Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

ΓΙΑΤΙ?? γιατι?? γιατΙ?? Γιατι???



είναι σαν μια πληγή, πρόσφατη. Ένα κόψιμο, κάτω από το στήθος, που έχει αρχίσει να κλείνει αλλά ακόμα σου απαγορεύει συγκεκριμένες κινήσεις. Συνεχίζει να σου θυμίζει την παρουσία του με κάθε προσπάθεια σου να φανείς πιο γενναίος. Το δέρμα που μόλις έχει αρχίσει να επουλώνεται, τραβιέται και νιώθεις μια σουβλιά να διαπερνά όλο σου το σώμα. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να κάνεις κάποια πολύ απότομη κίνηση. Ο πόνος έρχεται από το πουθενά, ακόμα και όταν προσπαθείς να είσαι προσεκτικός. Φτάνει μόνο μια κίνηση, μια εικόνα, μια σκέψη..

Η πόλη ας πούμε, είναι γεμάτη από εσένα. Είσαι τόσο κοντά και τόσο μακριά. Από τη στιγμή που μπήκα στο λεωφορείο, ένιωσα αυτό το -γνώριμο πλέον- τσούξιμο στο στήθος. Σαν μια τρύπα... σαν να ρίχνω μόνη μου αλάτι στην πληγή  μου.  


έχω ένα τεράστιο γιατί μέσα μου, που δεν το χωράει η ψυχή μου και σκίζει τη σάρκα μου. Μη νομίζεις, δεν με πειράζει που μαζεύω τα κομμάτια μου και λερώνω τα ρούχα μου με κόκκινο υγρό. 

με πειράζει αυτό το γαμημένο γιατί που δεν θα μου απαντήσεις ποτέ. που δεν παίρνει απάντηση αφού ποτέ δεν σκέφτηκες αρκετά τι πήγες να κάνεις. Αλλά με πνίγει γαμώτο σου. Με τρώει από μέσα κάθε γαμημένη μέρα, το γιατί. Τι στα κομμάτια έψαχνες σε μένα και έπρεπε να με διαλύσεις για να το βρεις. 

και ως πότε τελοσπάντων θα πρέπει να περνώ τα βράδια μου κλαίγοντας...

2 σχόλια:

Maria P. είπε...

Δεν υπάρχουν πολλά λόγια να πει κάποιος σε κάποιον την ώρα που βρίσκεται σε τόσο πόνο.
Είναι πολύ δύσκολο να χάνεις κάποιον που αγαπάς και να νιώθεις ότι σπάει η καρδιά σου στα δύο... Σχεδόν αβάσταχτο.
Αλλά θέλω να πιστεύω, πως καταλαγιάζει η θλίψη με τον καιρό και με τη δουλειά που κάνουν οι συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή, όταν το τραύμα κρυώσει λίγο και σκεφτόμαστε πάλι λίγο λογικά...
Καλό απόγευμα καλό μου και κουράγιο...

Φιλημένη μες τους Κινηματογράφους είπε...

Εγώ δν το πιστεύω. Αλλά αλήθεια το ελπίζω..