Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

Διακοπές 1ο μέρος : Ο 18χρονος χωριάτης από τον Έβρο.

Η φάση ξεκίνησε με αλκοόλ. Μάγκας, αντράκι, να καπνίζει με όλο το χέρι. Ούτε καν με πουκάμισο. Κοντομάνικο, κόκκινο μπλουζάκι και τζινάκι. Όλα τελείωσαν όταν ένιωσα την μυρωδιά του καπνού του στο πρόσωπο μου καθώς μου μιλούσε. Σκλαβώθηκα. Τον ξεψάχνισα. Γοητευτικός ως το κόκκαλο με αυθεντική χωριατήλα. Αυτήν με τους κοιλιακούς και τις γραμμώσεις. Βαριόμουν τόσο τις ανούσιες ερωτήσεις και απαντήσεις που αναγκαζόμασταν να ανταλλάξουμε. Προσπαθούσα εγώ το ανασφαλές να κάνω κίνηση χωρίς να προσβάλω την παιδική του αθωότητα. Περνιέται για καλό παιδί και εργατικό. Αλλά είναι παιδί. Δεν ξέρει να σου ζητήσει τηλέφωνο πόσο μάλλον να απαντήσει στα μηνύματα που στέλνεις. Και ύστερα ήθελα να τον βάλω σε μια γωνία και να τον φιλάω μέχρι να μην έχω ανάσα. Τόσο τρελή με έκανε, αυτός και το ποτό που δεν με κέρασε. Ας μην μιλήσω για χορό. Έψαχνε την έμπνευση σε άσματα του Παντελίδη αγνοώντας το γεγονός ότι είναι σε club. Βαρέθηκε τόσο που πρότεινε συγκατοίκηση, για μια μόνο νύχτα. Δύο τα λάθη στην πρόταση του λοιπόν. Και αφού αδυνατούσε να κατανοήσει γιατί δν τον ακολούθησα μου εξέθεσε το κοντράτο: "Αν δεν κοιμηθείς μαζί μου δεν θα σε φιλήσω". Κι εγώ πέθαινα να πάρω λίγη γεύση από τον καπνό του. Δεν μπορούσα να μην τον αγγίζω με κάθε ευκαιρία. Ολόκληρη η σωματική διάλεκτος φώναζε: "σε θέλω!". Και εκείνος δεν μου έδινε τίποτα, δεν διεκδικούσε τίποτα. Μου ψιθύρισαν κάτι στόματα πως με περίμενε όλο το βράδυ και πήρα λίγο θάρρος. Τον ακολούθησα στην τουαλέτα. Η συνέχεια άγγιζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Προσπαθούσα να επιχειρηματολογήσω επί της άρνησης μου να κοιμηθώ με κάποιον που μόλις γνώρισα. Γιατί όχι, ήταν η απάντηση του. Αρνιόταν οποιαδήποτε επαφή αν δεν συμφωνούσα να μείνω μαζί του το βράδυ. Δυστυχώς, του ξεκαθάρισα πως τέτοιες κοπέλες είναι μιλούνια αλλά χωρίς να συμπεριλαμβάνομαι εγώ. Αν και αρνήθηκε οποίαδηποτε συσχέτιση. Μιλήσαμε, μιλήσαμε, λιώσαμε τις λέξεις. Γιατί δν μου μιλάς, τον ρώτησα γυρίζοντας προς εκείνον το κεφάλι μου και μειώνοντας την απόσταση μεταξύ μας. Ο καπνός του μου απάντησε ξανά. Τρελάθηκα. Ήθελα τόσο απελπιστικά πολύ να τον φιλήσω. Μέχρι που σκέφτηκα πως θα ήταν μαζί του. Το σώμα μου έτρεμε. Έπαιζε μαζί μου, με πλησιάζε τόσο ώστε να με αγγίζει η ανάσα του και με συμβούλευε: "Σκέψου το". Όπως το παιδί ζητά από τη μαμά του ένα απαγορευμένο γλειφιτζούρι. Σαν να έχει ελπίδα. Όχι και πάλι όχι στις κινήσεις μου.
Ανίδεη. Το διαλύσαμε και με έτρωγε το απωθημένο. Πόσο τρελή είμαι. Κι όμως στην επόμενη προσπάθεια μου πέταξε την απόρριψη και την ματαίωση κατάμουτρα. Το παιδί βαρέθηκε να παίζει και η δική μου εξιδανίκευση καταστράφηκε.
Σαγηνευτικός, ωραίος, είχε τρυπώσει σε όλες τις φαντασιώσεις μου αλλά δεν έπαυε να είναι ένας χωριάτης.
Καποιος που θα σε χτυπήσει όταν έχεις πέσει και θα σε αφήσει με τη φράση: Ποτέ δεν είχα ενδιαφέρον για σένα.

2 σχόλια:

CineFre@k είπε...

Επρεπε να τον στριμωξεις στην τουαλετα,να του παρεις ολο του το ειναι κι υστερα να φυγεις χωρις τηλεφωνο,χωρις υποσχεσεις, μονο με ελευθερια..και μερικα καρβελια χωριατικο ψωμι ^ο)

Φιλημένη μες τους Κινηματογράφους είπε...

Κρίμα τόσοι κοιλιακοί. Ήμουν πολύ καλή μαζί του. Άλλη φορά κατευθείαν βιασμός και ποτέ ξανά με μικρότερο.