Νούμερο 69

Εφόσον αυτή είναι η ανάρτηση νούμερο 69 θα έχει σεξουαλικό περιεχόμενο. Γιατί έτσι.
Καθόμασταν αντικριστά στο τραπέζι και με κοίταζε με ένα βλέμμα που ήθελε να με καταβροχθίσει.  Ήξερα τι σκεφτόταν, ήξερα τι ήθελε και τι ήθελα και γω. 
Σου έχω μιλήσει ποτέ πρόστυχα, με ρωτάει. 
Εγώ παγώνω, ανακάθομαι στη θέση μου και χαμογελώ αμήχανα. 
Όχι, του απαντάω, και δεν θα το ήθελα σε παρακαλώ. 
Συνεχίζει να με κοιτάει, να καρφώνει τα μάτια του στα δικά μου και γω δεν αντέχω και χαμηλώνω το βλέμμα μου. 
Γιατί με κοιτάς έτσι, ρωτάω. Γνωρίζω όμως την απάντηση. Κουνάει το κεφάλι και αποφεύγει την ερώτηση μου. 
Προσπαθώ να αλλάξω θέμα και τον παρασέρνω τελικά. Όμως τα μάτια του με καίνε, με κοιτάζουν και τα νιώθω να καρφώνονται μέχρι μέσα στο μυαλό μου. Αυτό το διαπεραστικό, βρώμικο βλέμμα. Ήξερα ότι με κοίταζε και δεν μας έβλεπε όπως ήμασταν, αλλά όπως θα ήθελε να ήμασταν.  
Να σε ρωτήσω κάτι, μου λέει ακόμα με το βλέμμα του καρφωμένο στο δικό μου. 
Ναι,απαντώ με μισή καρδιά. Ξέρω ότι θα το μετανιώσω. 
Δεν μιλάει και το βλέμμα του γίνεται πιο έντονο. Νιώθω την βόμβα έτοιμη να σκάσει. 
Αν είναι πρόστυχο μη μου το πεις, σε παρακαλώ. 
Γιατί, με ρωτάει χωρίς στα αλήθεια να ενδιαφέρεται για την απάντηση. 
Δεν θέλω, καταφέρνω να πω με όση δύναμη μου έχει απομείνει. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και η ανάσα μου δυσκολεύει. 
Ο,τι θέλω εγώ θα ρωτήσω, μου απαντά γεμάτος σιγουριά και με αυτά τα μάτια να με περιεργάζονται και να με καίνε. 
Σε παρακαλώ, είπαμε όχι, μη μου το πεις, εκλιπαρούσα αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε σημασία. Τι διαφορά θα έκανε αν άκουγα τις λέξεις. Ο τρόπος που με κοίταζαν τα μάτια του τα είχε μαρτυρήσει όλα. 
Θα στο πω πιο όμορφα, λέει τελικά και νιώθω μια μικρή ανακούφιση. 
Η ερώτηση φυσικά ήταν αποπροσανατολιστική. Σίγουρα δεν μου είπε αυτό που σκεφτόταν. 
Μπορούσα να νιώσω την ανάγκη του να με φιλήσει, να με πάρει από αυτό το απαίσιο μαγαζί που διάλεξα να κάτσουμε και να πάμε στο σπίτι του. Στο υπερδιπλο κρεβάτι του. 
Κι αν πήγαινα ? Αν ξεχνούσα όλους αυτούς τους λόγους για τους οποίους δεν έπρεπε να πάω, αν καταλήγαμε να περάσουμε τη νύχτα μαζί ? 
Εγώ θα έκανα κάτι μαζί σου, μ'αρεσεις πολύ.
Πόσο τρομακτικά λόγια να τα ακούς. 
Αλλά εφόσον δεν θες, θα το σεβαστώ,συνεχίζει και για μια στιγμή τον παραδέχομαι. Σίγουρα δεν είναι εύκολο όλο αυτό. 
Όλα εξαρτώνται από μένα. Τη στιγμή που θα σκεφτώ το ναι, όλα έχουν τελειώσει. Τη στιγμή που θα αφήσω τον εαυτό μου να το ζήσει θα βρεθούμε ο ένας πάνω στον άλλο. 
Μ'αρέσει το παιχνίδι, μου λέει. 
Και μένα, σκέφτομαι αλλά όχι τόσο προχωρημένο όσο το δικό σου. 
Η βραδιά τελειώνει όμορφα χωρίς πυροτεχνήματα. Με κερνάει, μου κάνει πρόταση να ξαναβγούμε και με αποχαιρετά με ένα φιλί στο μάγουλο. 
Θα ήθελα να τον φιλήσω. Αλλά δεν ξέρω μετά το φιλί τι θα γινόταν. Κι αν κάναμε σχέση? Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, όπως είπε και εκείνος προς το τέλος. Γιατί ο καθένας μας ζητά διαφορετικά πράγματα. Είναι όμως αλήθεια αυτό? Γιατί εκείνος θέλει φροντίδα και σεξ και γω θέλω φροντίδα και σεξ. Κι είναι τόσο τρομακτικό πόσο μοιάζουμε. 
Κι όλα αυτά για έναν άνθρωπο που, όπως πάντα είχα πει στον εαυτό μου, δεν θα του ξαναεστείλω.( βλ.35)