος θα φύγει.

6 σχόλια:

Maria P. είπε...

Εγώ θα έλεγα, να πλαισίωνες την ψυχή σου με καταστάσεις που σου προκαλούν θετικά συναισθήματα, το δυνατόν αμετάκλητες. Έτσι δεν θα αδειάζει ποτέ θέση για όλη αυτή τη μαυρίλα που αισθάνεσαι... Έτσι θα την κρατάς μακριά σου, γιατί εσένα θα σε προστατεύει η θετικότητα της ηρεμίας και της αγάπης.
Το κακό νικιέται από το καλό και απ'ό,τι δυνατό και αποφασισμένο...

Maria P. είπε...

Καλό σου βράδυ κι ελπίζω τα καλύτερα για σένα :)

Φιλημένη μες τους Κινηματογράφους είπε...

Πραγματικά σε θαυμάζω που κάθεσαι κ με διαβάζεις. Και έχεις δίκιο εννοείται αλλά η ζωή μου έχει στερέψει από καλό αυτό τον καιρό. Ή μάλλον ψέματα. Υπάρχει σίγουρα απλά αυτή τη στιγμή δν είμαι αρκετά δυνατή ώστε να ξεπεράσω όσα με πονάνε και να κρατηθώ από τα καλά. Έτσι γίνεται όταν αφήνεις τον εαυτό σου μετεωρο.

Maria P. είπε...

Το ξέρω καλά το συναίσθημα... Σιγά σιγά θα φτιάξει, και δεν θα καταλάβεις πώς έγινε αυτό. Αλλά θέλει υπομονή και μέχρι τότε θα χάσεις πολλές φορές το κουράγιο σου, δυστυχώς.
Ουφ δεν μ'αρέσει που φαίνεται σαν να δίνω συμβουλές. Δεν είμαι καμιά έξυπνη, ούτε ψυχολόγος ούτε τίποτα! Απλά καταλαβαίνω και θυμάμαι ότι με βοηθούσε, παλιά, να ακούω κουβέντες που με έκαναν να σκέφτομαι ότι εν τέλει μπορεί και όλα να πάνε καλά...

Maria P. είπε...

Και μην λες μπούρδες :)

Φιλημένη μες τους Κινηματογράφους είπε...

σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ οτι το παίζεις έξυπνη ή ψυχολόγος ή κάτι τετοιο. Ευχάριστω και πάλι για το χρώμα που αφήνεις μέσα στη μαυρίλα μου. Όλες αυτές οι φωνούλες, μαζί με την δική σου, θα μείνουν προς τα παρον στο πίσω μέρος του μυαλού μου μέχρι να αποφασίσω να τις ακούσω.

ελπίζω να είχες μια όμορφη κυριακή.