My signature move

Πάντα μου άρεσε να γράφω, ήταν πιο εύκολο να βλέπω τον κόσμο μέσα από λέξεις και νοήματα που έδινα εγώ. Αλλιώς μου φαινόταν σκληρός και αδιάφορος. Κάποτε σου άρεσε και σένα. Κάποτε χαμογελούσες και μου έδινες δύναμη και έμπνευση να γράφω περισσότερο. Δεν πίστευα άλλωστε πως τα κείμενα μου προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο αλλά εσύ επέμενες. Έγραφα για μένα και για κανέναν άλλον. Μέχρι τη στιγμή που έγραφα πια μονάχα για σένα.. δηλητηρίασες ό,τι όμορφο έβλεπα στις λέξεις και με έκανες να τις φοβάμαι. Κάθε λέξη που πληκτρολογούσα ήταν μια βαθιά ανάσα και κάθε κείμενο σαν μια αταξία που κάνει ένα παιδί περιμένοντας να το μαλώσουν. Πέρασε καιρός και αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορώ πια να βρω καταφύγιο στις λέξεις παρά φοβάμαι μέχρι και να σκεφτώ να γράψω κάτι. Καθώς μπαίνουν οι λέξεις τώρα η μία δίπλα από την άλλη , οι ανάσες μου βαραίνουν και νιώθω έναν πόνο στο στήθος. Οι λέξεις μου , οι φίλοι μου που πάντα με βοηθούσαν και έπαιρναν από μέσα μου όλα τα βάρη , δεν είναι πια δικές μου. Μου έκλεψες ό,τι πιο όμορφο είχα φτιάξει. Πως με βάζεις να διαλέξω? Χαλάλι. Στο τέλος δεν είχε σημασία. Έδιωξες από δίπλα μου ό,τι αγαπούσα και έπειτα έφυγες και συ. Και γω θυσίασα τις λέξεις μου για να σε φέρω πίσω. Δεν με ένοιαζε τίποτα πια. Κι όμως πάλι με αρνήθηκες. Και μια και δυο και τρεις φορές. Δεν έχει νόημα πια, μου είπες. Μα εγώ πάντα έβρισκα το νόημα στις λέξεις. Το έφτιαχνα μόνη μου. Δεν είσαι όμως πια εδώ και γω κουράστηκα να σου εξηγώ.

"Θέλω να γράψω για μένα τώρα."