Γουστάρεις?

Αν στενοχωρήθηκα? Ναι, αλλά δεν ξέρω ακόμα ακριβώς το γιατί. Αυτά που ξέρω είναι ότι είχα σκεφτεί τα αθώα ψεματακια που θα έλεγα για να πάω να τον δω, και με κάθε μήνυμα του, ακόμα και χαζό, χαμογελούσα. Αφελές εκ μέρους μου αφού ήξερα από την αρχή τις προθέσεις του. Ώσπου έφτασε η στιγμή της αλήθειας και έπρεπε να πετάξω το προσωπείο της αδιάφορης που με τόσο κόπο διατηρούσα και να τα βγάλω όλα στη φόρα. Γουστάρεις, με ρωτάει και του απαντάω όσο πιο ειλικρινά μπορώ. "Αν σου έλεγα όχι θα ήταν ψέμα".

Κάτι που πρέπει να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου κάθε μέρα.

Έχει στ'αληθεια νόημα να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που δεν σε ξέρουν ? Που τους κρύβεις κομμάτια επειδή νομίζεις ότι δεν μπορούν να τα δεχθούν ? Κι αν δεν μπορούν τότε γιατί αξίζουν να είναι δίπλα σου ? Είναι τρομακτικό ναι,η ιδέα ότι μπορεί να σταματήσεις να κρύβεσαι και ξαφνικά όλοι να απομακρυνθουν. Αλλά στο κάτω κάτω, πόσο να κρατήσει μια σχέση που βασίζεται σε έναν φανταστικό εαυτό. Σε ένα ιδανικό υπερεγω που θα σε φτιάχνει κάθε φορά ανάλογα με το τι θέλει ο καθένας. Δεν είσαι εσύ αυτή. Και αν δεν αρχίσεις να μιλάς δεν θα βρεις ποτέ ποια είσαι, και σίγουρα δεν θα βρεις αυτούς που πρέπει να είναι Δίπλα σου. 

Φιλίες άδειες

Περάσαμε μερικές μέρες εξαιρετικά κοντά. Απέναντι σε ένα τραπέζι να μου λες ότι "δέθηκες πολύ αυτή τη φορά, τι να κάνουμε" και γω να σε ειρωνεύομαι πως δεν το δείχνεις. Ξέρω ότι το εννοείς, για τα δεδομένα σου φυσικά, και πριν λίγους μήνες αυτή η πρόταση θα με κρατούσε ξύπνια για μέρες. Όμως όχι τώρα. Όχι πια. Έμαθα πως στην πραγματικότητα απλά σκοτώνουμε το χρόνο μας. Θέλω να με σκέφτεσαι, μου λες και μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Πραγματικά δεν γίνεται να μη βλέπεις όσα σου έχω δώσει.
Ανυποψίαστη στην κρίση δοτικότητας που σε έχει πιασει, σ'ακούω να μου λες "μου έλειψες πολύ" καθώς μου τσιμπάς το μάγουλο και δεν προλαβαίνω να κρύψω το ύφος απορίας στο πρόσωπο μου. Σου έλειψα? Με αγγίζεις? Τι συμβαίνει? Ξαφνικά απέκτησες αισθήματα? Απορώ με τον εαυτό μου, ετοιμάζομαι να νιώσω αυτό το τσίμπημα στο στήθος και να χαμογελάσω πλατιά. Δεν έρχεται όμως. Δεν με "αγγίζεις" πια. Ίσως ξέφτισε η μπογιά σου. Δεν μπορώ πια να πειστώ πως η σχέση μας είναι αληθινή, ούτε καν πως προσφέρουμε κάτι ο ένας στον άλλον. Είσαι απλά το +1 άτομο για να βγει φθηνότερο το  μπουκάλι και για να γεμίσω το απόγευμα που έμεινε άδειο. Κι όμως παρά την πλήρη απάθεια μου συνεχίζεις όλο το βράδυ να παίζεις με τα μαλλιά μου, να μου χαμογελάς και να μου τσιμπάς τα μάγουλα. ( έπρεπε να είναι τσίμπημα στα μάγουλα έτσι? ) Ξανά και ξανά και ξανά. Όλο το βράδυ. Ούτε καν αποτραβιέσαι στις - λίγες - προσπάθειες μου να φανώ και γω στοργική.
Περνάνε λίγες μέρες και σε μια συζήτηση με τη Χριστίνα, συνειδητοποιώ τι μου είπες και το προσπέρασα. " Την θεωρώ τόσο δικό μου άνθρωπο που ανησυχώ πολύ, ανησυχώ γενικά γιαυτη την κοπέλα "
ΤΟΣΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΆΝΘΡΩΠΟ??? Την κοπέλα που σε γράφει κάθε τόσο και σε θυμάται όταν δεν έχει με ποιον να βγει ?? Που κανονίζετε και δεν έρχεται ποτέ ??? Τι ακριβώς σε έχει κάνει να νιώθεις κοντά της ? Το ότι σου λέει με ποιους πηδιεται, ποιος την γουστάρει, πόσους πήρε μέσα σε ένα βράδυ ή το γεγονός ότι δίπλα από την λέξη αναβλητικότητα στα βιβλία έχει τη φάτσα της.
Θυμωνω όλο και περισσότερο με αυτή τη πρόταση σου και τότε θυμάμαι μια κουβέντα που είχαμε πριν καιρό και όλα βγάζουν νόημα. Σε είχα ρωτήσει ποιους θεωρείς κοντινους σου ανθρώπους και μου είχες απαντήσει το θεϊκό " αυτούς που βγαίνουμε και περνάμε καλά ". Σου είχα πει πως οι άνθρωποι που είναι κοντά σου είναι κάτι περισσότερο από αυτό αλλά με κοίταζες με απορία.

Τώρα καταλαβαίνω. Τώρα όλα εξηγούνται. Εγώ θυμωνω και στενοχωριέμαι επειδή εσύ δν μου δίνεις τίποτα και δεν εκτιμάς και όσα σου δίνω αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορείς να τα δεις. Δεν μπορείς να κάνεις σχέση, να δεσμευτεις. Και δεν εννοώ ερωτικά. Άλλωστε είμαστε "φίλοι". Δεν πιστεύω ότι μπορείς να κάνεις κανενός είδους σχέση. Ίσως όταν νόμιζα πως σε γούσταρα να ήταν απλά η απελπισμένη ανάγκη μου να πάρω κάτι περισσότερο από εσένα. Το οτιδήποτε.

Και έτσι, μια "φιλία" χρόνων καταλήγει στο τίποτα. Σαν μια άδεια φούσκα, δεν έχει νόημα, ούτε περιεχόμενο. Τυπικά σε νοιάζομαι και με νοιάζεσαι αλλά δεν θα προχωρήσουμε ποτέ παρακάτω. Δεν εννοώ ερωτικά και πάλι, αλλά όλες οι σχέσεις με τον χρόνο εξελίσσονται. Η δική μας έχει φτάσει στο απώγειο της. Δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ σε κάτι περισσότερο. Δεν δίνουμε κάτι πια ο ένας στον άλλον, ακριβώς όπως έλεγε και κάποιος άλλος πρόσφατα. Και συνειδητοποιώ τώρα πως ακόμα και ένας τσακωμός θα ήταν καλύτερος από αυτό. Από την ανυπαρξία, το τίποτα που υπάρχει ανάμεσα μας αυτή τη στιγμή.

Πόσο λυπηρό να μη μπορείς να δεθείς. Πόσο άδικο που τόσο καιρό νόμιζα πως εγώ δν το άξιζα και στενοχωριόμουν. Δεν θα σε έχω ποτέ...

ασφάλεια καταραμένη

Όλα όσα ένιωθα ήταν πολύ μεγάλα και πολύ αληθινά για να κρατήσουν.
Μερικές φορές πιστεύω πως αυτός ο κόσμος δεν χωρά την ευτυχία.
Άδειο σπίτι, με δύο τρια έπιπλα - ίσα ίσα να ξεκουράζει μια σάρκα
και κάτι τοίχους κάτασπρους, μέχρι και κάγκελα στα παράθυρα.
Δεν χώρεσε όμως.
Έφυγε με τον καπνό σου από το μισάνοιχτο παράθυρο που άφησες για να μπει αέρας.
Τι τον ήθελες?
Γέμισε αέρα το σπίτι και δεν είχε μέσα στους τοίχους του δυο πνευμόνια να τον ρουφήξουν.

nothing remains then but the recollection of a pleasure, or the luxury of a regret

απελπισία

Υπάρχουν λόγια για ό,τι έγινε? Νομίζω είναι από τις φορές που απλά στέκεσαι παγωμένος και γεμάτος απογοήτευση και τρόμο και απέραντη θλίψη και συμπόνια. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μας ξεπερνούν σαν είδος. Το ανθρώπινο είδος έχει αποτύχει και το Παρίσι, η Βηρυτός, η Βαγδάτη ( και φυσικά τα προηγούμενα χρόνια ύπαρξης μας) είναι η απόδειξη. Θα ήθελα να πω πως είμαι θυμωμένη με τον Θεό. Πως αν ήμουν στη θέση του  και παρακολουθούσα τόσα χρόνια το έργο μου κάποια στιγμή, ίσως τώρα είναι η κατάλληλη ώρα, θα αποφάσιζα πως απέτυχα και θα πατούσα το restart. Δεν μπορώ να φανταστώ οντότητα ή ο,τι τελοσπάντων πιστεύετε ότι ζει στον ουρανό και μας κοιτάζει , που θα έβλεπε τέτοιο κακό και δεν θα το σταματούσε. Αλλά όχι θα μου πεις, ο Θεός δεν φταίει. ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ! Όπως έγραψε κ ένας φίλος, είναι τουλάχιστον τραγικό και ειδεχθές το γεγονός πως αυτός ο φτιαχτός θεός έχει τη δύναμη να πάρει τόσες ζωές. Και θα μου πεις, γιατί κατηγορείς αυτό που δεν υπάρχει. Στην ουσία, εννοείται φταίνε οι άνθρωποι που αποφάσισαν  μια μέρα πως οι ζωές όλων τών υπόλοιπων ανθρώπων δεν άξιζαν τίποτα παραπάνω από μια σφαίρα, ή και δύο. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν λιώσει το μυαλό τους με το φανατισμό και την θρησκεία. Πόσο άστειο που ακόμα, ακόμα και τώρα μέσα στους δρόμους που σκότωσαν ανθρώπους εν ψυχρώ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ, ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΟ ΚΑΚΌ ΑΥΤΟΎ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΎ. Και τι? Φταίνε οι μουσουλμάνοι αλλά ο δικός σας Θεός είναι καλός? ΟΧΙ!!! Είναι τόσο γελοίες οι ιστοριούλες που έχετε στο κεφάλι σας. Αλλά πρέπει να σας πει ο θεός να αγαπάτε και να μην αληλλοσκοτώνεστε για να το καταλάβετε?
Αλλά έτσι είναι, η θρησκεία θα σας πηγαίνει όπου θέλει, θα σας κάνει να πιστέυετε ότι θέλουν αυτοί που την κρατάνε ακόμα ζωντανή και μετα θα σας σκοτώνουν κιόλας για να μη ξεχνιόμαστε και δεν έχουμε λογους  να προσευχηθούμε.
Στην πραγματικότητα νιώθω απελπισία. Ξέρω πως δεν είστε μόνο εσείς τα πρόβατα της εκκλησίας που κρατάτε το θεσμό. Είναι κ άλλοι, πιο μεγάλοι , πιο ψηλά που έχουν σοβαρότερους λόγους από την ευλογία του παππά.
Με εξοργίζει που πιστεύετε πως υπαρχει κ άλλη ζωή. Πως αυτοί οι άνθρωποι που πέθαναν θα πάνε στον παράδεισο και θα "υπάρχουν". ΟΧΙ, ΑΠΛΆ ΘΑ ΣΑΠΙΣΟΥΝ. Θα γεμίσουν χώμα και δάκρυα αυτών που θα μείνουν πίσω. ΤΕΛΟΣ. Γιατί δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι δεν έχει άλλο. ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΤΌΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ??? Γιατί άφηνετε αυτή τη ζωή να περάσει και δέχεστε τόσους θανάτους???? ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΓΑΜΩ. ΤΕΛΟΣ. ΔΕΝ ΓΥΡΝΑΝΕ.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΤΗ ΣΑΣ. ΔΕΝ ΖΕΙΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

υπάρχεις ακόμα.

δεν θα σε νικήσει ποτέ η λήθη,

αν θες να μάθεις τι σκέφτομαι όταν σε κοιτώ.

2ο ραντεβού

Με φιλάει στο μάγουλο και απολογείται για την αργοπορία. Μου εξομολογείται πως για να έρθει πιο γρήγορα, έφαγε τα δύο από τα τρία σουβλάκια. Η αλήθεια είναι τον αγαπώ λίγο περισσότερο μετά από αυτό.
Σήμερα είναι στην τρίχα. Με το μαλλί φτιαγμένο και το πουκάμισο να διαγραφεί τα μπράτσα και τη πλάτη του.
Οι κινήσεις μου είναι απελπισμένες, θέλω να τον αγγίξω χωρίς να τον ακουμπήσω. Χωρίς να δώσω δικαίωμα.
Απορώ με τον εαυτό μου. Έχω κρατήσει χαρακτήρα απλά επειδή δεν σταματά να είναι κάφρος και μου υπενθυμίζει το γιατί. Αν δεν ήταν τόσο ο εαυτός του τώρα θα τα είχαμε χαλαρά.
Με αποχαιρετά τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τη μέση μου και με φιλά στο μάγουλο ξανά. Απομακρύνεται διστακτικά και μοιάζει σαν να θέλει να πει κάτι που δεν μπορεί. Ξεκινά μια ανούσια κουβέντα για να καθυστερήσει το αναπόφευκτο.
Ξέρω, θέλω να του πω, και γω το ίδιο σκέφτομαι. Αλλά δεν λέω τίποτα. Τελικά χωριζόμαστε και εγώ περπατώ μέχρι το μετρό με ένα χαμόγελο που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατήσω. Αυτό το ηλίθιο, βαθύ χαμόγελο που το νιώθεις μέχρι την καρδιά σου. Ανησυχώ για λίγο και μετά αφήνομαι να με παρασύρει.

 Το ίδιο χαμόγελο που είχα κάποτε, μετά και πριν την ομάδα. Το ίδιο χαμόγελο που σχηματιζα με κάθε μήνυμα της, και κάθε πείραγμα του.  Το ίδιο χαμόγελο που είχα κάθε φορά που μιλούσα για την ομάδα.
 Είναι σχεδόν απίστευτο πως δεν νιώθω πια τίποτα όταν μπαίνω στο μετρό και κατευθύνομαι προς τα εκεί. Εγώ που σκεφτόμουν την Κυριακή από το ίδιο  βράδυ της, στις 12:01. Εγώ που μιλούσα για την ομάδα και ελαμπαν τα μάτια μου. Τώρα δεν νιώθω τίποτα. Δεν ανυπομονώ για την Κυριακή. Δεν νιώθω ασφάλεια στο μικρό σαλονέτο. Νιώθω ξένη, νιώθω άγχος.
 αλλά κάποια στιγμή θα γινόταν κ αυτό σωστά ? 

Γιατί το λες αυτό με ρωτάει ανησυχα,σε παρακαλώ μη το λες αυτό. Πες μου τι σε ενοχλεί. 
Εγώ με ενοχλώ, της απαντώ. Και τα μάτια μου βουλιάζουν στα δάκρυα. 
Δεν με θέλω άλλο. Βαρέθηκα. Προσπαθώ να κάνω νέες παρέες συνέχεια γιατί δεν αντέχω τη δική μου παρέα. Δεν αντέχω τον εαυτό μου. Δεν τον θέλω άλλο. Πάρτε τον πια. Θέλω να αλλάξω, να γίνω κάποια άλλη. Σε παρακαλώ. Βοηθα με..
Όλα αυτά τα βιβλία δεν σου λένε τι να κάνεις το βράδυ που σε τρώνε οι σκέψεις σου.
Δεν με θέλω άλλο. 

ξανα

Χρειάζεται να το πω? Όχι, νομίζω όλοι το ξέρουμε πια.

Νούμερο 69

Εφόσον αυτή είναι η ανάρτηση νούμερο 69 θα έχει σεξουαλικό περιεχόμενο. Γιατί έτσι.
Καθόμασταν αντικριστά στο τραπέζι και με κοίταζε με ένα βλέμμα που ήθελε να με καταβροχθίσει.  Ήξερα τι σκεφτόταν, ήξερα τι ήθελε και τι ήθελα και γω. 
Σου έχω μιλήσει ποτέ πρόστυχα, με ρωτάει. 
Εγώ παγώνω, ανακάθομαι στη θέση μου και χαμογελώ αμήχανα. 
Όχι, του απαντάω, και δεν θα το ήθελα σε παρακαλώ. 
Συνεχίζει να με κοιτάει, να καρφώνει τα μάτια του στα δικά μου και γω δεν αντέχω και χαμηλώνω το βλέμμα μου. 
Γιατί με κοιτάς έτσι, ρωτάω. Γνωρίζω όμως την απάντηση. Κουνάει το κεφάλι και αποφεύγει την ερώτηση μου. 
Προσπαθώ να αλλάξω θέμα και τον παρασέρνω τελικά. Όμως τα μάτια του με καίνε, με κοιτάζουν και τα νιώθω να καρφώνονται μέχρι μέσα στο μυαλό μου. Αυτό το διαπεραστικό, βρώμικο βλέμμα. Ήξερα ότι με κοίταζε και δεν μας έβλεπε όπως ήμασταν, αλλά όπως θα ήθελε να ήμασταν.  
Να σε ρωτήσω κάτι, μου λέει ακόμα με το βλέμμα του καρφωμένο στο δικό μου. 
Ναι,απαντώ με μισή καρδιά. Ξέρω ότι θα το μετανιώσω. 
Δεν μιλάει και το βλέμμα του γίνεται πιο έντονο. Νιώθω την βόμβα έτοιμη να σκάσει. 
Αν είναι πρόστυχο μη μου το πεις, σε παρακαλώ. 
Γιατί, με ρωτάει χωρίς στα αλήθεια να ενδιαφέρεται για την απάντηση. 
Δεν θέλω, καταφέρνω να πω με όση δύναμη μου έχει απομείνει. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και η ανάσα μου δυσκολεύει. 
Ο,τι θέλω εγώ θα ρωτήσω, μου απαντά γεμάτος σιγουριά και με αυτά τα μάτια να με περιεργάζονται και να με καίνε. 
Σε παρακαλώ, είπαμε όχι, μη μου το πεις, εκλιπαρούσα αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε σημασία. Τι διαφορά θα έκανε αν άκουγα τις λέξεις. Ο τρόπος που με κοίταζαν τα μάτια του τα είχε μαρτυρήσει όλα. 
Θα στο πω πιο όμορφα, λέει τελικά και νιώθω μια μικρή ανακούφιση. 
Η ερώτηση φυσικά ήταν αποπροσανατολιστική. Σίγουρα δεν μου είπε αυτό που σκεφτόταν. 
Μπορούσα να νιώσω την ανάγκη του να με φιλήσει, να με πάρει από αυτό το απαίσιο μαγαζί που διάλεξα να κάτσουμε και να πάμε στο σπίτι του. Στο υπερδιπλο κρεβάτι του. 
Κι αν πήγαινα ? Αν ξεχνούσα όλους αυτούς τους λόγους για τους οποίους δεν έπρεπε να πάω, αν καταλήγαμε να περάσουμε τη νύχτα μαζί ? 
Εγώ θα έκανα κάτι μαζί σου, μ'αρεσεις πολύ.
Πόσο τρομακτικά λόγια να τα ακούς. 
Αλλά εφόσον δεν θες, θα το σεβαστώ,συνεχίζει και για μια στιγμή τον παραδέχομαι. Σίγουρα δεν είναι εύκολο όλο αυτό. 
Όλα εξαρτώνται από μένα. Τη στιγμή που θα σκεφτώ το ναι, όλα έχουν τελειώσει. Τη στιγμή που θα αφήσω τον εαυτό μου να το ζήσει θα βρεθούμε ο ένας πάνω στον άλλο. 
Μ'αρέσει το παιχνίδι, μου λέει. 
Και μένα, σκέφτομαι αλλά όχι τόσο προχωρημένο όσο το δικό σου. 
Η βραδιά τελειώνει όμορφα χωρίς πυροτεχνήματα. Με κερνάει, μου κάνει πρόταση να ξαναβγούμε και με αποχαιρετά με ένα φιλί στο μάγουλο. 
Θα ήθελα να τον φιλήσω. Αλλά δεν ξέρω μετά το φιλί τι θα γινόταν. Κι αν κάναμε σχέση? Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, όπως είπε και εκείνος προς το τέλος. Γιατί ο καθένας μας ζητά διαφορετικά πράγματα. Είναι όμως αλήθεια αυτό? Γιατί εκείνος θέλει φροντίδα και σεξ και γω θέλω φροντίδα και σεξ. Κι είναι τόσο τρομακτικό πόσο μοιάζουμε. 
Κι όλα αυτά για έναν άνθρωπο που, όπως πάντα είχα πει στον εαυτό μου, δεν θα του ξαναεστείλω.( βλ.35)

Μαριονέτες στο θέατρο του παραλόγου

Κανείς δεν με γεμίζει. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους, αλήθεια. Τους σιχαίνομαι, τους φοβάμαι και τους λυπάμαι. Είναι όλοι τους φεύτικοι. Δεν αγαπούν, δεν νοιάζονται. Μόνο ψάχνουν μια αγκαλιά να χωθούν για να περάσει το βράδυ, ένα θύμα να του φορτώσουν τα λάθη τους, κάποιον ανυποψίαστο να τον κλείσουν στη φυλακή τους. Οι άνθρωποι είναι κακοί και εφήμεροι. Είναι ανόητοι και ενώ συνεχώς γκρινιάζουν για τον πόνο τους, στην ουσία αυτός τους θρέφει. Δεν θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν να ζήσουν μια ζωή μέσα στη μιζέρια, έρμαια της μοίρας τους και να έχουν κάποιον να κατηγορούν για όλα τα άσχημα που ζουν. Οι άνθρωποι είναι τέρατα, έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Δεν πρέπει να τους πιστεύεις, ούτε να τους εμπιστεύεσαι. Κανείς, μα κάνεις, στο τέλος της ημέρας δεν θα σκεφτεί εσένα πριν από τον εαυτό του. Οι άνθρωποι είναι εγωιστές και επικίνδυνοι. Δεν πρέπει να τους κρατάς πάνω από ένα βράδυ. Δεν πρέπει να δένεσαι. Όλα αυτά είναι κόλπα, είναι δικαιολογίες για να μπορέσουν να σε πονέσουν κι άλλο. Τα δικαιώματα που τους δίνεις θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίων σου. Γιατί δεν σέβονται, δεν νιώθουν στοργή, δεν νιώθουν τίποτα. Και αυτοί που θα σου κάνουν το μεγαλύτερο κακό είναι αυτοί που έχεις βάλει μέσα σου. Θα σε καταστρέψουν από μέσα προς τα έξω. Και όσο σου τρώνε τη σάρκα και χαμογελανε με το αίμα σου γύρω από τα χείλη τους, θα σου ψιθυριζουν "σ'αγαπώ". 

15 χρόνια διαφορά.

Μετά από μια χορταστική χυλόπιτα το καλύτερο γιατρικό είναι ένα ραντεβού. Ένα ραντεβού από το πουθενά, χωρίς προετοιμασίες που κανονίστηκε στο 5λεπτο.

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι όλα όσα ακούς σε ένα πρώτο ραντεβού. Στην πραγματικότητα βλέπεις τον άλλον, όσο και να προσπαθεί για το καλύτερο, τον βλέπεις. Και γω σήμερα είδα ένα παιδί, ετών 35. ( βλ. προηγούμενη ανάρτηση) Είμαστε ψυχολογοι, ακούμε για το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας και ψάχνει απεγνωσμένα όσα δεν του έδωσαν οι γονείς του. Άλλο να το ακούς κ άλλο να το βλέπεις. Ήμασταν σε ένα τραπέζι με 15 χρόνια διαφορά και δεν ήξερα τελικά ποιος τα είχε αυτά τα χρόνια. Ήταν τόσο παιδί, τόσο ανυποψίαστος για όλο το θέατρο που παίζει το μυαλό του.

Είναι ένα παιδί. Ένα αφελές, πεισματάρικο και ανυποψίαστο παιδί.

Έχω γνωρίσει πρόσφατα δύο ανθρώπους που επέμεναν και υποστήριζαν θερμά πως η ζωή τους είναι όμορφη, είναι ευτυχισμένοι, περνάνε καλά, δεν τους λείπει κάτι, είναι ζωντανοί κλπ κλπ. Λοιπόν, εγώ όταν ακούω πολλά κεράσια κρατώ μικρό καλάθι. Ίσως είναι προβολικό( κουδουνάκι παρακαλώ) αλλά κάτι δεν μου κολλάει σε όλη αυτή την τελειότητα. 

Και φυσικά, είχα δίκιο. Ο τύπος είναι στον κόσμο του, γιατί προφανώς κάτι κρύβει, κάτι του λείπει. Του λείπει μάλιστα από τόσο παλιά που εχει ξεχάσει πλέον ότι το ψάχνει. ( και εδώ να αναφέρω ότι μου έκανε σχόλιο για την υποσυνειδητη ερωτική μου διάθεση)  Λοιπόν είναι προφανές πως ένας άνθρωπος που σκέφτεται συνέχεια το σεξ, μιλάει συνέχεια για το σεξ, κάνει πολύ σεξ και θέλει να κάνει πολύ σεξ, θα βλέπει ΠΑΝΤΟΥ το σεξ. Όχι ότι είναι κακό αλλά εφόσον ενεργοποιηθηκε το μικρόβιο της αναζήτησης είμαι περίεργη να μάθω τι σημαίνει αυτό. Σίγουρα κάτι παίζει με τη μάνα (duh) και σίγουρα αυτό έχει σχέση με την ανάγκη φροντίδας που τον διακατέχει όπως μου είπε.

Πολύ διαγνωστικό βγαίνει αυτό το ποστ. Anyway, θα έλεγα ότι η σημερινή έξοδος ήταν ενδιαφέρουσα και κλινικά και γενικά. Θεέ μου τι λέω..η ερευνητική με έχει καταστρέψει. 

Αχ νε

Τρελαίνομαι να πέφτω στους μαλακισμένους αγάμητους μετριοφρωνες που την έχουν δει σωτήρες και προφανώς ηδονίζονται να συζητάνε μαζί σου επί ώρες ότι είσαι "κοπελάρα μου, σοβαρό κορίτσι για σχέση" αλλά  "κάνε και λίγο γυμναστική και  θα είσαι σα μοντέλο". Αχ, είσαι τόσο γλυκός που είσαι πρόθυμος να με πηδηξεις μόλις θα πληρώ τα στάνταρ σου.

Αλλά αυτό που πραγματικά με ξεπερνάει είναι που σου κάνει ερωτήσεις του τύπου πες μου πως νιώθεις που ΚΑΤΑ ΛΈΞΗ σε είπα "πολύ ευσωμη για τα γούστα μου " και πες μου ακριβώς τι σκέφτεσαι, χωρίς ευγενιες.

Πρώτον "φίλε", τόσοι και τόσοι έχουν προσπαθήσει να μάθουν ακριβώς τι σκέφτομαι και απέτυχαν. I'm better than this,bitch.

Δεύτερον παλιομαλάκα, έχεις φτάσει τόσο πάτο που δεν έχω σκέψεις για σένα πια. Οι σκέψεις μου είναι απλά μια εικόνα.

Θα ήθελα να παραθέσω ολόκληρη τη συνομιλία απλά επειδή παίζει να είναι η πιο γαματη συζήτηση που έχω κάνει τον τελευταίο καιρό. 

Ο τύπος ξεχειλίζει ναρκισισμο και κάτι άλλο που δν ξέρω πως λέγεται επιστημονικά αλλά σε απλά ελληνικά θα το έλεγα μαλακια. Μια φράση, και τα είδα όλα. " θελουν να μιλάμε και να τους συμβουλευω " ( ή απάντηση στην ερώτηση μου γιατί νιώθει την ανάγκη να αλλάζει αυτούς που είναι δίπλα του)  

Αχ νε, πες μου κι άλλα.

 Πως όλοι κρεμονται από τα χείλη σου. Πως ζητούν τις συμβουλές σου οι οποίες αν και "αρνητικές" έχουν καλό σκοπό και φυσικά αφού ο άλλος καταλάβει ότι τελικά είχες δίκιο τις ακολουθεί. 

Δεν ξέρω αν κάποια μέρα τέτοια περιστατικά έρθουν στο γραφείο μου, πως θα τα αντιμετωπίσω. Νομίζω θα βάλω τα γέλια στη μέση της συνεδριας γιατί πραγματικά με ξεπερνάνε αυτοί οι άνθρωποι.  

ΥΓ: το google γουστάρει να τρολάρει, και είπε να μου δώσει αυτό ως αρχική σήμερα: 

τονυ ρε φιλε? τονυ????
fuck this. I'm so done.

* έχει παρατηρήσει κάνεις άλλος ότι βρίζω πολύ τελευταία εδώ ? Και γενικά αλλά περισσότερο εδώ. Χμ.