Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Κι ήθελα τόσο πολύ να είμαι!

Μερικές φορές είμαι ένα ή και πολλά επίθετα μαζί. Όλα παρόμοια και χιλιοειπωμένα, τίποτα ξεχωριστό. Είμαι μια σκιά. Κάτι θολό, κάτι που δεν φτάνει να γεμίσει τις λέξεις. Μια αβεβαιότητα, μια αστάθεια και μια ανασφάλεια. Ένα παραπάτημα σε δρόμο με νερά, μια σταγόνα σε ένα ξεχυλισμένο ποτήρι. Είμαι το πιο πολυσύχναστο στενό της πόλης και ο δρόμος που όλοι έχουν περπατήσει. Είμαι άσπρο στο φως και μαύρο στο σκοτάδι. Είμαι κάτι δικό τους και τίποτα δικό μου.

Απόψε όμως δεν είμαι τίποτα και δεν θα είμαι ούτε αύριο.

2 σχόλια:

Φιλημένη μες τους Κινηματογράφους είπε...

Τέτοια αγάπη αν υπάρχει γιατί δεν την έχω γνωρίσει ακόμα? Αχ, οι λέξεις σας πάντα με μαγεύουν.

Καλό βράδυ!

Birdy είπε...

Απόψε όμως δεν είμαι τίποτα και δεν θα είμαι ούτε αύριο.
Δε νομίζω πως μπορώ να σχολιάσω ή να ταυτιστω περισσότερο.