Σήμερα θα έπρεπε να βρέχει. Ο ήλιος είναι τόσο φωτεινός που μοιάζει σαν να μου τρίβει στη μούρη τη ζωή που νιώθω να γλιστράει από τα χέρια μου. Όλα μοιάζουν πιο πράσινα, πιο ζωντανά σαν να κοροϊδεύουν τον θάνατο. Σαν να του δείχνουν τι έχει να χάσει.
Η ώρα είναι 7 και κάτι ξημερώματα και όλοι έχουν ξυπνήσει. Όλοι έχουν ζωή που ξεχειλίζει από μέσα τους. Έτσι μου έρχεται να πάρω ένα πινέλο και να τα βάψω όλα μαύρα. Και τη ζωή τους και το φως τους και τη ψυχή τους. Η αλήθεια είναι δεν με νοιάζει τι ώρα είναι, δεν με νοιάζει αν έξω ο ήλιος λάμπει επιδεικτικά και φωτίζει μέχρι εκεί που φτάνει το κόκκινο μάτι μου. Δεν με νοιάζει καν αν όλοι είναι πράγματι ζωντανοί ή παίζουν θέατρο μόνο για σήμερα.
Ο μόνος ήχος που ακούω είναι μια μηχανική ανάσα και μερικά μπιπ μπιπ που, αν και σε άλλη περίπτωση θα ήταν ένα ενοχλητικό άχρηστο άκουσμα, σήμερα είναι ο πιο καθησυχαστικός ήχος που φτάνει στο αυτί μου. Αυτή η μουσική από μηχανές που είναι τελείως ψεύτικη και απλώς παρατείνει το αναπόφευκτο έχει γίνει κάτι σαν νανούρισμα και στοργική αγκαλιά.
Ο ήχος αυτός μετράει τις στιγμές μου μέσα σε αυτούς τους βρώμικους, γεμάτους απελπισία τοίχους, μετράει τις ανάσες που παίρνω και τη ζωή που φεύγει.
Από το ένα κλουβί στο άλλο. Όσο και να περπατάω μέσα σε αυτούς τους ατελείωτους διαδρόμους τελικά όλοι συνδέονται μεταξύ τους και δεν οδηγούν πουθενά. Προχωράς, στρίβεις, ανεβαίνεις, κατεβαίνεις και πάλι νιώθεις το δέρμα σου να ποτίζει με απελπισία. Πως μπορεί κάποιος να ξεφύγει? Και αν το καταφέρει ποιο είναι το τίμημα?
Αυτό το καταραμένο ρολόι έχει χαλάσει. Ο χρόνος δεν περνάει. Η ίδια στιγμή απλά επιμηκύνεται και διαρκεί για πάντα. Ούτε αρχή, ούτε τέλος. Μονάχα μια ατέρμονη και τρομακτική αδράνεια. Τικ τοκ τικ τοκ και η αναμονή δεν τελειώνει.
Έρχομαι κοντά σου και νιώθω να πνίγομαι. Η ανάσα μου έχει γίνει δύσκολη και η ψυχραιμία μου εξαντλείται όπως το οξυγόνο στα βαριά πνευμόνια μου. Λένε λένε λένε και δεν μου φτάνει τίποτα. Ίσως γιατί δεν ακούω αυτό που θέλω.
Θέλω να μείνεις εδώ. Να μην πας πουθενά. Να δώσεις άλλη μία μάχη και να σπάσεις αυτούς τους τοίχους που σε πνίγουν. Έχουν κλείσει τη ζωή σου σε μπουκάλες και ορούς. Πάρε μια ανάσα και φώναξε τους όσο πιο δυνατά μπορείς να στα δώσουν πίσω. Ούρλιαξε και διώξε τις αλυσίδες σου. Θα δεις όλα θα γυρίσουν σε σένα. Όλα τελειώνουν και αρχίζουν από σένα.
12 σχόλια:
Δεν ξέρω αν είναι αληθινό ή κύημα της φαντασίας, εύχομαι όμως να πάνε όλα καλά!
Όλα τα παραμύθια από μια αλήθεια γεννιούνται. Σε ευχαριστώ πολύ και καλωσήρθες!
Σε νιώθω σε κάθε κύτταρο, δεν μπορείς να το φανταστείς. Αλήθεια η ψέμα, είναι αυτό που εσύ νιώθεις και εκφράζεις με τον τρόπο που μπορείς, όπως και να χει, κάποια στιγμή θα νιώσεις οτι πρέπει να βγεις στην επιφάνεια. Θα πετάξεις αλυσίδες, θα σπάσεις τοίχους μονάχα και όταν εσυ εισαι ετοιμη. Οσο καιρό και να πάρει. Οτι κι αν ειναι, οπου και αν στεκεσαι, να θυμασαι,Ολη η δυναμη που εχεις κρύβεται μονάχα μέσα σου.
Σε φιλω
Έχεις απόλυτο δίκιο!
Καλό βράδυ!
Τι γίνεται αν κάποιος αθετήσει αυτή την υπόσχεση?
Πραγματι αυτή η αποδοχή είναι το δυσκολότερο έργο μας. Σας ευχαριστώ πολύ και καλό σας βράδυ!!
"Όλα τελειώνουν και αρχίζουν από σένα".
Δεν ξέρω πόσο σοφό είναι αυτό ως φράση, πάντως έτσι πορεύτηκα ως τώρα στη ζωή μου. Καλώς ή κακώς...
Καλώς!
Αυτοί οι διάδρομοι, τα ψυχρά χρώματα, οι λαμπτήρες φθορίου, οι ήχοι των μηχανημάτων, τα βλέμματα των συγγενών και ότι άλλο χαρακτηρίζει νοσοκομείο νομίζω είναι από τα πιο δύσκολα μέρη στις πόλεις... Αναγκαία βέβαια γιατί πολλές φορές μέσα από την απελπισία και την τέφρα αναδύεται η ελπίδα σαν Φοίνικας και τελικά η ζωή επιστρέφει και βρίσκει τα πιο ωραία της γλυκά χρώματα.
Καλή υπομονή και ..υγεία, δε ξέρω τι άλλο να πω :-/
Ακριβώς όπως τα λες είναι αλλά δυστυχώς δεν γεννιέται πάντα ο Φοίνικας.
Σε ευχαριστώ όμως.
Αν είναι αλήθεια, εύχομαι να γίνει γρήγορα παρελθόν... Έχω ζήσει στιγμές που θα ήθελα να σπάσω το ρολόι του νοσοκομείου... Καλώς σε βρήκα. Petra
έγινε παρελθόν πιο γρήγορα απ'ότι έπρεπε δυστυχώς. Σε ευχαριστώ πολύ και καλωσήρθες!!!
Δημοσίευση σχολίου