Είπα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και να μην σκέφτομαι για λίγο. Πήρα το βιβλίο και ξεκίνησα να διαβάζω με λαχτάρα παρόλο που οι εξελίξεις μου ήταν οικείες. Μετά τις πρώτες σελίδες που είναι πάντα οι αγαπημένες μου, οι λέξεις με πονούσαν σαν οξύ σε ανοιχτή πληγή. Η κηδεία, ο θάνατος, η απώλεια είναι όλα πολύ γνώριμα. Δεν μπόρεσα να συνεχίσω πολύ. Οι σελίδες μου επιτίθονταν. Έκλεισα το βιβλίο λίγο πριν τα μάτια μου με μαρτυρήσουν και το άφησα πάλι στο κομοδίνο μου. Ευτυχώς η νύστα μου κυριαρχεί, νωθεύει τα αισθήματα και τις σκέψεις μου και με ανακουφίζει ελαφρώς.
Καθώς λοιπόν τα γράφω αυτά συνειδητοποιώ πως χάρηκα με τον πόνο μου. Ένιωσα πιο καλά με τον εαυτό μου που πόνεσε στην ανάμνηση της απώλειας γιατί νιώθω ότι δεν έχω πονέσει αρκετά. Δεν θέλω να χάσω αυτόν τον πόνο γιατί μετά θα χάσω και εσένα. Θέλω να με πιέσω να πονέσω κι άλλο.
3 σχόλια:
οι λέξεις μόνο μπορούν να με σώσουν πια.
σας ευχομαι μια όμορφη νύχτα.
Το πρόβλημα ξεκινά όταν μπορείς αλλά δεν θέλεις να ξεχάσεις τον άλλον.
Πόνεσε μέχρι να μην αντέχεις άλλο,
μετά αβίαστα θα προχωρήσεις.
Έτσι μου έχουν πει.
μπορεί.
Δημοσίευση σχολίου