(Περι)μένω μόνη

Αυτές τις μέρες νιώθω σαν παρατηρητής στην ίδια μου τη ζωή. Κοιτάζω μια ανοιγμένη πληγή στο σώμα μου και βλέπω τη σάρκα μου να έχει σκιστει και το αίμα να τρέχει. Κατανοώ πως έχω πληγωθεί και περιμένω με αγωνία τον πόνο του σκισιματος, το τσουξιμο καθώς το ψηλαφίζω με άκρες των δακτύλων μου. Όμως δεν νιώθω τίποτα. Η αίσθηση του αίματος που τρέχει πάνω στο παγωμένο μου δέρμα με ανατριχιάζει και η θέα του είναι αποκρουστική. Ωστόσο δεν νιώθω το τραύμα μου, αν και βαθύ.

Κάπως έτσι περνάω αυτές τις μέρες, σαν να έχω καταπιεί μια γερή δόση από παυσίπονα και έχω μουδιάσει τα παντα μέσα μου.

Γελάω και με πλημμυρίζουν οι τύψεις και μια στάλα θυμός που πάλι πρέπει να συμβιβαστώ με χαρές που δεν με γεμίζουν.

Σε σκέφτομαι και δεν κουνιέται τίποτα μέσα μου. Λες και δεν ξέρουν ότι έφυγες, λες και έχω πιστέψει όσα είπες. Αλλά ποιον κοροϊδεύω.. Φυσικά και τα έχω πιστέψει. Ένα από τα παυσίπονα που έχω πάρει είναι αυτό της αναμονής. Της μικρής, απειροελάχιστης πιθανότητας να γυρίσεις. Περιμένω λοιπόν, και ας λέω κάθε πρωί στον εαυτό μου πως πρέπει να δει την αλήθεια. Μερικές φορές με πιάνουν κρίσεις αισιοδοξίας, ή και απελπισίας όπως το δει κανείς, και σκέφτομαι πως αν περιμένω και σου δώσω το χώρο σου και το χρόνο σου, θα τα βρεις με τον εαυτό σου και θα γυρίσεις. Αλλά πραγματικά, δεν είναι καθόλου πιθανό να γίνει κάτι τέτοιο και οι λόγοι είναι δύο.

Ο βασικότερος και αυτός που με πονάει πιο πολύ είναι το ότι συνειδητα δεν ήθελες να με έχεις δίπλα σου σε μια δύσκολη περίοδο στη ζωή σου σαν κι αυτή, κι αυτό όχι γιατί ήταν νωρίς. Είναι χαζό και υπεραπλουστευμένο να πιστέψω πως απλά δεν είχες ακόμα την οικειότητα να στηριχτείς σε μένα. Απλά δεν σου έδειξα ότι μπορώ να είμαι δίπλα σου. Οτι πέρα από την καλοπέραση μου και τα ραντεβού μας, νοιάζομαι και για σένα ως άνθρωπο. Κι αυτό είναι κάτι που δεν θα μου συγχωρέσω ποτέ.

Δεύτερον, λοιπόν, όπως συμβαίνει συνήθως ο βασικότερος λόγος που οι άνθρωποι βάζουν ένα τέλος είναι ένας: θάνατος. Αυτή η μαύρη, καταμαυρη λέξη με τρομοκρατεί διότι κατεδαφίζει οποιαδήποτε δικαιολογία / ιστορία / παρανοϊκή εκδοχή φτιάχνει το μυαλό και το attachment μου. Με αφήνει χωρίς μιλιά να σε κοιτάζω καθώς φεύγεις. Να μη μπορώ να πω τίποτα, διότι τίποτα δεν είναι αρκετό. Το ξέρω, γιατί έχω βρεθεί κ γω στη θέση σου. Πρόσφατα δυστυχώς. Αλλά τι σου λέω, εσύ έχεις περάσει στο πετσί σου φουρτούνες που εγώ ούτε στον ορίζοντα δεν τις είδα.

Αυτός ήταν κ ένας από τους λόγους που σε θαύμαζα. Το είχα πει και στο Γιάννη και στη Δέσποινα. Πως γίνεται να είναι ακόμα δυνατός, όρθιος, να είναι τόσο ζωντανός, τόσο λειτουργικός. Πως γίνεται να είναι τόσο σωστός, λες και δεν έχει χίλια χτυπήματα παντού. Μερικά ακόμα ανοιχτά..

Την πρώτη μέρα, εκείνη την υπέροχη, μαγική πρώτη μέρα, θυμάσαι τι σου είχα πει ?

ΓΙΑΤΊ ΤΌΣΟ ΜΙΣΟΣ ?

Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποιος θα μπορούσε να σου φέρεται τόσο σκαρτα, ενώ εγώ το μόνο που έβλεπα ήταν κάποιον που είχε νικήσει τη ζωή. Εκείνη τη μέρα είχα νιώσει τόση απεχθεια για τον κόσμο. Όπως μου συμβαίνει συνήθως όταν ακούω τέτοιες ιστορίες. Ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να τα σβήσω όλα αυτά που σε πονεσαν. Και υποτίθεται ήρθες εδώ για καλύτερα...

Τέλοσπαντων, αλλού ήθελα να καταλήξω.

Οι paranoid - insecure σκέψεις μου, επιτείθενται από την μέρα που μου έστειλες αυτό το απαίσιο μήνυμα. Και μου λένε πως τα έκανα μαντάρα, διέλυσα οτιδήποτε είχες δει σε μένα και σε έδιωξα μακριά μου. Έτσι όταν ήρθε η στιγμή να είμαι στα αλήθεια δίπλα σου, δεν μπορούσες καν να με δεις εκεί. Σε σκέφτομαι μόνο σου και σπάει η καρδιά μου. Σκέφτομαι τη συμπεριφορά μου και μετανιώνω, θυμωνω και αγανακτώ τον εαυτό μου.

Κι από την άλλη, σκέφτομαι, τι σημασία, τι παραμικρή διαφορά μπορούν να κάνουν όλα αυτά, μπροστά σε μια ζωή που χάθηκε. ΚΑΜΙΑ. Και μένω, ενώ θέλω να τρέξω προς εσένα κ να σε πάρω αγκαλιά, χωρίς να μιλήσουμε χωρίς τίποτα, να σε σφιξω μέχρι να δεις επιτέλους πως δεν είσαι μόνος σου. Μένω ακίνητη, απραγη, άχρηστη μπροστά... στα δυνατά σου λόγια που με διώχνουν μακριά σου.

Ίσως σε πίεσα πολύ, προσπαθώντας να σου δείξω πως είμαι δίπλα σου. Ίσως δεν κατάφερα τελικά ποτέ να στο δείξω. Όμως κι εγώ έτσι είμαι. Όταν δεν είμαι καλά διώχνω τους ανθρώπους μακριά, χωρίς λόγο. Και απλά περιμένω να γυρίσουν σε μένα κ να μου πουν όχι δεν φεύγω γιατί τώρα είμαστε μαζί, δεν θα σε αφήσω, θα είμαι εδώ. Και τελικά όταν μου περνάει γυρνώ πάλι κοντά τους. Αυτό είναι που χρειάζεσαι ? Θα γυρίσεις στα αλήθεια ή σε έδιωξα για πάντα ? Αν μπορούσα να σου μιλήσω μια τελευταία φορά θα σε ρωτούσα ένα πράγμα μόνο. Εγώ σε έδιωξα ή αλήθεια ήθελες να μείνεις μόνος ? Και αν μου έλεγες πάλι πως είμαι καλή και με θες και δεν φταίω, απλά θα ήξερα ότι είναι ψέμα. 

Νομίζω πως τα παυσίπονα μου σβήνουν σιγά σιγά. Νιώθω τον πόνο και την απόρριψη και μια φωνή μου φωνάζει συνεχώς πως όλα αυτά ήταν απλά η δικαιολογία για να φύγεις. Δεν θα γυρίσεις ποτέ. Βαρέθηκες / μετάνιωσες / άλλαξες γνώμη / βιάστηκες / θύμωσες / ξενέρωσες / σε έδιωξα.. και όλα τελείωσαν πριν καν αρχίσουν.

Φοβάμαι να το πω αλλά δν μπορώ πια να το παλεψω.. Ήσουν πολύ καλός για να είσαι αληθινός. Όλο αυτό έμοιαζε με ένα παραμύθι τόσο εύκολο και τόσο όμορφο, που έπρεπε κάποια στιγμή, να τελειώσει. Η χαρά και οι στιγμές που μου έδωσες, αν και μετρημένες στα δάχτυλα ήταν χρυσός.

Η καραμέλα όμως που με κρατάει σε καταστολή τόσες μέρες έχει αρχίσει να χάνει τη γεύση της. Βρήκες άλλη / ξενέρωσες και οι συγκυρίες σου επέτρεψαν να με απομακρύνεις / κατάφερα να σε πιέσω τόσο που με απεχθάνεσαι πια, αυτά είναι τα πιθανά σενάρια σήμερα. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι όλα τα παραπάνω και όχι απλώς ένα. Πάντως στο αναγνωρίζω. Είναι πολύ έξυπνο και ευγενικό εκ μέρους σου που με απομάκρυνες έτσι. Δεν το έκανες με θυμό, μου πέταξες τη βόμβα ώστε να μην μπορώ να πω / κάνω τίποτα και έφυγες κύριος, χωρίς καν να κοιτάξεις πίσω.

Σκέφτομαι πως δεν έχω να χάσω κάτι αν περιμένω. Στην τελική, μέχρι να μου περάσεις, στο περίμενε θα είμαι. Οπότε μη νομίζεις πως η σιωπηλή σου έξοδος έκανε καμία διαφορά για μένα. Από την άλλη αν περιμένω, αν αφήσω το μυαλό μου να μας σκέφτεται μαζί, να ξαναπαίζει σαν φιλμακι την ημέρα εκείνη που σε γνώρισα, και να κάνει όνειρα για το πως θα μπορούσαμε να είμαστε, τότε κάποια στιγμή θα το πιστέψω. Τα όνειρα θα αρχίσουν να γίνονται ανάγκη κάθε φορά που θα ξαπλώνω το βράδυ, και εσύ θα γίνεις ο προορισμός για ένα τρένο που δεν κάνει στάσεις.

Και πες, ότι πάλι όπως κάθε φορά εγώ κάθομαι στα σκαλοπάτια και περιμένω να ακούσω ένα κλειδί στην πόρτα. Ως πότε? Όσο με ξέρω, είμαι ικανή να δώσω μια ημερομηνία στην εαυτό μου και μετά απλά να την μεταθέτω, παρατείνοντας το αναπόφευκτο.
Και στο κάτω κάτω σκέφτομαι, δεν μου είπες ποτέ περίμενε. Ήθελες να μείνεις μόνος. Μόνος, εννοώντας χωρίς εμένα. Ελπίζω τουλάχιστον να είσαι καλύτερα. Να γελάς όπως εκείνη τη μέρα μαζί μου και μην χάσεις ούτε λίγη από τη ζωή που είχες μέσα σου. 

New year's resolution λοιπόν, να πείσω το μυαλό μου όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πως όλα τελείωσαν.