Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ στο αμάξι της.
Γυρνώντας από σινεμά, ήμασταν και οι δυο σιωπηλές, ακουγόταν μόνο το ραδιόφωνο και μερικά παράσιτα.
Κοιτούσα έξω από το παράθυρο και μέσα στις σκόρπιες σκέψεις μου, εμφανίστηκαν εικόνες σου γιαγιά μου. Ένιωσα τοσο έντονα την απουσία σου και δεν πρόλαβα την έκρηξη που έγινε μέσα μου. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα που πάσχιζα να μην ξεχειλίσουν, αλλά δεν μπορούσα... Έκρυψα το κεφάλι μου στα χέρια μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Έκλαιγα και ένιωθα την ψυχή μου να αδειάζει με κάθε δάκρυ. Έκλαιγα γιατι δεν μπορούσε το σώμα μου να κρατήσει άλλο μέσα του όσα ένιωθε. Η μουσική ήταν δυνατά και οι λυγμοί μου μπλέκονταν στους στίχους. Καθόμουν ακριβώς δίπλα της, κλαίγοντας χωρίς να έχω δύναμη να σταματήσω και... δεν είχε καταλάβει τίποτα. Στην αρχή νόμιζα οτι ηθελε να μου δώσει χρόνο αλλά δεν είχε καν γυρίσει το κεφάλι από το τιμόνι να με  κοιτάξει. Η μόνη κίνηση που έκανε ήταν προς το ραδιόφωνο κάθε φορά που δεν της άρεσε το τραγούδι. Δεν ήξερα αν ήθελα να με καταλάβει ή οχι, αλλά μέσα σε μια ώρα δρόμο που κάναμε και έκλαιγα ασταμάτητα  μου φάνηκε απίστευτο να μην έχει καταλάβει τίποτα. Κι όμως, ποτέ δεν μου είπε κάτι. Ακόμα δεν ξέρω αν κατάλαβε ή οχι. 

What else?

Ταξίδια, βιβλία και θάλασσα.

Είχα ξεχάσει πόσο με ηρεμεί να ταξιδεύω μόνη μου.. 

Το πάρτυ

Άκουσα αυτό το τραγούδι και θυμήθηκα εκείνο το πάρτυ πριν πολλά χρόνια στο υπόγειο της, με πατατάκια, αναψυκτικά και μπύρες. Τότε που τα πάρτυ ήταν ό,τι πιο συναρπαστικό, με τα γλυκά παιδικά φλερτ και τα ντροπαλά φιλιά στον καναπέ, που κολλούσε ο ένας πάνω στον άλλον σαν μαγνήτες. Και η μουσική έπαιζε για ώρες, ακόμα και όταν είχαν τελειώσει τα πατατάκια και τα αναψυκτικά. Αλλά όταν η μουσική σταματούσε το πάρτυ συνέχιζε με ψιθύρους και πνιχτά γελάκια στο σκοτάδι. Κάποιοι στο στρώμα στο πάτωμα και κάποιοι στο κρεβάτι ή στον καναπέ. Δυο χέρια μπλεγμένα από την στιγμή που έκλεισαν τα μάτια μέχρι το άλλο πρωί.  Σκόρπιες εικόνες από ένα μέλλον που δεν ήρθε ποτέ. 

στο άπειρο

Δώστε μου ένα ταξίδι σε ένα μέρος της γης με ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα
και χαμογελούν σαν να έχουν τα πάντα. 

Τον ακούω να μου λέει " είσαι τόσο καλός άνθρωπος ", "έχεις χρυσή καρδιά"  και μου έρχεται να φωνάξω μέχρι να δει ότι κάνει τόσο λάθος.

Πάντα, μα πάντα, όταν μου έλεγαν,

τι καλό παιδί που είσαι, 
το καλύτερο παιδί,
ήσυχο, 
ευγενικό, 
σπάνια υπάρχουν πια τέτοιοι άνθρωποι...

Αναρωτιόμουν μέσα μου, για μένα λένε ? Ποτέ δεν τα πίστευα αυτά για μένα ειδικά από ανθρώπους που ήξερα ότι δν με γνωρίζουν αρκετά καλά ώστε να μπορούν να δικαιολογησουν αυτή την άποψη. Γρήγορα βέβαια κατάλαβα ότι κανείς πραγματικά δν με γνωρίζει. Ούτε εγώ δεν γνωρίζω τον εαυτό μου. Πως μπορεί λοιπόν κάποιος άλλος να λέει σε μένα ότι είμαι καλός άνθρωπος, ενώ ούτε εγώ η ίδια δν ξέρω τι είμαι. Εν μέρη λοιπόν η δυσπιστια μου οφείλεται σε αυτό.

Από την άλλη, όσο σκέφτομαι τι μαλακίες κάνω στους ανθρώπους γύρω μου είναι μερικές φορές να απορεις πως έχω ακόμα ανθρώπους που μου μιλάνε. Είμαι των άκρων.
Ίσως είμαι οριακή.
Που να ξέρω όμως. Λες και πήγα ποτέ για θεραπεία... Αλλά γιατί να πάω ? Για να μου γκρεμίσει όλες τις άμυνες που έχω φτιάξει με τόσο κόπο και πόνο ? Ή για να μου βάλει μπροστά μου τον καθρέφτη και να δω το τέρας που προσπαθώ να κρύψω τόσα χρόνια από τα μάτια του κόσμου, και ακόμα περισσότερο από τα δικά μου.

Δν ξέρω αν είναι κομμάτι τις ενηλικιωσης αλλά νομίζω ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και χειρότερη / αναγνωρίζω περισσότερες απο τις μαλακίες που κάνω.

Ξέρεις δν χρειάζεται να βρίσεις κάποιον ή να τσακωθεις άσχημα για να τον πληγώσεις. Φτάνει απλά να του δείξεις με τις πράξεις σου ότι πετάς στα σκουπίδια όλα οσα σου έδωσε.

Μερικές φορές γυρνάω το κεφάλι μου, κοιτάζω πίσω και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Όχι για μένα, αλλά για αυτά που έχω κάνει και τον τόσο ηλίθιο τρόπο που αντιμετωπίζω καταστάσεις/ ανθρώπους. Φοβάμαι τόσο πολύ που μπορεί να σου κλείσω την πόρτα στα μούτρα απλά για να μην σε ακούσω να μου λες αντίο.

Φλυαρω πάλι. Νομίζω ότι γράφοντας κάτι θα αλλάξει. Μακάρι να γινόταν έτσι. Θα είχε και τούτη η σελίδα κάποιο νόημα.

Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα και άκουγα συνεχώς τα καλύτερα λόγια. Και ίσως κάποια από αυτά να ήταν αληθινά. Όμως δεν τα πίστεψα ποτέ... Ή ίσως τα πίστεψα, και προσαρμοστηκα σε αυτό τον ρόλο που μου έδιναν και ήμασταν όλοι χαρούμενοι. Αλλά πάντα, μέχρι και σήμερα, έχω την αίσθηση ότι όλη η ζωή μου είναι κάποιος ρόλος που μου δίνουν οι άνθρωποι γύρω μου και εγώ απλά τον αποδέχομαι. Και αυτό γιατί δν ξέρω ποια είμαι και τι θέλω και που πάω.

Μέχρι που εμφανίζεται κάποιος που μου λέει όλα αυτά τα λόγια που άκουγα τόσα χρόνια και ξαφνικά τα νιώθω. Νιώθω ότι μπορώ να γίνω αυτό που βλέπει σε μένα. Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και να βρω επιτέλους την αλήθεια για μένα... Δεν έχω ξανανιώσει τέτοια ηρεμία.. Σκεφτόμουν, αυτός ο άνθρωπος έχει δει μέσα μου, τα σκοτάδια μου, και πάλι μου λέει ότι το φως μου είναι δυνατότερο.

Το ήξερα όμως τότε πως όσο φως και αν έβλεπε κάποια στιγμή το σκοτάδι μου θα επέστρεφε και θα με έπαιρνε μέσα του. Έτσι κ έγινε..

Και αυτό είναι που μετανιώνω. Λογικά με είδες, τώρα..είδες ποια είμαι.. Ότι είμαι... Και κατάλαβες ότι έκανες λάθος. Όπως όλοι.. Λυπάμαι για αυτό. Σου είχα πει, ότι δν είναι έτσι όπως τα λες, στο είχα πει ότι δν είμαι τόσο καλή όσο νομίζετε. Και να που είδες ότι έχω δίκιο. Και ντρέπομαι. Ντρέπομαι σαν κάποιον που έχει βγει γυμνός στο δρόμο. Νιώθω ότι είδες κάτι που έκρυβα... ( μην μου πείτε πόση θεραπεία χρειάζομαι το ξέρω).

Gone from my sight.

I am standing upon the seashore.

A ship, at my side,

spreads her white sails to the moving breeze and starts

for the blue ocean. She is an object of beauty and strength.

I stand and watch her until, at length, she hangs like a speck

of white cloud just where the sea and sky come to mingle with each other.

Then, someone at my side says, "There, she is gone."

Gone where?

Gone from my sight. That is all. She is just as large in mast,

hull and spar as she was when she left my side.

And, she is just as able to bear her load of living freight to her destined port.

Her diminished size is in me -- not in her.

And, just at the moment when someone says, "There, she is gone,"

there are other eyes watching her coming, and other voices

ready to take up the glad shout, "Here she comes!"

And that is dying...

TGIF

Lots of drinking, lots of laughing, some minor injuries, clothes and hair were soaked and I felt as if we were on top of the world. Carefree, crazy, young, foolish, drunk and so happy!

Οh and of course an unexpected encounter:

" Now you will always remember me as this Indian guy that made you walk on the beach and made your feet sore. "

Don’t let mental blocks control you. Set yourself free. Confront your fear and turn the mental blocks into building blocks.”

― Roopleen

Η φωτογραφία μένει. Οι άνθρωποι αλλάζουν.

Δεν μ'αρέσει που στις φωτογραφίες μένει η ημερομηνία. Αυτή η μικρή ένδειξη με αριθμούς που μοναδικό σκοπό έχει να σου θυμίζει πόσος καιρός πέρασε από τότε που την τράβηξες, και πως τίποτε δεν είναι πια το ίδιο.

Πριν από 20 εβδομάδες, όλα ήταν αλλιώς. Στις 14 Δεκεμβρίου στις 12 το μεσημέρι ήσουν εκεί, μέσα σε μια φωτογραφία να χαμογελάς και να προσπαθείς να μείνεις ακίνητη. Να γίνει το κλικ και να μείνει μια στιγμή παγωμένη. Για ποιον λόγο τελικά ? Για να εμφανίζεται μπροστά σου κάθε τόσο, και προκλητικά να σου θυμίζει όσα δεν ζεις πια.



 Πριν 10 Κυριακές, με περίμενε ένα ποτήρι κρασί στο γνωστό μαγαζί και τόσες μεγάλες αγκαλιές. Μεθυσμένα χαμόγελα, στήσιμο και όλα αυτά για μια θολή φωτογραφία. Δεν άξιζε λες ?

Αγαπώ τις φωτογραφίες. Σιχαίνομαι τις ημερομηνίες τους. Πάμε να βγάλουμε καινούργιες ?

μου λείπετε

Ομορφιά μου, τέλος δεν έχει η αιωνιότητα...
Εσύ πως να έχεις τέλος?
Η καρδιά σου είναι τόσο ζωντανή!