Μαριονέτες στο θέατρο του παραλόγου

Κανείς δεν με γεμίζει. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους, αλήθεια. Τους σιχαίνομαι, τους φοβάμαι και τους λυπάμαι. Είναι όλοι τους φεύτικοι. Δεν αγαπούν, δεν νοιάζονται. Μόνο ψάχνουν μια αγκαλιά να χωθούν για να περάσει το βράδυ, ένα θύμα να του φορτώσουν τα λάθη τους, κάποιον ανυποψίαστο να τον κλείσουν στη φυλακή τους. Οι άνθρωποι είναι κακοί και εφήμεροι. Είναι ανόητοι και ενώ συνεχώς γκρινιάζουν για τον πόνο τους, στην ουσία αυτός τους θρέφει. Δεν θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν να ζήσουν μια ζωή μέσα στη μιζέρια, έρμαια της μοίρας τους και να έχουν κάποιον να κατηγορούν για όλα τα άσχημα που ζουν. Οι άνθρωποι είναι τέρατα, έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Δεν πρέπει να τους πιστεύεις, ούτε να τους εμπιστεύεσαι. Κανείς, μα κάνεις, στο τέλος της ημέρας δεν θα σκεφτεί εσένα πριν από τον εαυτό του. Οι άνθρωποι είναι εγωιστές και επικίνδυνοι. Δεν πρέπει να τους κρατάς πάνω από ένα βράδυ. Δεν πρέπει να δένεσαι. Όλα αυτά είναι κόλπα, είναι δικαιολογίες για να μπορέσουν να σε πονέσουν κι άλλο. Τα δικαιώματα που τους δίνεις θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίων σου. Γιατί δεν σέβονται, δεν νιώθουν στοργή, δεν νιώθουν τίποτα. Και αυτοί που θα σου κάνουν το μεγαλύτερο κακό είναι αυτοί που έχεις βάλει μέσα σου. Θα σε καταστρέψουν από μέσα προς τα έξω. Και όσο σου τρώνε τη σάρκα και χαμογελανε με το αίμα σου γύρω από τα χείλη τους, θα σου ψιθυριζουν "σ'αγαπώ".