Vanity

Ένιωσα να πέφτει πάνω μου ενα βουνό. Έβλεπα τους ανθρώπους στο μετρό σκυμμενους θλιμμένους και ήθελα να κλαψω. Ήθελα να τους πάρω αγκαλιά και να τους πω συγγνώμη!!! Να ουρλιάξω συγγνώμη που δεν θα μπορέσω ποτέ να απαλύνω τον πόνο τους. Που αυτή η εδώ η ζωή είναι τόσο χάλια και τόσο άδικη και εγώ με όσα πτυχία και να πάρω, όσες προσεγγισεις και να δοκιμάσω πάλι όλα θα είναι σκατα. Ίσως να καταφέρω να βάλω λίγο γκρι στο απόλυτο μαύρο αλλά ως εκεί. Μερικές φορές ούτε καν αυτό!!! Ανέβηκα τις κυλιωμενες και ένιωθα τα μάτια μου να βουρκώνουν. Ήταν πολύ.. Παρά πολύ για μένα. Και μετά ήθελα να κλαψω και για τα δικά μου. ΕΊΝΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΜΑΤΑΙΑ. Δεν το αντέχω άλλο. 

Δεν ξέρω τι φταίει σήμερα και νιώθω τον κόσμο τόσο ψυχρό. Θα έλεγε κανείς πως είναι άδικο στη γιορτή μου να θέλω απλά να κλειστώ σε ένα δωμάτιο και να κλαίω. Ή τουλάχιστον θα περίμενα τη στοιχειώδη ευγένεια να δεχθούν να έρθουν για ένα ποτό. Ένα γαμημένο ποτό. Αλλά ναι μωρέ θα κανονίσουμε άλλη φορά. 

Και ίσως από όλους όσους σήμερα με ξέχασαν πιο πολύ με πόνεσες εσύ γιαγιά. Δεν χτύπησε σήμερα το τηλέφωνο από σένα να μου μιλάς για 10 λεπτά λέγοντας ευχές και μοιράζοντας αγάπη. Ίσως αυτό χρειαζόμουν σήμερα για να νιώσω πιο ζεστό τον κοσμο.