Aftertaste.

Προσπαθώ να μην γράφω για σένα (εδώ γελάμε)  και σήμερα είχα έναν πολύ καλό λόγο.
Και αυτός ο λόγος έχει γεύση φτηνής και κακοφτιαγμένης μπύρας που την αγοράζεις από ένα περίπτερο στο πουθενά.

-Πως σε αποκαλεί το αγόρι σου?
- Ποιο ?
- Το αγόρι σου.
- Καταρχας, δεν έχω αγόρι...
- Απλά επειδή πριν αναφέρθηκες σε έναν "φίλο" σου και το είπες κάπως διστακτικά..

Σε αυτό το σημείο γέλασα, γιατί όντως μου βγήκε πολύ δύσκολα η λέξη φίλος.  Δεν προσπάθησα μάλλον καθόλου να το κρύψω..

- Δεν είναι φίλος της, ούτε το αγόρι της. Δεν είναι τίποτα.

Και η συζήτηση συνεχίζει με την Δ. να λέει πόσο άδικο είναι να μπλέκεις με κάποιον που δεν ξέρει τι θέλει. Που την μια λέει και την άλλη ξελεει.  Και τότε ήρθε το διαμάντι.

- Γιατί αναλωνεσαι σε κάτι που βλέπεις ότι δεν δουλεύει ?
- Εεεε αν κολλήσεις...
- γιατί να κολλήσεις ? Καταρχας εγώ είμαι της άποψης ότι ο άντρας πρέπει να κυνηγάει το κορίτσι. Όχι το αντίθετο.
- εδώ διαφωνώ. Και το κορίτσι μπορεί να κάνει κινήσεις.
- Κινήσεις ναι, αλλά την πρώτη κίνηση θα την κάνει το αγόρι.
- Εντάξει δεν θα με χάλαγε
- Φυσικά δν θα σε χάλαγε γιατί το αξίζεις.
Αξίζεις κάποιον που θα σε κυνηγήσει!

Και με αυτό νιώθω την Δ. να με σκουνταει σαν τρελή κάτω από το τραπέζι. Και είχε δίκιο.. Πολλά ειπώθηκαν στη συνέχεια αλλά πραγματικά τίποτα δεν ξεπερνάει την παραπάνω πρόταση.

Γιατί στο κάτω κάτω είναι αλήθεια.  Όχι για το ένα φύλο, όχι για μερικές περιστάσεις αλλά πάντα και για όλους.  Αξίζουμε κάποιον που θα μας κυνηγήσει, όπως θα τον κυνηγήσουμε κ εμείς και πάντα θα βρίσκουμε ο ένας τον άλλον. Έτσι χτίζονται οι σχέσεις.  Έτσι κρατάνε οι σχέσεις.

Ο,τι έμεινε λοιπόν από σήμερα είναι αυτές οι λέξεις και η γεύση της μπίρας του στο στόμα μου να μου θυμίζει όσα είπε.