Ίσως η σωστή απάντηση στην ερώτηση σου είναι πως δεν φοβάμαι το χρώμα, αλλά εκείνον. Σ'εκείνον δεν αρέσει το χρώμα οπότε και εγώ το απαρνήθηκα. Φοβόμουν πως αν άφηνα τη ματιά μου να έχει χρώμα, τότε ίσως να μη του άρεσα πια, και να έφευγε μακριά μου. Με τρόμαζε αυτή η σκέψη. Και έτσι τα πάντα έγιναν λευκά, άχρωμα ή μονόχρωμα. Δεν με ενδιέφερε οτιδήποτε έντονο και θορυβώδες. Δεν ήθελα να κάνω πολύ φασαρία και να τον ενοχλώ. Ήθελε να είναι ήσυχος.
Αλλά κουράστηκα να ζω στο τίποτα, την ησυχία και την αδράνεια. Θέλω χρώμα και φασαρία. Θέλω παρέα και μια συνεχή κουβέντα στο αυτί μου για να ξέρω πως κάποιος είναι δίπλα μου. Θέλω να αγγίξω τα χρώματα και να τα βάλω όλα πάνω μου.
Και τώρα που επιτέλους βλέπω τον κόσμο με τα χρώματα του, το δικό του λευκό μοιάζει σχεδόν αδιάφορο...
Αλλά κουράστηκα να ζω στο τίποτα, την ησυχία και την αδράνεια. Θέλω χρώμα και φασαρία. Θέλω παρέα και μια συνεχή κουβέντα στο αυτί μου για να ξέρω πως κάποιος είναι δίπλα μου. Θέλω να αγγίξω τα χρώματα και να τα βάλω όλα πάνω μου.
Και τώρα που επιτέλους βλέπω τον κόσμο με τα χρώματα του, το δικό του λευκό μοιάζει σχεδόν αδιάφορο...
2 σχόλια:
Πολύ δυνατή και τρυφερή μαζί η γραφή σου... το προσωπικό δεν ακυρώνει τον ευρύ στοχασμό, η τεκμηρίωση δεν εκπίπτει σε δικαιολόγηση η καταγγελία και ευτέλεια... το παράπονο έχει την ευγένεια της πρωινής αύρας στο ρόδο... ένας πριγκηπικός λυρισμός που αρθρώνεται με πρωτογενείς βαθμούς ελευθερίας... εύγε...
Ευχαριστώ πολύ για όλα τα καλά σας λόγια. Καλωσηρθατε στον κόσμο μου! Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου