εύθραυστον

Οι σκέψεις είχαν σκοτεινιάσει το πρόσωπο του και ο καπνός απ'το τσιγάρο θόλωνε την εικόνα του. Έμοιαζε σαν ένα παλιό μαύρο, ασύμμετρο και μυστήριο έργο τέχνης. Αν τον παρακολουθούσες για πολλή ώρα μπορούσες να διακρίνεις μικρές ιστορίες χαραγμένες πάνω του. Μια γυναίκα που δεν ήξερε τι θα πει "αγάπη", δύο παιδιά χαμένα σε όνειρα από νεραϊδόχορτο και αλητεία , ένας άνδρας που έψαχνε τον λόγο, ένα ζευγάρι άπληστο και πληγωμένο, ένα αγόρι που δεν είχε μάθει να κλαίει. Ιστορίες που δεν θα χώραγε ούτε το πιο μεγάλο βιβλίο, ούτε θα τις άντεχε το πιο δυνατό μυαλό. Το δικό του μυαλό ακόμα δεν είχε αποφασίσει αν άντεχε ή όχι. Μήπως είχε και επιλογή?

Παρόλαυτα η δική του ιστορία δεν φαινόταν πουθενά. Είτε κοιτούσες στα μάτια, είτε στους μαύρους κύκλους, είτε στα χείλη, είτε άκουγες τα γέλια ή τις ανάσες που άφηνε που και που να του ξεφύγουν. Κομμάτια άλλων συμπληρώνουν το παζλ της εικόνας που κρύβει οτιδήποτε δικό του. Κάθε μέρα μπαίνουν κι'άλλα κι'άλλα κομμάτια. Τον κοιτάς μα δεν τον βλέπεις.

"Όμορφος", είναι μια τόσο μικρή και απλή λέξη. Δεν υπάρχει τίποτα απλό πάνω του. Όλα είναι αποτέλεσμα ενός μεγάλου σχεδίου που έχει συνθέσει προσέχοντας ακόμα και την απειροελάχιστη λεπτομέρεια. 

Είναι τόσο ήρεμος,σαν την πιο απαλή νηνεμία. Τόσο συγκρατημένος και οριοθετημένος. Τα όρια του τον καθορίζουν. Μπορεί μέσα του να ξεσπά τρικυμία, αλλά δεν το δεις ποτέ. Ακόμα κι αν τα κύματα χτυπούν τους βράχους του. Ακόμα και αν βυθίζουν ολόκληρα καράβια.

Ψάχνω μια λέξη που να μπορεί να χωρέσει μέσα της όλη την ύπαρξη του. Δεν βρίσκω. Άνθρωποι που κάνουν το αχανές του κόσμου μας να φαίνεται μικροπρεπές,όπως εκείνος, δεν χωρούν σε γράμματα.